Komtanım Da Komtanım

12. Bölüm

Helöööö

Uzun upuzun bir aradan sonra yine ben.

Nasılsınız ?

İyisinizdir inşallah e o zaman yeni bölüm başlasın.

Satır arası yorumları ve oylarınızı bekliyorum ⭐ 💬
_______________________________________

Ozan abinin beni alıp hastaneye getirmesinin üstünden yarım saat geçmişti, Kaan, Cem ve Tarık yan odada kalırken şu an çıt çıkarmamaya özen gözteriğim odada Ali Asaf, Hamza ve Selçuk vardı.

Kolumdaki çantayı yavaşça çıkarıp sehpanın üstüne koyduktan sonra montumu yavaşça üstümden çıkarıp koltukta uyku pozisyonu aldıktan sonra sırtıma serdim ve gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım.

Herşey yolundaydı, tek sıkıntı gözlerimi her kapattığımda önüme gelen görüntüydü. Belli bir süre sonra gördüğüm görüntünün sesinide duymaya başladığımda uyuyamayacağımı anlayıp olduğum yerde doğruldum ve ellerimi sıkıca koltuğa yaslayıp elimin altındaki kumaşı sıkmaya başladım.

Sıradan olan vücudun ihtiyacı olan şeyi bile beceremiyorum, uyuyamıyorum ve bu bedenimi sebepsizce kasmama neden oluyor. Uyanık kaldıkça kötü şeyler olacakmış gibi düşünmek bedenimi kasıyo bedenim rahatlasın diye dişlerimi sıkmam başımın arkasındaki yarayı sızlatıyordu ve bu da koltuğu daha fazla sıkmama neden oluyordu.

Bir ayağımla yerde hızlı hızlı ritim tutarken aynı hızda sıktığım koltuk ve dişlerim bu gecenin benim için hiçte iyi sonuçlanmayacağını gösteriyordu. 

Gözlerimde hissettiğim ağrı peşi sıra nefes sıkılaşması da getirince boğazımdan aşağıya ince bir sızı hissettikten sonra sağ elimi boğazıma koyup nefes almak istercesine sıktığım boğazımla birlikte ensemde hissettiğim esintiyle tenime değen saçlarım az aldığım nefesimi de yarıda kesmişti. Kulağımda yayılan iğenç sesle boğazımı rahatlatmaya çalışan elim bir anda bütün gücümü kullanıp boğazımı sıktığında sanki ben değilde başka biri boğazımı sıkıyormuş gibi hissettim.

Gözlerimin acı ile açılıp kapanmasıyla nefes alamadığımı hissettim, sol elim masanın üstünde duran kumandaya çarpınca yere düşen kumanda sessiz odada kurşun sesi çıkarmıştı. Kısa süre sonra kıpırdanmalar hissetmiştim ki sonunda sağ elimi boğazımdan çekip derin nefesler almaya başlayabildim.

Yaşadığım saçma olaydan sonra beni taşımayan bacaklarım bedenimi koltuğun hemen önüne düşürürken gözlerimin önündeki görüntü gözlerimin fincan gibi açılmasını sağladı.

Burdaydı, beni bulmuştu ve şimdide yanıma geliyordu.

Bir adım.

İki adım.

Üç adım.

Ve işte şu an tam karşımdaydı.

Önümde diz çöküp bir dizini yere yasladıktan sonra elini yavaşça bana uzatarak saçlarıma dokunmaya başladığında çığlık atmak istedim, biri sesimi duyup beni kurtarsın istedim ama sesim çıkmıyordu. Görünmez bir el ağzıma pranga olmuş gibi öylece duruyordum ki birden yanan lamba ve karşımda gördüğüm Asaf ile zihnim daha fazla ayakta kalmayınca gözlerim benden bağımsız bir şekilde kapandı.

Son duyduğum ses ise onun sesi oldu.

"Hazal!"

💔🫂❤️‍🩹

Başımda hisettiğim ağrıyla gözlerimi araladığımda yatağın başında altı hayır sekiz kafa görmemle gözlerimi kırpıştırıp tekrar açtığımda sırasıyla. Hamza, Cem, Kaan, Tarık, Selçuk, Ali Asaf, babam ve Oazan abiyi görmemle derince yutkundum.