Principled Jikook/Taegi

XIII❀

Yazardan~

"Bakın, Bay Kim. Hastanede yatılı şekilde tedavi olmanız gerek"

Doktor kaç saattir aynı şeyi anlatmaya çalışıyordu. Ancak tek bir kelime demeden itiraz ediyordu Taehyung.

Jungkook arkadaşıyla konuşmaya yeltense de yüzüne dahi bakmayışından ötürü el mecbur geriye çekilmiş, aynı şekilde çabalayan sevgilisini de durdurmuştu.

Kimseyle konuşmuyordu Taehyung. Daha doğrusu ne zaman bir şey söylemeye çalışsa derin nefes alıyor, acıyla tıslayıp elini göğüs kafesine bastırıyordu.

İçler acısıydı durumu. Yine de itiraz etmesi sinirlerini bozuyordu artık. Halbuki Jungkook kolay kolay sinirlenen tip değildi.

"Bayım, karar sizin. Ama bilmeniz gerekir ki, kalp krizinin eşiğinden dönmüşsünüz. Kendinizi biraz daha zorlasaydınız kalp krizinden dolayı kim bilir nasıl olurdunuz. Şimdi bir şansınız var ve siz geri tepip tedavi reddediyorsunuz"

Doktor sonunda öfkeden patlamıştı. Zaten yorgundu ve elinde iyileşme fırsatı olan zenginlerin şımarıklığını çekmek istemiyordu.

Neyse ki, inatçı hastasının eşi ılımlı bir insandı ve anında "Doktor bey, evde yatılı tedavi olma şansı var mı? Maddi açıdan hiçbir eksik edilmeyecek. Bakımıyla da kendim ilgileneceğim. Gerekli tıbni personel masrafı da karşılanacak" diyerek tek taraflı sohbete girdiğinde Jungkook merakla arkadaşının tepkisine baktı. Evde tedavi olmak konusunda itirazı yoktu anladığı kadar. Doktorun da onay vermesi yerine düşmüştü.

En azından tedavi olacaktı.

Çıkış işlemleri halledildiğinde Yoongi onun üzerini giydirmiş, Jimin de anında yere çömelerek ağabeyinin ayakkabısını giydirmeye koyulduğunda başını kaldırıp Alfa'ya bakmıştı.

Kendisine bakıyordu yorgun gözler. Ayağını geri çekmek istediğinde buna engel olmuş, bakışlarıyla vaz geçmeyeceğini söylemişti adeta.

Taehyung'un itiraz etmeye bile gücünün olmayışı, gözlerindeki ölmüşlük Omega'nın boğazında düğüm olurken Yoongi'nin sesiyle işini bitirip hızla ayağa kalkmıştı.

"Jungkook, rica ediyorum yardım et. Pek gücüm yok onu taşımaya"

Elinde belgelerle kenarda bekleyen beyaz tenli Alfa hızla onları Jimin'in eline tutuşturup yataktaki bedene yanaşmıştı.

İçinde Yoongi'ye teşekkür etmiyor değildi. Çünkü Jimin ile beraber Alfa'yı kaldırabilirlerdi. Ancak sırf ikisinin iletişimde olması için en ufak fırsat yarattığını bakışlarından anlamıştı.

Minik tebessümüyle Omega'ya teşekkür ettiğinde terleyen ellerini umursamadan Taehyung'un kolunun altına girmiş, kaldırdığında hemen belinden destekleyerek ayakta durmasını sağlamıştı.

Arkadaşının ayakta durmaya gücü olmayışı kalbinde sızıltıya sebep olurken daha fazla yorulmasın diye tekerlekli sandalyeye oturtmuştu onu hemen. Yoongi'ye bırakmadan tekerlekli sandalyeni başına geçtiğinde toparlanıp hastane odasını terk etmiştiler sonunda. Hastanede geçen bir hafta oldukça yorucuydu. Neyse ki, sonunda eve gidiyordular.

Arabaya geldiklerinde Jungkook zaman kaybetmeden Taehyung'u kucaklayıp arka koltuğa yerleştirdiğinde "Böyle rahat mı sırtın?" diye sormayı ihmal etmemişti.

İtinayla esmerin gözlerine bakıp cevap beklerken neyse ki, ona fazla dayanamayan Alfa "Rahatım" diyerek hızla başını çevirmişti.

Jungkook gülümseyerek ilk tekerlekli sandalyeyi bagaja koymuş, sonra direksiyon başına geçmişti. Ne olursa olsun Taehyung'un onu sevdiğini biliyordu. Hâlâ bir şansı vardı. Yoksa şu an bırak onun olduğu arabada bulunmak, ülkede bulunamazdı. Adı kadar emindi.