NES #5: Million Fingerprints

27

ZHANGWEI

That Zhou Zhangwei is your son? That he is Vernon Agustin?

That Zhou Zhangwei is your son? That he is Vernon Agustin?

That's Zhou Zhangwei is your son? That he is Vernon Agustin?

That's Zhou Zhangwei is your son? That he is Vernon Agustin?

Paulit ulit iyon sa aking isipan, their reaction mirrored mine. Parang may kutsilyo na tumusok sa likod ko. The betrayal that I felt when I saw Maven earlier repeated when I heard those words. Now I just realized that the picture of the baby is really me.

Ibig sabihin sadya talaga sa akin ang mga iyon, hindi iyon ipapasulba sa akin kundi akin talag ang mga iyon. Parang ang buhay ko puno ng kasinungalingan, parang doon na ako nabubuhay, na kapag walang kasinungalingan hindi ako mabubuhay sa mundong to.

"What makes you silent Tito? I hope you get my point."

Nagtatagis ang aking bagang nang marinig ko ang boses ni Maven. Simula ba noon alam nya na ba kong kanino akong anak? Simula pa ba noon niloloko na ba ako ng tadhana?

"Don't worry Tito because he won't know and he won't remember because of what happened to him that day." Kumunot ang noo ko sa kanyang mga sinasabi.

Tiningnan ko ang mga kaibigan ko nakatingin na pala sa akin, they have questioning look but I shrugged off my shoulder because it was true. I couldn't remember everything since I was kid. My memories start when I woke inside the hospital.

Wala na akong ibang maalala kundi yun lang. Doon nagsimula lahat ng ala-ala ko. I tried to remember but ut would onlu make my head hurt.

"Unless he would asked for it." dagdag ni Maven at hindi ko napigilan ang sarili kong pumasok sa loob

"Wei!" Huli ng pigilan ako ng mga kaibigan ko.

Gulat na tumingin si Mr. Agustin sa akin habang si Maven naman kalmado lang an tingin sa akin. Tumingin pabalik si Mr. Agustin kay Maven.

"I heard everything.." usal ko, she tilted her head. Parang inaasahan nya na ang lahat ng ito.

Ramdam ko ang mga kaibigan ko sa likod ko pero wala sa kanila ang toun ko. Nasa dalawang tao na nasa harapan ko. Matagal kong tinitigan ang lalakeng nasa harapan ko, and I noticed some features of him that are same as mine.

"Tama ba ang narinig ko? Na ikaw ang ama ko?" Kinuha ko lahat ng nalalabi kong lakas habang nakatitig sa kanya. Binalingan ko si Maven. "And you know?! Simula pa lang alam mo na kong sino?! Simula palang kilala mo na kong sino ang ama ko! Kilala mo na ako!"

"Of course, I am not dumb." Malamig na sagot nito sa akin, I saw how Mr. Agustin warned the woman.

"Simula pa lang alam mo na bakit hindi mo sinabi?! Pinagmukha mo akong tanga! Pinanood mo akong hanapin ang tunay kong mga magulang pero ang totoo alam mo kong sino sila! Masaya ka na ba Maven na namumukha akong kaawa-awa ngayon?! It was you right?! It was you!"

"Ikaw yung naglagay ng envelope na iyon sa bahay ko diba?" Hinarap ko si Alison na nakatingin lang din sa amin. "Ikaw, alam mo rin diba?! Kaya mo ako dinala dito? Simula palang alam mo na ang plano ni Maven and you just went to the flow. "

"Huwag mong idamay si Alison dito, Wei, wala syang alam." Narinig kong sagot sa akin ni Maven sa likod.

"Maven.." umiling si Alison and I saw how her emotion changes.

"At matagal ka ng tanga, Wei, you are fool kahit hindi pa noong hindi kami dumating." Hindi nito pinakinggan si Alison at nagpatuloy.

"Stop it, Maven.." pagpipigil ng lalake sa kanya but when Maven started to talk she can't be stop.