Kara Lekelerim

𝟏. BÖLÜM

🔅𝐘𝐞𝐧𝐢 𝐆𝐮̈𝐧𝐞 𝐁𝐚𝐬̧𝐥𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐳🔅

Yine gözümü açtığımda aşağıda sesler
geliyordu gerçi umrumda bile değildi çoçukluğumdan beri alışık olduğum bir durumdu. Her zaman yaptığım gibi şarkılara sığındım. Kulaklığımı takıp sesi fuledikten sonra tekrardan beni çağıran uykunun kolarına koştum.

Saatler sonra uykumdan uyanmamın tek sebebi şarkının bittiğini algılamamdı. Ne zaman durduğunu bile bilmiyordum. Telefonuma uzanıp aldığımda açmaya çalıştım ama açılmadı. Ah! Hayır! telefonumun şarjı bitmişti. Oflayarak kalktım , ilk işim telefonu şarja takmaktı. Taktığım gibi yönümü banyoya çevirdim.
Saatin kaç olduğu umrumda bile değildi.

Hava öle bir sıcaktı ki ter içinde kalmıştım. Hızlı bir duş aldıktan sonra bornozumu giyip odama geçtim. Telefonumun biraz şarj aldığını gördükten sonra açma düğmesine bastım. O açılıncaya kadar dolabımın önüne geçip kıyafetlerime baktım. Ne giysem diye düşündüm. Gerçi düşünmeme bile gerek yoktu çünki dolabımın çoğu ya siyah ya da mordu. Bu iki renge aşığım tabi istisna olan başka renklerde vardıda neyse.

Kendime mor bir crop, siyah eşofman, ve canım mor convers lerim. Bu kadar oyalanmamın tek sebebi bu günün cumartesi olmasıydı. Çünki okul yoktu .
Ama lise son sınıf öğrencisi olduğum için üniversite sınavını kazanmam gerekiyordu. İlet şey olmasa olmaz zaten.

Odadan çıkmadan önce çantamı , kulaklığımı ve en önemlisi de telefonumu alıp çıktım . Aşağıya indiğimde mutfaktan sesler geliyordu . cumartesi olduğu için annem evdeydi .
Babam ise işkolik bir adamdı .

Mutfağa girdiğimde çantamı masanın üstüne bırakıp direk dolaba yöneldim .
Sandiviç için gerekli malzemeleri çıkarıp iki tane hazırladım. Birini yolda yemek için peçeteye sararken diyerini ise saklama kabına koyup çantama içine sıkıştırdım . Bunları yapınca ya kadar annemin beni pür dikkat izlediğini biliyordum yinede umursamadım .

Çantamı sırtıma takıp, babamın her zaman yaptığı gibi masanın üzerine koyduğu parayı alıp tam çıkıyordum ki annemin sesiyle durdum " Hayırdır Hayall! yüzüme bile bakmıyorsun " hafif sırıtarak annemin yüzüne baktım " Hayırdır Kumru hanım! bir şey mi oldu ?"afalamış bir vaziyete yüzüme bakıyordu çünki ona ilk defa anne yerine kumru demiştim . Umursamaz bir vaziyette omuz silkip evden çıktım.

Evet benim adım Hayal , Hayal kaya
17 buçuk yaşındayım çünki bir ay sonra 18 olacağım .Annem bir diş hekimi ,babam ise kaya holding ' in sahibi . İkiside para aşığıydı . Paraya aşık oldukları gibi birbirine aşkı değillerdi resmen . Ben ise hiçbir ini istemiyordum . Niye mi ?
İçinde huzurun , mutluluğun ve sevginin olmadığı bir evi kim ister ki ?

Siz ister miydiniz????

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

Merhaba 😉
Siz hiç yarı yolda bırkıldınız mı?
Yada şöyle sorıyım:
Siz hiç kendi batığınız çukurdan çıka bildiniz mi?
Eğer çıkmadıysanız ve hala o çukurun içindeyseniz lütfen etrafınıza bakın!
Herhangi bir küçük ışık bile görseniz ona ulaşmak için çabalayın. Çünki sizi ordan sizden başka kimse çıkaramaz.
Bir söz vardır " gölgene bile güvenme karanlık çöktümü o bile sizi yanlız bırakır "
Kim olursa olsun güvenmeyin! Ailenize, dostunuza ve sevgilinize bile kendinizden başka kimseye güvenmeyin.

Lütfen çabalayın ve o çukurdan çıkın.....