HÜMA

3.Bölüm

Yıldıza basmayı bol bol yorum yapmayı unutmayalım⭐️🫡🖤

"Karışınca gövdem yurdun topraklarına ,
ruhum uçar ırkımın bayraklarına"...

Mavi gök yüzünün yerini yüksek binalar almaya başlayınca inişe geçtiğimiz fark ettim.  Gök yüzü özgürlüktü , sonu yoktu, o yüzden sonsuzluğa uğurladıklarımızı hatırlayınca gök yüzüne bakıyorduk .Tabi abim şehit olduktan sonra ayrıca izlemeye başlamıştım . Sanki onu görüyordum , gökyüzünün sonsuz maviliğinin arasında , acaba bu acı geçecek miydi? Unutacak mıydım ?.Gerçekten ihtiyacım olduğunda kimse yanımda olmayacak mıydı artık , tek başıma kaldım dediğim her anımda abim yanımda durmuştu, şimdi ise gerçekten yalnızdım .Benim hiç bir zaman korktuğumda , üzüldüğümde , koşup sarılabildiğim bir babam olmamıştı .Düşüp bir yerim acıdığında ağlayarak anneme sarılamamıştım , çünkü yapamadım .Çünkü onlar , onlara en muhtaç olduğum anda bana geç kalmışlardı , ben son kez o gün ,Bütün vücuduma onlarca el tutunurken ,"anne "diye hıçkıra hıçkıra ağadım. Son kez ,küçük bedenime yüzlerce kez kemer vurulduğunda , "baba yardım et" diye haykırdım .  O günden sonra sarılmak istedikleri zamanda , ben sarılamadım , onlar kızlarını beş yaşındayken kaybettiler , bende beş yaşımda zaten ölmüştüm , ölü birine sarılmak dokunmak ne kadar imkansızsa , onlar içinde bana dokunmak öyleydi , kabuslarla uyandığım gecelerden birinde , annemin korkuyla odama girip bana koştuğunu ,kollarını bana uzattığında çığlıklarla ,ondan kaçığımı , annemin babama "sen benim kızımı öldürdüm "diye yakasına yapışıp göğsüne vura vura ağladığını , o gece babamın evden gidip günlerce gelmemesini ,zihnimden silmem imkansızdı ,hala sarı ışıklardan nefret ediyordum, hala yıllardır abim dışında kimseye sarılamıyordum , hala daha ,deri kemer görünce ellerim boğazıma gidiyor nefes alamıyordum, hala hastaneler beni korkutuyordu, hala saçıma makas değdirmiyordum...

Her baba dendiğinde, kan ağlayan bir çocuktum ben...

Hayat dediğimiz şey bu kadar garip , bu kadar acımasız olmak zorunda mıydı ?,duygularımı düşüncelerimi kontrol etme yetimi kaybetmiştim resmen, nereden nereye sürüklendiği belli olmayam bir geminin dümenini tutuyormuş gibiydim, iki şansım vardı, ya bu gemiyi kıyıya ulaştıracaktım , yada alabora olacaktım ...

Helikopterin tekerlekleri sert bir biçimde yerle buluşunca , hepimiz sarsıldık,kalp atışım hızlandığını belli ediyordu , görevli asker kapıyı açtığında ,önce Cengiz sonra ,Demir , derken bütün tim inmişti ,Eray ve ben hariç , kafamı eğmiş etrafımla ilgilenmiyordum , ve beklediğim o sesle kafamı kaldırdım , heybeti sesine yansımış bir şekilde konuştu "sakin ol ,
ülkü ,bir şey olmayacak "
Gergin olduğum o kadar belli oluyor muydu?
Bakışlarımız kesiştiğinde yeşile çalan gözleri yine parlıyordu , her bakışı güven veriyordu ancak ,nasıl olmayacaktım , ki kesinlikle babam burdaydı, hakeza ibrahim albay, belki annem bile, günlerdir aramamışlardı , aynı zamanda bende aramamıştım tabi ama , konu babam olunca gerilmemek elde değildi ,binlerce soru sert bakışlar ,şimdiden hepsini üzerimde hissediyordum ,
Gözlerimi Eray'ın parlayan gözlerine sabitledim , bakışları yine çok keskindi ,bir kolunu helikopterin kapısın üzerine yaslamış , kol kaslarından neredeyse üniforması patlayacak gibi duruyordu ,derin bir nefes verdim , elimde sıkı sıkıya tuttuğum beremi başıma geçirdim "sakinim , inebilirim"

Usulca başını salladı , ve zaman kaybetmeden ,oda atladı aşağıya , postallarının gür sesi kulaklarıma dolduğunda ,ayağa kalktım , helikopterin alçak  kapısından başımı eğerek çıkardım ,helikopterin kanatları durmuş,rüzgar yavaşça yüzümü okşarken ,gördüğüm manzara şok olmama yetmişti.

Özel kuvvetlerin neredeyse 15 timi, yiğitleri ,bordo berelileri, karşımızda nizama geçmiş bizi selamlıyordu .Normalde böyle bir karşılama olması çok muhtemel değildi ancak ,yurt dışı operasyonu olduğu için böyle bir karşılama yapmış olabilirlerdi. Görüntü dudaklarımda bir tebessüm oluşturdu.Bakışlarım öne doğru geldiğinde
ise ,babam ve İbrahim  albay, ellerini arkasında bağlamış, ciddiyetle bizi bekliyordu .