မိုးရွာပြီးကာစပတ်ဝန်းကျင်ကမမှောင်နေတော့သလိုလင်းလာပြန်တာမျိုးတော့လည်းမဟုတ်၊ နေဝင်သွားပြီးဖြစ်သည့်အတွက် ကောင်းကင်အလင်းသာမှိန်ပျပျကျန်ရစ်သည်။
စားပွဲပေါ်က လုပ်ရန်ကျန်သေးသည့်စာရင်းတစ်ထပ်ကိုခေါင်းကိုက်စွာကြည့်လိုက်မိသည်။
"Shibal အလုပ်တွေကသေအောင်ကိုများနေတာပဲ"
ခဏတာအညောင်းအညာပြေရန် ထိုင်ရာကထပြီးဝရန်တာကိုထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
ထိုနေရာကမြင်နေရတဲ့နှင်းဆီပန်းအိုးလေးတွေက တော့ ပြုစုမယ့်သူပြန်အလာကိုစောင့်နေကြသည့်ပုံ။
ထယ်ယောင်းမတွေးချင်တော့ပါ၊ ထိုသူထွက်သွားပြီးထဲက သူ့ရဲ့စိတ်တွေပါတစ်ခါတည်းလိုက်ပါသွားခဲ့တာ။ တော်လောက်ပြီပေါ့ ၊ဒီလောက်နှိပ်စက်ရရင်လေ ။
ပြန့်လွင့်နေသောအတွေးများကိုထယ် ယောင်းလိုက်ဖမ်းမမိခင်မှာပဲ ဖုန်းမြည်လာတာကြောင့်အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။
Screen ပေါ်မှာပြနေတဲ့နာမည်က ကိုယ့်ကိုချစ်တဲ့သူ။
"ကိုကို "
ဖုန်းထဲကသူမ့အသံကခပ်စာစာလေးထွက်ပေါ်လာသည်။
"အင်းပြောမီဟယ်"
"ကိုကိုထမင်းစားပြီးပြီလား မီနဲ့အတူတူထွက်စားမလား"
ထယ်ယောင်းအဖြေမပြောရသေးခင်ခေါင်းကအရင်ခါထားပြီးပြီထင်ပါ၏။
"တော်ပြီမီဟယ် ကိုယ်ဗိုက်မဆာဘူးပြီးတော့အပြင်လည်းမထွက်ချင်တော့ဘူး ဒီတစ်ခါတော့မီဟယ်နဲ့မလိုက်ပေးတော့ဘူးနော်"
တိမ်ဝင်သွားသောအသံအရမီဟယ်ဝမ်းနည်သွားမှန်းသိသည်။ မတတ်နိုင်ကိုယ်မှစိတ်မပါတာပဲ။
"အင်းပါကိုကို ရာသီဥတုအေးတယ်ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော် ချစ်တယ်ကိုကို"
"အင်း"
ဖုန်းချလိုက်သည်။ သူ့ဝန်းကျင်တွင် အင်းဆက်ပိုးကောင်လေးများ၏အသံနှင့် တစ်ဖန်ပြန်လည်အသက်ဝင်လာသောမိုးစက်လေးများအသံသာကြီးစိုးသွား၏။
တစ်ဖက်ကမီဟယ်မှာတော့ထယ်ယောင်းကိုဖုန်းချပြီးသည်နှင့်ထယ်ယောင်းမေမေ့ကိုဆက်လိုက်သည်။
YOU ARE READING
မောင့်မျက်ဝန်းညို
Fanfictionပျော်ရွှင်ခြင်းကရယ်သံကရတယ်၊ရှင်သန်ခြင်းကမောင့်အပြုံးကြောင့်တဲ့၊ဗီးနပ်စ်ကပြောတယ် ထာဝရကခဏပါပဲတဲ့
