"မောင်ရေ"
မိုးစင်စင်လင်းနေပြီဖြစ်သော်လည်းအိပ်ခန်းထဲကထွက်လာခြင်းမရှိသေးသည့်ထယ်ယောင်းကိုမီးဖိုချောင်ထဲမှဟိုဆော့လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
"အိပ်ရာမထသေးဘူးလားမသိဘူး ဒီလူကြီးကတော့ "
ဟိုဆော့ရေစိုနေတဲ့လက်ကိုအဝတ်နဲ့သုတ်ပြီးအိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြည့်တော့ထင်တဲ့အတိုင်းစောင်တွေနဲ့လုံးထွေးနေဆဲဖြစ်သည့်ချစ်ရပါသောဝက်ဝံကြီး
"ထတော့ မနက်စာတောင်အကုန်ပြင်ဆင်ပြီးပြီ"
ထယ်ယောင်းကိုယ်ပေါ်ကိုဟိုဆော့တက်ဖိလိုက်ရင်းနဖူးလေးကိုဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။
"မနာလိုစရာကောင်းအောင်အိပ်ရာနိုးစတောင်ချောမောနေတာပဲ ထတော့ထတော့ ဟင်းတွေအေးကုန်တော့မယ်"
"အင်း.. အင် ထပြီး",
"ဂီးး"
ထယ်ယောင်းကုတင်ပေါ်ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်စဉ်မှာပဲမြည်လာတဲ့ဖုန်း
"ဟယ်လို..ဘယ်သူလဲ"
"ငါ နင့်အမေ"
အမေ့အသံကအိပ်ရာနိုးစထူထူထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေတဲ့နားထဲသို့ သံပုံးကြီးတီးခတ်လိုက်သကဲ့သို့စီကနဲဝင်လာသည်။
"အော်အမေဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
"နင်ကိုရီးယားမှာဆိုတာငါသိတယ် နင်ဘာတွေလုပ်နေလဲဆိုတာလည်းသိပြီးပြီအခုချက်ချင်းအိမ်ပြန်လာခဲ့တော့"
ကုတင်ဘေးမတ်တပ်ရပ်ကာဟိုဆော့ကတော့စိုးရိမ်သည့်မျက်ဝန်းများနှင့်ကြည့်နေလေသည်
ထယ်ယောင်းကုတင်ပေါ်မှထကာ ဟိုဆော့ပါးကိုတစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးမစိုးရိမ်နဲ့"
ဟိုဆော့ကခေါင်းငြိမ့်ပြသည်
"ဟဲ့ကင်မ်ထယ်ယောင်းဘယ်သူလဲ နင့်ဘေးမှာ ဟိုကောင်မဟုတ်လား "
"ဟုတ်တယ် သူ့ကိုဟိုကောင်လို့မခေါ်နဲ့ သူ့နာမည်ဂျောင်ဟိုဆော့ ပြီးတော့ကျွန်တော့်ရဲ့အမျိုးသား"
သားဖြစ်သူနှုတ်ကထွက်လာသောစကားတွေကြောင့်ဒေါသများငယ်ထိပ်အတိဆောင့်တက်လာသလိုပင်။
YOU ARE READING
မောင့်မျက်ဝန်းညို
Fanfictionပျော်ရွှင်ခြင်းကရယ်သံကရတယ်၊ရှင်သန်ခြင်းကမောင့်အပြုံးကြောင့်တဲ့၊ဗီးနပ်စ်ကပြောတယ် ထာဝရကခဏပါပဲတဲ့
