Şeytanı Uyandırma

10 Dakika

Nihayet konuşmanın 1.yarısını bitirdiğimde 10 dakikalık ara bile bana lüks geliyordu.Her defasında aynı konuşmayı yapmak yerine kıçımı kırıp emekliliğimi beklemeliydim.Ama bense bana anılarımı canlandıran harika bir kitap yazmayı tercih ettim.Tam benlik. Ama çoğu zaman bunun iyi geldiğininde farkındaydım.Tüm bu zaman boyunca yaşadıklarımı çevremdekilere zarar vermek için kullandım.Karınız,çocuklarınız,aile dostlarınız bile yanınızda değil biliyorsunuz ve sırf bunalımdan çıkmak için her an ateş püskürtecek bir canavara dönüşmeye hazır haldesiniz.Ve en kötüsüde bunu bildiğiniz halde yapıyorsunuz.Ve şanslıyımki bunları bildiğim halde 3 maddeyide yerine getirdim.Böyle sürmesini hiç bir zaman istemedim bu yüzdende bunu bir fırsat olarak değerlendirdim.Elime bir kalem ve kağıt geçirip yazmaya başladım. Herkesin benliğimden bir parça koparıp çalmasını istiyordum böylelikle yüküm,duyduğum acı azalacaktı.Öfkem,kinim, duyduğum nefret hepsi serbest kalmak için hazırdı.Bunları düşünürken daha çok yazma isteğiyle doldum.Her gece beni boğazlayan kahkahaların dünyayı boğmasını istedim.Böylelikle beni tutan ellerin hafifleyeceğini biliyordum.Ezildiğim yükün altından kalkacaktım.Hissettiğim tarifsiz duygularımın insanların yakasına yapışmasını istiyordum.Özelliklede Tanrının yakasına.Ondan hesap sorması gereken kişi bendim.O değil.Ama daha da kötüsü her yaptığım konuşma sırasında bu duygulara daha çok kapıldım.Yazdığım kitap kötü bir ruhu içinde barındırıyormuş gibi yapmam gereken ufak bir yanlışı bekliyordu.Karanlıkta bana en güzel gülümsemesini veriyordu yarattığım hain...