♡Με οδηγό το φιλί♡

◇Κεφαλαιο 13ο◇

Την επόμενη μέρα ο ήχος του κινητού σου σε έκανε να πεταχτείς από το κρεβάτι.Τελικα αφού συνηλθες και κοιτάξες ποιος ηταν,σχηματίστηκε αμέσως στο πρόσωπο σου το συναίσθημα του εκνευρισμού. Αποφάσισες να αγνοήσεις την κλήση και σηκώθηκες από το κρεβάτι ώστε να ετοιμαστείς για το σχολειο.Ομως μετά από λίγα λεπτά το κινητό σου άρχισε και πάλι να χτυπά και εσύ συνεχίσες να το αγνοείς.Τελικα ο ήχος άρχισε να δυναμώνει και να γίνεται εκνευριστικά επίμονος και έτσι αποφάσισες να απαντήσεις.
"Ναι.." είπες.
"Καλημέρα Μελινα...Ο Μάρκος είμαι..Πήρα για να δω αν εισαι καλα και επειδή φοβήθηκα μήπως δεν ξυπνήσεις για το σχολειο.."
"Καλα είμαι.Τιποτα αλλο;"
"Εεμμ..ναι.Εμεις δεν ξέρουμε ποσό ακόμα θα μείνουμε στο νοσοκομείο γιατι η μητέρα της Ευας είναι σε πολυ κρίσιμη κατάσταση.. Ξέρω οτι δεν εχει φαγητό γιαυτο μπορείς να πάρεις χρήματα από το δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου μου..Πρεπει να σε κλείσω..αν χρειαστείς κατι πάρε με....τα λέμε.."

"Σαν τι να χρειαστώ;"σκέφτηκες. "Λες και τόσα χρόνια με βοηθούσε κάποιος.."

Εκείνη την ωρα χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας και κατέβηκες να ανοίξεις. Ανοίγοντας την πόρτα αντικρίσες μπροστά σου τον Ορφέα.
"Καλημέρα Ορφέα.."είπες σαστισμένη.
"Εμμ..καλημέρα Μελινα.."
"Πως και απο εδώ τοσο πρωί;"
"Να απλά ήθελα να μιλήσουμε...Βασικά ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη..."
"Συγνώμη;Για ποιο πράγμα;;"
"Εεε..ξέρεις χθες για το φιλί.."
"Δε θυμάμαι κατι αληθεια.."
"Έλα ρε Μελινα..Δε θέλω να αφήνουμε ανεξήγητες καταστάσεις.."
"Μα δε θύμαμαι.Παω να πάρω την τσάντα μου και να πάμε σχολειο γιατι έτσι όπως το πάμε θα χάσουμε την πρωτη ωρα." είπες και έτρεξες πανω στο δωμάτιο σου,ανακουφισμένη που βγήκες απο μια τέτοια άβολη συζήτηση..

Όταν κατέβηκες ο Ορφεας σε περίμενε κατω με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του και κοιτώντας σε με ένα πολυ παράξενο ύφος.Τον πλησίασες με περίεργεια και αρχικά προσπάθησες να μη δώσεις σημασία αλλα τελικά το βλέμμα του σε οδήγησε να τον ρωτήσεις τι συμβαίνει.

"Εισαι καλα;"
"Μια χαρά..γιατι τι εχω;"
"Ένα ύφος περίεργο..."
"Δεν εχω κατι..."
"Οκευ..φεύγουμε;"

Καθώς βγαινατε απο το σπίτι ο Ορφεας εξακολουθούσε να σε κοιτάει περίεργα και τότε τον ξανα ρώτησες.

"Συμβαίνει κατι;Πες τι έχεις.."
"Τίποτα απλά σκεφτόμουν οτι τελικά σε κατάφερα..."
"Τι εννοείς;;"
"Οτι ενώ τις πρώτες μέρες δεν ήθελες ουτε να με δεις,τωρα αρχίσαμε να κάνουμε παρέα..."
"Μπα όχι..."
"Ναι καλα τωρα...Παραδέξου το!"
"Καλα αλλα μην το παίρνεις και πανω σου!!" είπες και προχώρησες πιο γρήγορα με ένα αυθόρμητο χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο σου..
"Τα λεμε μετα ΦΙΛΗ μου!!"φώναξε αυτός.