♡Με οδηγό το φιλί♡

◇Κεφαλαιο 4ο◇

→°○ Νέο ξεκίνημα?○°←

Μετά από λίγη ώρα και ενώ εσύ βρισκεσαι ακόμα στο δωμάτιο σου και κλαις ακούς σιγά σιγά την πόρτα να ανοίγει. Αμέσως σκουπιζεις βιαστικά τα δάκρυα σου και ετοιμαζεσαι να περάσεις στην επίθεση όμως ο Μάρκος ξεκινάει πρώτος.

"Συγγνώμη για πριν...μπορώ να περασω?Αν δεν θέλεις πες το μου και θα φυγω... " σου λέει δειλά -δειλά.

"Περνά. " απαντας εσύ με αυστηρότητα.

"Συγγνώμη για αυτά που σου είπα και για τον υψηλό τόνο της φωνής μου πριν..απλά λειπεις από το πρωί και όταν εφυγες η ψυχολογική σου κατάσταση δεν ήταν καλή και γιαυτό ανησυχησαμε γιατί σε αγαπαμε... όσο κ αν δεν το πιστεύεις..." αποκρίθηκε.

"Δεν πρόκειται να αυτοκτονησω μην ανυσηχεις!Και τώρα φεύγεις?Είμαι κουρασμενη.. και αύριο εχω σχολειο
.. " απαντας νευρικά.

"Οπως θες..μηπως πεινας? Να σου φερω κατι?"

"Οχι. Καληνυχτα."

"Καληνυχτα " απαντάει με ένα ύφος απογοήτευσης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Μόλις έκλεισε η πόρτα βγάζεις το μπουφαν σου και ξαπλωνεις στο κρεβάτι ενώ μια ανάσα ανακούφισης ξεπηδαει από μέσα σου. Περνεις το κινητό σου και τα ακουστικά και βάζεις μουσική ενώ σιγά σιγά νιωθεις τα μάτια σου να βαρενουν. Όταν τελικά τα ξανά ανοιξες είχε ήδη ξημερώσει. Οι λαμπερες ακτίνες του πρωινου ηλιου φωτιζαν ολοκληρο το δωμάτιο.Σηκωνεσαι απότομα από το κρεβάτι και κοιτας το ρολόι σου. Είναι 6 και μισή. Σε μισή ώρα θα σηκωθουν οι "γονείς" σου για να ετοιμασουν πρωινό οπότε αφού ξυπνησες σκεφτεσαι να εκμεταλλευτεις το γεγονός ότι όλοι κοιμούνται και να κατεβεις στο σαλόνι.

Το σπίτι όπου μενεις τώρα είναι μια,δυοροφη μονοκατοικία με ένα μεγάλο κήπο.Το γεγονός ότι οι νέοι σου γονείς είναι πλουσιοι δικαιολογεί την ικανότητα τους να έχουν ένα τέτοιο σπίτι..

Ο "νέος" σου πατέρας είναι διευθυντής μια εταιρίας, ούτε ξέρεις σε ποια. Δεν σε ενδιαφερει. Και γιαυτό είναι πολύ πλούσιος. Αντιθέτως η Εύα εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών σε ένα δημόσιο δημοτικο σχολείο αλλά κάνει και κατ'οικων μαθήματα. Η αμοιβή της δεν συγκρίνεται με αυτή του Μάρκου και σου έχει περάσει από το μυαλό ότι μπορεί για αυτό να διάλεξε να τον παντρευτεί.

Κατεβαίνεις λοιπόν, σιγά σιγά τις σκάλες.Η απόλυτη ησυχία που επικρατεί σε παροτρύνει να κάνεις και εσύ ησυχία. Περπατας με αργά βήματα σαν να θέλεις να εξερευνήσεις το χώρο γύρω σου. Φτανεις στο σαλόνι, εκεί που συνήθως είναι η καρδιά του σπιτιού, εκεί που πότε δεν μπορεις να χαλαρωσεις. Τώρα ομως είναι τελείως διαφορετικά. Υπάρχει μια ηρεμία στο χώρο που τον κάνει να δείχνει τελείως διαφορετικος. Δειχνεις να το απολαμβανεις. Άλλωστε πάντα σου άρεσε η ησυχία. Καθεσαι για λίγα λεπτά στον κάναπε και κλεινεις τα μάτια σου να απολαύσεις αυτή τη στιγμή.

Ξαφνικά χτυπάει το ξυπνητηρι της Ευας. Ανοίγεις τα μάτια σου, η ώρα είναι 7. Όλοι θα ξυπνησουν και το σπίτι θα γεμίσει και πάλι. Ακούς βήματα στις σκάλες και ένα φως να ανοίγει.

"Οχ!" αναφωνησε τρομαγμενα η Εύα.

"Καλημέρα. " λες εσύ

"Καλημέρα! Ξυπνησες? Από τι ώρα? " ρώτησε απορημενα.

"Δεν έχει πολλή ώρα.. " απαντας ενώ σηκωνεσαι και κατευθυνεσαι προς το δωμάτιο σου.

"Θα ετοιμασω πρωινό.. θέλεις κάτι συγκεκριμένο? "

"Ότι να ναι..δε με νοιαζει. "

Ανεβαίνεις στο δωμάτιο και φοράς ότι βρεις μπροστά σου εκείνη την ώρα. Παίρνεις την τσάντα σου και πηγαίνεις στο μπάνιο. Αμέσως μετά κατεβαίνεις στην κουζίνα όπου βλέπεις τον Μάρκο και την Εύα να κάθονται στο τραπέζι.

"Έλα! Δεν αρχισαμε ακόμη.. σε περιμεναμε... τι θέλεις να σου βάλω?" ρωτησε ο Μάρκος.

"Μια φρυγανια θα πάρω στο χέρι και θα φυγω." απαντας

"Μα γιατί.. "είπε η Εύα αλλά την διακοπτεις.

"Γεια!! " λες εσύ.

"Τουλάχιστον περίμενε να σε πάω..." αποκρίθηκε ο Μάρκος.

"Δε χρειάζεται. Τον ξέρω το δρόμο. " απαντάς και φεύγεις.