♡Με οδηγό το φιλί♡

◇Κεφάλαιο 7o◇

→°○ Φίλοι ή όχι? ○°←

Η πρώτη ώρα κύλισε πολύ καλά χωρίς προβλήματα. Το κουδουνι χτύπησε γρήγορα χωρίς να καταλάβεις πως πέρασε η ώρα. Ίσως να φταίει το μάθημα και η καθηγήτρια. Είχες αρχαία, το αγαπημένο σου μάθημα. Γενικώς όλα τα θεωρητικά μαθήματα σου ενέπνεαν το ενδιαφέρον και σε παρότρυναν να ασχοληθείς περισσότερο και βαθύτερα. Θεωρουσες ότι το κάθε ένα είχε και κάτι να σου προσφέρει. Η λογοτεχνία για παράδειγμα σε μαγεύε γιατί σε ταξίδευε σε αλλά μέρη ,περίπου όπως και με τα βιβλία. Στην έκθεση η φαντασία σου και όλες οι σκέψεις σου αποτυπώνονταν σε μια κολλά χαρτί και χανοσουνα σε αυτό ως έναν τροπο να ξεφευγεις από την πραγματικότητα σου. Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που διάλεξες τη θεωρητική κατεύθυνση. Το επάγγελμα που ήθελες να ακολουθήσεις ήταν ψυχολογία γιατί ήθελες να βοηθάς ανθρώπους με προβλήματα και να τους συμπαραστέκεσαι δίνοντας τους συμβουλές που θα τους βγάλουν από τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν. Ίσως η επιθυμία για επιλογή αυτού του επαγγέλματος να προέκυψε εξαιτίας όλων αυτών που πέρασες.

Το σίγουρο όμως ήταν ότι οι μαθητικές σου επιδωσεις μπορούσαν σε μεγάλο βαθμό να στηρίξουν μια τέτοια επιθυμία ή και απόφαση. Ήσουν μια παρά πολύ καλή και συνεπής μαθήτρια και αυτό οφείλεται στην αγάπη σου για το σχολικό περιβάλλον. Πάντα ένιωθες το σχολείο ως ένα τροπο να ξεφευγεις και το είχες ανάγκη να είσαι καλή μαθήτρια γιατί ένιωθες ότι έκανες κάτι σημαντικό για το οποίο επιβραβευοσουν.

Την ώρα λοιπόν που έβαζες το βιβλίο των αρχαίων στην τσάντα σου και ενώ ετοιμαζοσουν για το επόμενο μάθημα σε πλησίασε αθόρυβα ο Ορφεας με αποτέλεσμα να σε τρομάξει.

"Αρχαία είχες; Ιουυυυυ! " αναφώνησε δυσαρεστημένος .
"Οχ! Με τρομαξες. .." είπες αναπηδωντας από την θέση σου.
"Συγγνώμη! Δεν το ήθελα..." αποκρίθηκε μετανιωμενα.
"Δεν πειράζει καλε...σιγά..."
Λοιπόν; " ρώτησε .
"Λοιπόν τι;" τον κοιτάς απορημένη.
"Πώς ήταν το μάθημα; "
"Μια χαρά! Τα αρχαία τα λατρεύω!"
"Ωραία...σλλα εγώ εννοούσα πως είναι η τάξη σου...ξέρεις...Οι μαθητές, οι καθηγητές κτλ. "
"Ααααα! εεεε μια χαρά δεν είχα πρόβλημα..."
"Χερομαι..."

Ξαφνικά ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο σου. Και τότε συνιδιτοποιησες ότι χαμογελάσες σε έναν άγνωστο για εσένα! Άγνωστο γιατί δεν τον ήξερες και από καιρό ώστε να τον εμπιστευσαι..Δεν είναι φίλος σου.. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις το βλέμμα απέκτησε ξανά την αρχική του σοβαρότητα. Για καλή σου τύχη ακούστηκε ο χτύπος του κουδούνιου.

"Εεεμ νομίζω πως πρέπει να φύγεις..." είπες.
"Ναι χτύπησε. ..οκ. ..τα λέμε μετά! " είπε και σε ακούμπησε φιλικά στο μπράτσο.

Νομίζω πως αποκτήσαμε πολύ οικιοτητα με το παιδάκι. Σκεφτηκες καθώς ετοιμαζοσουν για το επόμενο μάθημα.

Όλη την υπόλοιπη ημέρα κρυβοσουν για να μην σε βρει ο Ορφεας γιατί ήθελες να σε αφήσει ήσυχη. Δεν ήταν φίλος σου για να σου φέρεται με τέτοια οικιοτητα. Η σχολική μέρα τελείωσε και την ώρα που έβγαινες από το σχολείο ένα χέρι σε έπιασε από το χέρι και σε σταμάτησε.
"Ειιιι! Περίμενε!"

Γύρισες και είδες τον Ορφέα. Αχ τέλεια. .. Σκεφτηκες δυσαρεστημένη. Αναγκάστηκες να σταματήσεις.

"Απο που πας;"ρωτησε.
"Γιατί ρωτάς; "
"Αν πάμε από τον ίδιο δρόμο μπορούμε να πάμε μαζί..."
"Δεν χρειάζεται. "
"Έχεις κάτι; "
"Γιατί να έχω κάτι; "
"Επειδή μιλάς κάπως..."
"Ότι θέλω εχω! Να μη σε νοιάζει! Δεν είμαστε και φίλοι. .."
"Δεν είμαστε; Γιατί εγώ έτσι νόμιζα..."
"Όχι βέβαια! Δεν σε ξέρω!"
"Τι πάει να πει αυτό; Τους άλλους τους φίλους σου τους ηξερες και πριν τους γνωρίσεις;"
"Τι πρόβλημα έχεις; "
"Θεωρούσα ότι ήμασταν φίλοι..."
"Κακώς! "
"Γιατί αφού είσαι μια πολύ γλυκιά και καλή κοπέλα μου επιτιθεσαι συνεχώς; "
"Δεν ξέρεις τίποτα για μένα οπότε μη με κρίνεις και σήκω φύγε! "
"Ποιος σε κρίνει; Πας καλα; Εγώ δεν. .."
"Μπορείς απλά να φύγεις; "
"Οκευ..Γειά σου!" είπε και έφυγε ενώ εσύ συνεχίσες το δρόμο σου για το σπίτι.