♡Με οδηγό το φιλί♡

◇Κεφαλαιο 6ο◇

→°○ Το πουλάκι φταίει...○°←

Εμεινες και πάλι μονή σου.Δεν ηξερες σε ποιο τμήμα ήσουν και η ώρα είχε ήδη πάει 9 παρά τέταρτο. Τι χαζη που ήσουν. Έπρεπε να είχες αφήσει τον Ορφεα να σε βοηθήσει. Τώρα το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να καθίσεις και να περιμένεις να χτυπήσει το κουδουνι.

Με το χτύπημα του κουδουνιου πρώτος πρώτος εμφανιστηκε στο διαδρομο ο Ορφεας.

"Οχ.. " σκεφτεσαι.

"Ήταν που μπορούσες να βρεις το τμήμα μονή σου...τώρα τι καταλαβες?  Πηρες απουσία από την πρώτη μέρα.. ενώ άμα με αφηνες να σε βοηθησω.. "σου είπε πλησιαζοντας σε.

"Ποιο είναι το πρόβλημα σου?"απαντησες φανερά ενοχλημενη.

"Το δικό μου? Κανένα.. εσύ θα έχεις πρόβλημα.. "

"Φευγεις? "

"Εγώ φευγω αλλά σου προτείνω να πας στο γραφείο να ρωτησεις για το τμήμα σου γιατί σε βλέπω να χάνεις και τις υπόλοιπες ώρες.. "

"Τελειωνε ομως αντε! "

"Πο πο νεύρα..."είπε καθώς απομακρύνοταν.

Όπως ήταν αναμενομενο εσύ αποφάσισες για αλλη μια φορα να μην τον ακουσεις. Παρ'ολα αυτά μετα από λίγη ώρα είδες έναν άντρα να σε πλησιάζει. "Πρέπει να είναι  καθηγητής " σκεφτηκες.

"Εσύ πρέπει να είσαι η καινούργια σωστά?  Και αν δεν κάνω λάθος ονομαζεσαι Μελίνα. Σωστά? " σου είπε ο αντρας πλησιαζοντας σε.

"Ννναι.." ψυθιριζεις.

"Ωραία.. ένα πουλακι μου είπε πως δεν βρίσκεις το τμήμα σου.. " είπε με ένα πονηρο χαμόγελο ζωγραφισμενο στο πρόσωπο του.

"Ποιο πουλακι? "ρωτησες αν και ηξερες την απάντηση.

Ο αντρας δεν απαντησε απλά σου χαμογελασε πονηρα για άλλη μια φορά και σου έκανε νόημα να τον ακολουθήσεις.

"Λοιπόν..με βάση το επίθετο σου είσαι στο Β1.. Πέρασε και καλό μάθημα δεσποινίς Μελίνα..." αποκρίθηκε με το ίδιο πονηρό χαμόγελο που είχε πριν λίγα λεπτά και που σε εκνευρίζε τόσο πολύ .

"Ευχαριστώ. " απαντάς καθώς μπαίνεις μέσα στην αίθουσα.

Προχωράς με αργά βήματα και σαρώνεις με το βλέμμα σου γρήγορα γρήγορα όλη την τάξη για να βρεις μια άδεια θέση να καθίσεις. Είσαι αγχωμένη και αυτό φαίνεται ακόμα και από τον τρόπο που περπατάς.  Πάντα φοβοσουν τις αλλαγές.  Αυτό το συναίσθημα του να μην ξέρεις τι σε περιμένει σε τρόμαζε πάντα.  Θα προτιμούσες να ζεις όλη σου τη ζωή μέσα σε μια ασήμαντη και βαρετή καθημερινότητα χωρίς απρόοπτα γεγονότα και αλλαγές όμως με ηρεμία και χωρίς άγχος και αβεβαιότητα.

Καθώς προχωρούσες εντόπισες μια άδεια θέση στο τελευταίο θρανίο , στη σειρά που βρίσκεται δεξιοτερα της έδρας. Με γρήγορο βηματισμο εφτασες και τοποθετησες τα πράγματα σού στο θρανίο.  Τότε ακούσες από έξω μια φωνή. Σήκωσες το κεφάλι σου και ήταν ο Ορφεας .

"Καλό μάθημα Μελίνα!!" φώναξε ο Ορφεας .

"Τι στο....;"σκεφτεσαι αναστατωμενη. "Ωραία...ρεζίλι και εδώ...