♡Με οδηγό το φιλί♡

◇Κεφάλαιο 11ο◇

"Την ώρα που επιστρέφαμε σπίτι καθώς περνούσαμε μέσα από ένα πάρκο δύο άντρες εμφανίστηκαν μπροστά μας και μας επιτέθηκαν."

"Και; τι έγινε; "

"Εγώ τρόμαξα πολύ και χωρίς να το καταλάβω ο ένας από τους δύο με έπιασε και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα! Αλήθεια!Εαν δεν με κρατούσε θα μπορούσα να τον είχα βοηθήσει!"είπες και ξεσπασες σε κλάματα.

Ο Ορφεας σε πήρε στην αγκαλιά του και προσπαθούσε να σε ηρεμήσει. Όμως εσύ δεν μπορούσες.

"Έλα...σταματά να κλαις...πάνε τώρα αυτά...περάσαν...δε θα ξανά μιλήσουμε για αυτό..."

"Όχι! Θέλω να σου τα πω! Τόσα χρόνια δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για όλα αυτά. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό νιώθω ότι εμπιστεύομαι κάποιον!"

"Εντάξει σε ακούω..."

"Ο δεύτερος αντρας πλησίασε τον πατέρα μου και άρχισε να του μιλάει πολύ άσχημα και να τον βρίζει.Μιλουσε για κάτι χρήματα. Δεν καταλάβαινα τότε για ποιο πράγμα μιλούσαν. Εγώ φοβόμουν πολύ και θυμάμαι ότι η φωνή του δεύτερου άντρα όλο και δυνάμωνε και γινόταν πιο επιθετικός. Ώσπου στο τέλος χωρίς καν να καταλάβω πως έγινε έβγαλε ένα μαχαίρι και τον μαχαίρωσε μπροστά στα μάτια μου!Δεν μπορούσα να αντιδρασω!"

Ο Ορφεας έμεινε να σε κοιτάει χωρίς να μπορεί να πιστέψει όλα αυτά που του έλεγες. Φαινόταν να μην μπορεί να αντιδράσει σε αυτά που του είπες.Και δεν τον αδικείς. Τελικά μετά από λίγο καταφέρνει να πει κάτι.

"Δεν ξέρω τι να πω...πραγματικά..."

"Δεν χρειάζεται να πεις κάτι..."

"Και μετά τι έγινε;;;"

"Μετά ο πατέρας μου έπεσε κάτω και αμέσως μετά οι δύο άντρες είχαν εξαφανιστεί. Εγώ είχα πάθει σοκ εκείνη τη στιγμή . Μπορείς να φανταστείς πως είναι να βλέπει ένα παιδί έναν άνθρωπο να πεθαίνει με τέτοιο τρόπο; και πόσο μάλλον τον ίδιο του τον πατέρα."