Kendisine yapılan şeylerin ve ona hep acıyan gözlerle bakan insanların ağırlığına dayanamayan Seungmin en sonunda intihar etmeye, kurtulmaya karar verir ama asıl kurtarıcısının Bang Chan olduğunu daha bilmiyordur...
"Neden kurtulmama izin vermiyorsu...
Derin bir nefes alarak kutuyu açmak için elime aldım. Cesaret nefesiydi bu. Kutuyu açarken Chan'a baktım. Bir nevi onun orada olduğunu bilerek güç alıyordum ondan onun hiçbir şeyden haberi yokken. Tam kutuyu yavaşça açmaya başlamıştım ki aldığım nefesi sıkıntıyla geri vererek kutuyu masaya geri koydum. Chan şaşırarak bana dönüp konuştu.
"Ne oldu? Neden açmıyorsun?"
"Ben... Bilmiyorum. Sadece, sanki içimde bir ses açma diyor gibi hissediyorum."
Gerçekten öyle hissediyordum. Sanki açtığım zaman içinden benim tüm mutluluğumu, huzurumu, enerjimi sömürecek bir canavar çıkacak gibi hissediyordum.
"Saçmalama, bir kutu sadece. Bendeki gibi fotoğraflar falan vardır. En fazla ne olabilir ki?"
Diyerek kutuyu eline aldı Chan ve kendisi açmaya başladı. Geçen saniyeler gerginliğim yüzünden bana seneler gibi gelmişti. Sonunda Chan kutuyu açtığında ben ona bakamıyordum. İçinde her ne gördüyse kıkırdamaya başlamıştı. Merakımdan duramayıp kafamı çevirdiğim zaman elinde tuttuğu şeyi görmemle ellerim buz kesmişti. Kırmızı balıklı bir anahtarlık.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bunun gibi bir şey)
Hiçbir şeyden habersiz Chan ise hâlâ gülerek anahtarlığa bakıyordu. Aniden gülümseyerek söylemeye başladığı şarkıyla boşluğa çekiliyormuş gibi hissettim.
"Kırmızı balık gölde..."
"Kırmızı balık gölde..."
Aklıma gelen anılarla dizlerim ve ellerim titremeye başladı.
"Kıvrıla kıvrıla yüzüyor..."
"Kıvrıla kıvrıla yüzüyor..."
Sus, sus nolursun sus, demek istedim. Ama diyemedim. Ya o da bana zarar verirse...
"Balıkçı Hasan geliyor..."
Flash back...
"Oltasını atıyor..."
"Lütfen."
O kadar cılız çıkmıştı ki sesim. Kendim bile zor duyuyordum. Bağırıp çığlık atmaktan boğazım tahriş olmuş, sesim çıkmaz hâle gelmişti. En kötüsü ise ne kadar çığlık atarsam atayım kimse gelmiyordu. Kimse duymuyordu...
