Wybierz mnie

Rozdział 11

Kończyłam przyszywać jeden z ostatnich klejnotów do sukienki mojego najnowszego projektu i uśmiechnęłam się podziwiając, jak wspaniale wygląda całość. Tej nocy nie mogłam spać, wydawało mi się, że śnię na jawie. Właściwie to nie dziwiłam się gdyż była pełnia, a do tego przesilenie jesienne. Dziwny czas, przez który wielu osobom jeżą się włosy na karku. Ja jednak, mimo braku snu, miałam wiele energii i ani grama strachu w sercu. Wzięłam się więc za szycie mojego najnowszego projektu, była to dość wymagająca sukienka, ale udało mi się skończyć wszystko w jedną noc. Byłam pod swoim własnym wrażeniem i wiedziałam, że wkrótce pokażę ową kreację Cynthii. Spojrzałam przez okno i doszłam do wniosku, że powoli zaczyna robić się jasno na dworze. Z tego powodu udałam się po cichu do łazienki i zaczęłam szykować do spotkania z Carlosem. Już nie mogłam się doczekać, aż go zobaczę. Mimo że od praktycznie trzech miesięcy widzieliśmy się codziennie, to nadal nie miałam go dość, a tematy do rozmów nam się nie kończyły.

Godzinę później byłam już za murem i kierowałam się w stronę drzewa, pod którym mieliśmy zwyczaj siadać. Carlos już był. Widziałam, że jego włosy tego dnia były rozczochrane, jakby tylko przeczesał je na szybko palcami. Siedział na kocu i opierał się o drzewo, był standardowo ubrany w bogato zdobione szaty koloru bordo. Dostrzegłam też kotka, z którym brunet się bawił. O rany, to ja przy nim wydawałam się drobna, a ten czarny malec był dosłownie wielkości jego ogromnej dłoni. Gdyby chciał, Carlos mógłby zgnieść tego kota w jednej ręce. Omiotłam jeszcze spojrzeniem jego wspaniałe, silne mięśnie i wtedy mnie zauważył. Przeniosłam wzrok na jego intensywne spojrzenie ciemnych oczu i uśmiechnęłam się lekko, a jego rysy złagodniały. Wydawało mi się, że czymś się martwił, ale jakby nagle to wyparowało.

- Cześć Blair. - uśmiechnął się do mnie w taki sposób, że się zaczerwieniłam, a mężczyzna poprawił się na kocu, robiąc mi miejsce. 

- Cześć. - mruknęłam, kucając. 

Najpierw przywitałam się z kotem, który od razu zaczął mruczeć. Odłożyłam mu na trawie woreczek z resztkami po kolacji. Maluch po miesiącu regularnego jedzenia zdążył urosnąć i wyglądać naprawdę pięknie. Następnie dałam Carlosowi buziaka w policzek, jak to miałam w zwyczaju, a on objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Leżałam oparta o jego twardą klatkę piersiową, mając jego silną dłoń na swoim biedrze i marzyłam wtedy tylko o tym, aby zostało tak już na zawsze. Po kilku minutach poczułam, jak ciało bruneta przestaje być tak bardzo spięte i rozluźnia się pod moim dotykiem. 

- Czy coś cię martwi? - zapytałam w końcu, podnosząc na niego wzrok. 

- Sam nie wiem... - mruknął. 

- Jeżeli nie chcesz to nie musisz mówić, ale wiesz, że zawsze cię wysłucham i wesprę. - odparłam z przekonaniem, patrząc się prosto w jego oczy, a on również spojrzał w moje.

Carlos przez dłuższy czas nie odzywał się, a jedynie wpatrywał w moją twarz i analizował każdy jej kawałeczek. Miał przy tym tak przenikliwy wzrok, że przez chwile miałam wrażenie, że umie czytać moje myśli. Zarumieniłam się i chciałam odwrócić głowę, ale on złapał mnie za policzek swoją drugą dłonią, zmuszając, abym nadal na niego patrzyła.

- Jesteś taka piękna - szepnął w moje usta, a ja dopiero zdałam sobie sprawę, jak blisko mnie nagle się znalazł. Zanim zdążyłam zrobić cokolwiek, odpowiedzieć, odsunąć się, zaprotestować, brunet  musnął moje usta swoimi. A mój cały świat zaczął wirować. 

Byłam tak zaskoczona, że nie umiałam nic powiedzieć, ani się ruszyć. Totalnie osłupiałam, a moja twarz stała się jeszcze bardziej czerwona. Jeszcze nigdy nie całowałam się z żadnym mężczyzną, a co dopiero z takim mężczyzną! Carlos zaśmiał się lekko, widząc wyraz mojej twarzy, a nie słysząc słów sprzeciwu z mojej strony, ponownie złączył nasze usta. Tym razem na dłużej, a ja oddałam pocałunek, pozwalając, żeby przyjemne ciepło rozeszło się po całym moim ciele. Ten mężczyzna dosłownie mnie rozpalał, czułam, jak wewnątrz cała płonęłam. Oraz, co zaskoczyło również mnie samą, chciałam więcej.