Και έτσι άρχισαν όλα...

Βόλτα στην πόλη

     Βγήκαμε με την μαμά του Άρη από το ξενοδοχείο και πήγαμε να αλλάξουμε τα χρήματά μας (από ευρώ σε τούρκικες λίρες). Είχα ψιλοκουραστεί και από το ταξίδι και μου έκλειναν κάπως τα μάτια. Ο Σταύρος τότε άρχισε να με ρωτάει , γιατί φοράω παντόφλες και προσπάθησα να του εξηγήσω πως ήταν παπούτσια απλά ανοιχτά από πίσω , αλλά αυτός  για να με πειράξει επέμενε πως ήταν παντόφλες και <<τσακωνόμασταν>>.  Αφού αλλάξαμε μερικά από τα χρήματά μας ήρθαν όλοι οι υπόλοιποι και αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς το κέντρο της πόλης.
     Μετά από λίγο φτάσαμε στο Adalar Porsuk Cayi ένα πάρκο στο κέντρο της πόλης. Κάτσαμε εκεί κάμποση ώρα για να βγάλουμε φωτογραφίες , άλλωστε όλοι ήθελαν να απαθανατίσουν τόσο ωραία τοπία και τέτοιες στιγμές. Πήγα και έκατσα δίπλα από την Νεφέλη που καθόταν σε ένα παγκάκι και βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες πολύ ωραίες. Θυμάμαι πως όταν βγάζαμε μας κοιτούσε ο Βασίλης και ο Σταύρος . Το μόνο που δεν θυμάμαι ήταν αν μας κοιτούσαν απλά ή αν χαμογελούσαν κιόλας.
    Μετά ήρθε ο Βασίλης και μου είπε να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες οι 2 μας. Του είπα πως φαινόμουν χάλια και αν ήθελε θα βγάζαμε μόνο από το δικό μου κινητό . Αλλά δεν ήθελε , γιατί είπε πως δεν θα του τις έστελνα ποτέ και εν τέλει δεν βγάλαμε. Ξεχάστηκα να μιλαω με τον Βασίλη και ξαφνικά είδα τους άλλους που έβγαζαν όλοι μαζί φωτογραφίες , χωρίς εμάς. Τότε η κυρία Βιολέτα μας είπε να κάτσουμε όλοι μαζί σε ένα πεζούλι για να βγάλουμε φωτογραφίες . Πήγα και κάθισα δίπλα από την Νεφέλη και βγάλαμε κάμποσες. Ο Βασίλης με τον Σταύρο κάθονταν όρθιοι σαν μεγάλα
"ώριμα" παιδιά. Φύγαμε από εκεί , συνεχίσαμε να περπατάμε  άλλωστε δεν ήταν και πολύ μεγάλη η πόλη , όχι ότι πρόσεχα την πόλη εγώ. Περπατάγαμε και εγώ ήμουν με την Νεφέλη και την Κασσιανή , αυτή κάπου χανότανε κάπου ξαναερχόταν δεν ξέρω .
       Σταματήσαμε σε ένα μαγαζί με σουβενίρ , πήγαμε μέσα με την αδερφή μου και αγοράσαμε ένα μαγνητάκι η καθεμιά. Καθώς πλήρωνα είδα έξω από την πόρτα τον Βασίλη με την Νεφέλη να μιλάνε και σε κάποια στιγμή η Νεφέλη γέλασε. Μου αποτυπώθηκε έντονα αυτή η εικόνα μέσα στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν μήπως ήμουν παρανοϊκή , μήπως ήταν απλά φιλικός μαζί μου. Αλλά , γιατί να θέλει να κάτσουμε μαζί στον γυρισμό; Ήθελα να φύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από το μαγαζί . Έδωσα βιαστικά στην Δανάη τα χρήματα και της είπα να πληρώσει και το δικό μου μαγνητάκι. Βγήκα έξω και η Νεφέλη ήρθε και έβαλε το χέρι της γύρω από τον λαιμό μου όπως περπατάγαμε για να συνεχίσουμε μαζί. Ήρθε και ο Βασίλης και αρχίσαμε να μιλάμε μέχρι που η Δανάη με τράβηξε και μου είπε να κρατήσω εγώ τα μαγνητάκια και πως ήταν πολύ νευριασμένη μαζί μου, γιατί την άφησα μόνη της στο μαγαζί. Μου φώναζε , είχα νευριάσει πολύ με την στάση της. Δεν μου άρεσε καθόλου που μου μιλούσε έτσι ειδικά μπροστά στους άλλους. Της είπα και εγώ ένα καλά εντάξει και έφυγα γρήγορα μην με κάνει και άλλο ρεζίλι. Περπατήσαμε λίγο ακόμα και άρχισε να ψιχαλίζει. Προχωρήσαμε και βρήκαμε ένα μαγαζί με παγωτό και ξεκάθαρα εγώ ενθουσιάστηκα . Κατευθείαν περάσαμε τον δρόμο και φτάσαμε στο μαγαζί. Είδα ότι έχει γρανίτες και πήραμε εγώ και η Νεφέλη την ίδια μπλε γρανίτα. Είχε και άλλες γεύσεις αλλά οι περισσότεροι πήραν αυτή. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και για να είμαι ειλικρινής αυτό περίμενα για να κάτσουμε όλοι μαζί , ειδικά με τον Βασίλη και να καταλάβω τι γινόταν μεταξύ μας.
      Όπως κατευθυνόμασταν στο ξενοδοχείο ήταν δίπλα μου ο Βασίλης και ο Σταύρος. Τότε ο Βασίλης παρατήρησε πως ήμουν κουρασμένη από την αρχή και άρχιζε να μου λέει να μην κοιμηθώ από τώρα και πως δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς εμένα αν μαζεύονταν οι άλλοι και εγώ έλειπα. Όλα αυτά τα έλεγε  μέχρι που φτάσαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου.