Και έτσι άρχισαν όλα...

Στάση στο Uşakbükü

      Όπως έμπαινα στο λεωφορείο σκέφτηκα πως σήμερα θα ήταν καλύτερα , έπρεπε να ήταν καλύτερα. Καθίσαμε στις αρχικές μας θέσεις αν και δεν ήταν για πολύ . Εκείνη τη μέρα θα φτάναμε στην Άγκυρα , τον προορισμό μας, παρόλο που πρώτα θα κάναμε μία στάση στο Uşakbükü για βόλτες και ίσως φαγητό. Ένιωθα πολύ ωραία , μα ταυτόχρονα δεν πίστευα πως είχαν περάσει κιόλας δύο μέρες από όταν φύγαμε από την Θεσσαλονίκη. Πιστεύω πως φταίει ότι δεν νιώθω τον χρόνο , γιατί αυτός περνάει γρήγορα όταν είμαστε ξέγνοιαστοι.
    Μέχρι να το σκεφτώ είχαν αλλάξει μερικά παιδιά θέσεις. Εγώ ήθελα οπωσδήποτε να πάω να κάτσω με τον Βασίλη πίσω στην γαλαρία. Έτσι ρώτησα αν ήθελε κάποιος να έρθει στη θέση μου για να πάω εγώ πίσω στη γαλαρία. Ο Βασίλης μου είπε πως θα ερχόταν αυτός στη θέση μου για να πήγαινα εγώ πίσω. Μα μισό λεπτό σκέφτηκα , εγώ ήθελα να κάτσω με τον Βασίλη και αυτός είπε να έρθει μπροστά για να κάτσω εγώ πίσω; Πως τα είχα κάνει έτσι γαμώτο. Κατέληξα να κάθομαι με τον Σταύρο. Τέλεια , όλο και καλύτερο γινόταν. Μπροστά μου καθόταν η Κασσιανή. Πόσο καλύτερο; Τι αμαρτίες πλήρωνα άραγε; Άρχισα να μιλάω με τον Σταύρο και βασικά μια χαρά παιδί ήταν.Άρχισε να με πειράζει , γιατί φορούσα ξανά παντόφλες . Περνούσα τόσο καλά που για λίγο ξέχασα και τον Βασίλη έως και την Κασσιανή που καθόταν μπροστά μου. Δεν ήξερα πως αλλά αυτό το παιδί είχε την ικανότητα να με κάνει να ξεχνιέμαι. Ο Βασίλης έδειχνε να ζηλεύει που ξαφνικά ήρθα τόσο κοντά με τον κολλητό του , τον Σταύρο. Ο Βασίλης μου ξαναέδωσε ένα ακουστικό για να ακούσουμε μουσική και ας καθόταν στο μπροστινό κάθισμα. Λίγο αργότερα είχαμε φτάσει στο Uşakbürü.
      Κατεβήκαμε , θα πηγαίναμε βόλτα εκεί γύρω. Αρχίσαμε να περπατάμε , από την μία πλευρά ο Βασίλης , από την άλλη ο Σταύρος και στη μέση εγώ. Επειδή εγώ είμαι και ηλίθια , έπεφτα συνέχεια και ο Βασίλης γελούσε και με κορόιδευε με τον Σταύρο. Καλά και εγώ γέλαγα με τα χάλια μου αλλά δεν το έδειχνα. Ο Βασίλης μου έδωσε πάλι ακουστικό για να ακούμε μουσική μαζί. Περπατήσαμε κάμποση ώρα και φτάσαμε στον ποταμό Σαγγάριο. Βγάλαμε και φωτογραφίες δίπλα από τον ποταμό με την Δανάη και είπα στον Βασίλη να μας βγάλει και τότε αυτός πρότεινε να μας βγάλει με το κινητό του που έχει καλύτερη κάμερα και γελάγαμε(στο λεωφορείο μιλάγαμε για τα κινητά που έχουμε και έλεγε πως έχει καλή κάμερα ). Πήραμε παγωτό και επειδή είχε πολύ ζέστη μας είπαν πως μπορούσαμε να βρέξουμε τα κεφάλια μας. Πήγαμε με την Κασσιανή βραχήκαμε και ήρθαν και τα αγόρια. Μπήκαμε τότε λίγο πιο μέσα στο ποτάμι με τον Βασίλη και αυτός κρύωνε αλλά εμένα γενικά μου άρεσαν τα κρύα ποτάμια άρα δεν είχα πρόβλημα , ίσα ίσα μου άρεσε. Βράχηκα μέχρι το σορτσάκι και γελούσαμε με τον Βασίλη τόσο πολύ ,αχ τι ωραία που περάσαμε τότε!
    Πραγματικά αυτό το ταξίδι ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Πολλές φορές με πιάνω να νοσταλγώ το πόσο χαρούμενη ήμουν πραγματικά . Εν τέλη αυτές οι αναμνήσεις κυλούν ως δάκρυα νοσταλγίας στα μάγουλά μου.
Συνεχίσαμε την βόλτα και κάτσαμε σε μία καφετέρια . Εγώ δεν πήρα κάτι και ήμουν εκνευρισμένη που ο Βασίλης δεν ήρθε να κάτσει μαζί μου , αλλά πήγε
στο τραπέζι με την κυρία Βιολέτα και τον κύριο Νίκο. Εκεί κοντά ήταν και το πάρκινγκ που είχαμε αφήσει λεωφορείο και περίπου μετά από μία ώρα επιστρέψαμε για να αρχίσουμε. Στον δρόμο βρήκαμε ένα μαγαζί με μαγνητάκια και πήραμε με την Δανάη.
   Πλέον μπαίναμε στο λεωφορείο και το ταξίδι μας τώρα άρχιζε!