Lütfen yıldızı parlatmayı ve yorumlarınızla varlığınızı belli etmeyi unutmayın. 🩶
• Ulaşmak isterseniz; twitter; @/valesenas
🌟
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. GÖK DENİZİ
Uzaktan baktığında ayıramazsın; gökten denizi ve karanlıkta anlarsın, göğün rengini. Çünkü bazı gözler, denizlerin rengine kör.
"Sen Route'a gittiğimiz gün, birden nereye kayboldun?"
Neredeyse gözümü açamadan kendimi okul yolunda bulduğum Pazartesi sabahı. Hava soğuk, serin hatta epey de bir yağmurlu. Ben ise ütüsüz okul gömleğim ve çıplak bacaklarıma geçirdiğim eteğimle kötü bir zamanlamanın adeta somut bir kanıtıyım. Üzerime ceketimi almamış olsaydım neredeyse donacağım. Çünkü hava öyle soğuk. Uykusuzluktan kızarmış olmasına alıştığım gözlerim koskoca bir Pazar gününü uyuyarak geçirdiğimden şişmişti ve uykunun güzellikle hiçbir ilgisi olmadığını gösterir biçimde ifademi bile değiştirmişti.
İç geçirerek, "Anlatsam da inanmazsın." diye mırıldandım Ilgın'a attığım kaçamak bir bakışın arasında.
Çünkü hayatta sadece kelimelerle ifade edilmeyecek bazı anlar vardır. Bir anı anlatmak, kendini açığa koymak, hayat hikâyene birini ortak etmek oluyordu bir yerde. Ve bir hayat hikâyesini anlatmaya nereden başlayacağınızı bilmediğiniz için tam ortasında kaybediyordunuz kendinizi.
Benim kaybolduğum yerler hiç değişmiyordu.
Ve ben ne zaman Parya olsam birinin gözünde, asla bir yer edinemiyordum kendime. Bir köşeye itilmenin, geride bırakılmanın, birine hayatında figüran bile olamamanın örselenmişlik hissi hırpalıyordu içimde bir yerleri.
Buna artık alışmam gerekiyordu ama bir şeylere alışacak kadar büyümüş hissedemiyordum ki kendimi. Bir de... İnsan istenmemeye alışırsa eğer alıştığı diğer her şeyi de kendi reddetmeye başlardı.
"Parla, ben senin anlattıklarına artık hiç şaşırmadığım için ne söylersen söyle inanırım." dedi Ilgın nefesini dışarı üfleyerek. Bakışlarım elimde olmadan kısılmıştı ve Ilgın'ın tepkisini tamamen görmek için duraksamış, ona bakmaya başlamıştım. "Benim sana şaşırma kotam dolalı baya bir oluyor."
Gözlerimi birkaç kez kırpıştırıp dalgın bir tavırla saçlarımın uçlarından geçirdim parmaklarımı. Derin bir nefes alırken ağır adımlarla yürüyorduk okula gittiğimiz yolu. Her şey normal akışındaydı— Bir anlığına.
