FERİMAH

2. Sen Ferimah'sın

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız. ♡
Varlığınızı 💖 bu emojiyi koyarak belli edebilirsiniz.

Afşin Erdağ'dan

'İnsan ömrünü ne ile geçirdiğini, nasıl yaşadığını sorgulamalıdır' kendi kendime bu soruyu hep sorardım. Ben ömrümü ölüm kalım arasındaki savaşın savaşçısı olarak ömrümü yürütüm. Bir savaşçı verdiği savaşta güçlü olmazsa ölmeye mahkûm olur. Ben de ömrümü güçlü durmakla geçirdim. Güçlü durmak sadece insanın fiziki özelliği değildi. Asıl güçlülük duygularına hâkim olup kontrol ettirmekti. Duygularına hükmeden bir kadını kimse yıkamazdı. Benim hayattaki felsefem buydu; canım yandığın da ağlayamadım, güldüm. Kesik bir yaranın içindeki kanların boşaldığı gibi benim de olmayan hayatım da kesikler çok oldu, kanlar çok aktı ve ben yine fütursuzca güldüm. Kanayan yarama gülerek yara bandı yapıştırdım. Ama bir süre sonra o banttan kanlar yine boşalmaya başladı. Gülmeye çalışarak herkesi ve en önemlisi kendimi kandırdım. Herkes mutlu mesut sandığı hayatım bir çaresizlikten ibaretti. O çaresizliği içinde bir çare üredi ve Ferimah doğdu.

Kendimi asla güçlü bir kız görmedim aksine sıska ve korkak biriydim. Hiç sevgi görmeyen, küçük bir çocukken ruhu büyüyüp kadın olan biriydi Afşin. Sevgi vermeyip küçük sevgiye muhtaç eden babama karşı intikam oluştu içimde. Bu intikam sadece beni hep küçümseyen babama karşıydı. Bir kişiye de yeniliyordum o da Rasim Erdağ'dı. Hem yeniliyordum, hem güçleniyordum. Yüreğime gecenin şafağının kızıllığı ve gecenin soğuk havası ince ince sızan öfkenin alevi bir intikam doğurdu. İntikama ışık saçan Ay sayesinde Ferimah doğdu.

Ferimah geceleri uyumaz çalışır, Afşin sabahları deli gibi uyurdu. Geceleri adam öldüren Ferimah, sabahları masum kız olarak yaşamıma devam ederdi Afşin. Afşin olarak eziktim, Ferimah olarak güçlü. Olumlu muydum? Hayır, her şeyi ince düşünürdüm. Hata yapar mıydım? Hayat hatalara izin vermezdi. En ufak hata da vazgeçer miydim? Hayat benden vazgeçmeyecek kadar uzundu. İnatçı mıydım? Sonu kadar evet. Ben buyum. Tüm güçlü duran kadınların ismi Ferimah olmuştu ve ben de bir Ferimah'ım. Afşin her şeye boynun büken kızken, Ferimah öyle değildi! Ona boyun büktürenin boynunu kırardı.

Gece beni güçlü kız yapmaya itti. Gece beni yaşamın soğuk savaşına itti. Gece beni kendine ait olan Ay'ın ışığı yapmaya itti. Tek beden, iki karakterdim. Afşin ve Ferimah'ım.

Bu benim hikâyem, bu yaşamda güçlü durup kadınların ismi olan Ferimah'ın hikâyesiydi.

***

Bazı yollar vardır, altında gül yaprakları serilidir. Bazı yollar vardır, güllerin dikelenleriyle serilidir. Bence benim yolum her zaman güllerin dikenleri ile döşenmiştir. Hepimiz bir hayat yolundayız. Yürürüz, yürürüz ve hayatımızın çoğunu yollarda geçiriyoruz. Kimi zaman rüzgârlı, kimi zaman fırtınalı, kimi zaman ise güneşlidir. O kadar seçeneğin içinde benim hayatımın yolu fırtınalı olmuştu. O yüzden bu hayatın kıldan ince ve uzun yolunu ne olursa olsun güçlü ve anlımızın akı ile bitirmeliyiz. Biz bu hayat yolunda tökezleyip dursak bile saliseler, saniyeler, dakikalar ve saatler hiçbir zaman durmaz. Hayat bu yüzden duraksamalara yer vermez. Bir kum tanesi gibi avuçlarımızın arasında akıp gider durduramayız.

Herkesin yaşamak için amacı vardır. Kimi hayali için, kimi sevdiği için, kimin ise intikamı için dimdik durarak yürür bu zorlu hayat yolunu. Benim yürüme amacım sıska bedenimi yakıp kavuran, güçlü kalbimi sevgisizlikle ezen ve dizlerimi sürte sürte kanatıp bu intikama sürükleyen babamdan intikam almaktı. Şu anda ise benim bir deli olduğumu kanıtlayıp ruh sağlığı merkezine yatırmaktı amacı.