ＥＳＣＡＰＩＳＭ ᴋᴏᴏᴋᴠ

Chapter 3.

"දැන් සමාව ගන්න ඕන කමක් නැහැ....අපි දෙන්න ම සමානයි...."

දේවල් සිද්ධ උනේ හරිම ඉක්මනින්....Taehyung ගෙ ඔලුවෙ ඉඳන් වයින් ගලාගෙන යද්දී ඔහුගෙ කන ලඟින් ඇහුන ඒ ගැඹුරු කට හඬ Taehyung ගෙ ඇගේ හිරි ගඩු පිපෙන්න ප්‍රමාණවත් උනා....

"සර්....මන්....~"

"යු කැන් ගො නව්....!"

Taehyung ආයිමත් සමාව ගන්න ගියත් තමන්ගෙ ඉස්සරහ හිටගෙන ඉන්න යෝධ මනුස්සයාගේ න් ලැබුණ නියෝගය නිසා Taehyung දෙපාරක් නොහිතා ඒ රූම් එකේ හිටපු හැමොටම කලබලයෙන් ඔළුව නවලා ආචාර කරලා පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් දොරත් ඇරගෙන එලියට පැන ගත්තා....

පුළුවන් වේගයෙන් washroom එකට දුවපු Taehyung එහෙම්ම ම washroom එකේ දොරට පිට දීලා හේත්තු වෙලා පපුවත් අල්ලගෙන හති අරින්න ගත්තේ ඔහු ගෙ ඕනවට වඩා වේගයෙන් ගැහෙන හදවත සන්සුන් කරන්න හිතාගෙන....

දැන් මොකක් වේවිද....තමන්ගෙ රස්සාව නැති වේවිද....ඒ යෝධ මනුස්සයා කවුද....තමන්ට තව මොන වගේ දේවල් වලට මුහුන දෙන්න වේවිද.....

Taehyung ගෙ හිත ප්‍රශ්න දහසකින් පිරිලා ගිහින්...Taehyung ට ගොඩක් බයයි....Taehyung විතරක් තනියම ජීවත් වුණා නම් Taehyung ට කිසිම ගැටලුවක් නැහැ....ඒත් මේ මොහෝතේත් Hospital එකේ ඇද ක් උඩට වෙලා ජීවත් වෙන්න මහන්සි ගන්න තමන්ගෙ අම්ම   වෙනුවෙන් Taehyung ජීවත් වෙන්න ඕන...සල්ලි හම්බ කරන්න ඕන.....

කළු පාට සෙටින් බාත්රොබ් එකක් ඇදගෙන හිටපු Jungkook තමන්ගෙ එපාර්ට්මන්ට් එකේ මිනි බාර් එකේ උස ස්ටූල් එකක වාඩි වෙලා දෙයක් බලාපොරොත්තුවෙන් සන්සුන්ව විස්කි වීදුරුවක් තොල ගාමින් හිටියා....

මිනි බාර් එකට ඉස්සරහ බිත්තියේ තිබුණ බිත්ති ඔරලෝසුවේ වෙලාව රාත්‍රී 11.45 සටහන වෙලා තිබුණා....

Jeon Jungkook තවමත් බොහොම ඉවසීමෙන් යමක් වෙනුවෙන් බලාගෙන ඉන්නවා....ඒක කවදාවත් වෙන්න පුළුවන් දෙයක් ද...නැහැ...විශ්වාස කරන්න බැහැ....අඩුම තරමේ Jungkook ට වත් තමන් මේ මොනවද කරන්නේ කියලා කිසිම විශ්වාසයක් තිබ්බේ නැහැ....