ＥＳＣＡＰＩＳＭ ᴋᴏᴏᴋᴠ

Chapter 11.

Taehyung POV

බිත්තියේ එල්ලලා තියන ඩිජිටල් ඔරලෝසුවේ තත්පරයෙන් තත්පරය ගෙවෙන හැටි මං බලාගෙන හිටියේ කඳුළු වලට බොඳ වෙලා ගියපු ඇස් වලින්...20:25:28,29,30,31,....

තත්පරයෙන් තත්පරය ගෙවිලා ගිහින් රෑ අටත් පහු වෙලා....පැය දෙකක් විතර තිස්සේ තවමත් යක්ෂයා මගේ ඇග උඩ නැගගෙන ඈත් වුණු කකුල් අතරින් මගේ ඇතුලට හිතාගන්න බැරි තරම් වේගයෙන් ඇතුල් වෙනවා...

මගේ උඩ ඉන්න යක්ෂයා ඇතුලට ද පිටට ද හොයාගන්න බැරි තරම් වේගයෙන් චලනය වෙන වරායක් පාසා මගේ පණ නැති ඇග වැතිරීලා හිටපු රතු පාට ලෙදර් කවුච් එකේ ඉස්සරහට පස්සට චලනය වුණා....

මගේ මුළු මූණ ම දාඩිය ට වගේම කඳුලු වලට පෙඟිල ගිහිල්ලා...මුළු ඇග ම දාඩිය නිසා දිලිසෙන ව...ඇඟේ තැනින් තැන රතු දම් හැපුම් පාරවල්...නිකන් කැලෑ සතෙක් ට අහු වෙලා වගේ...

මට ඉවසන්න බැහැ....රිදෙනව...කිසිම වින්ඳනයක් නැහැ...වේදනාවක් විතරයි...අඩුම තරමේ මගේ යටි කය පණ ගහලා තිබුණේ වත් නැහැ...
මීට දවස් තුනකට කලින් රැය වගේම යි...මන් තිරිසන් සතෙක් යටට වෙලා උගේ වින්ඳනය වෙනුවෙන්...උගේ පහත් ආශාවන් සන්සිදවන්න වේදනා විඳිනවා...

මුලින් මුලින් වේදනාත්මක විලාප පිට වුණු මගේ කට වැහිලා ගිහින් යන්තම් කෙඳිරියක් ඉඳලා හිටලා පිට වුණා...කටේ කෙළ හිදිලා උගුර ලේ රහ වෙලා....නැවතීමක් නැතුව ඇස් වලින් කඳුලු ගලනවා...

මගේ ඇඟ දැන් මගේ නෙවෙයි වගේ...අඟලක් අඟලක් පාසා වේදනා දෙන මගේ ඇඟ මට ම අප්පිරියයි...මන් ජරා ගොඩක් වගේ හැගීමක් මට දැනෙනවා...

මෙච්චර කාලෙකට මගේ ජීවිතේ සතුටක් නොතිබුන එක ඇත්ත...ඒත් මන් ආසාවෙන් ජීවත් වුණා...මගේ අම්මා වෙනුවෙන්...එයාගෙ ලස්සන හිනාව වෙනුවෙන්...ලස්සන අනාගතයක් වෙනුවෙන් කොච්චර දුක් වින්දත් මන් ඉවසුව....

ඒත් තවත් මට අනාගතයක් ගැන හීන දකින්න ඕන නැහැ...මන් විනාස වෙලා ඉවරයි...
මට මගේ අම්මව බේරාගන්න තිබුනොත් හොඳටම ඇති...
මන් ප්‍රාර්ථනා කරන එකම දෙය මගේ අම්මා හොඳ වෙනකම් වත් මට ජීවත් වෙන්න ධෛර්ය දෙන්න...