kingdom, heejake

1

Saraylar arasında gezinirken, bir yandan eğitmenlerden kaçıyordum. Köprüden diğer saraya doğru eteklerimi tutarak koştum.

Henüz bir çocuk olmama rağmen gördüğüm eğitimler ağırdı, bu yüzden çoğunlukla kaçıp saklanırdım. Saatler sonrasında ise çıkıp gider annemin kucağındaki yerimi alırdım.

Bir imparator varisi olarak bu kadar ağır eğitilmem normaldi, yine de ben sadece 7 yaşında olan bir çocuktum.

Sabahları erkenden uyanır ve görgü kuralları dersleri alırdım. Sonrasında okuma yazma çalışır ve bir şeyler yerdim. Oyun oynayacağımı düşündüğüm saatler ise, savaş ve kılıç kullanmak için çalışmamla geçerdi.

Akşam saatlerinde ancak eğitimlerim bitmiş olurdu, saraya girdiğim anda uyumamı isterlerdi. Ben bunu dinlemez ve soluğu annemin yanında alırdım.

Günlük yaptığım eğitimler gittikçe ağırlaşıyor ve zaten olmayan isteğimi daha da kaybetmeme neden oluyordu. Bugün ise, erkenden annemin yanına geçmeyi planlamıştım.

Diğer saraya geçer geçmez etrafı gezmeye başladım. Bu saray diğerinden daha ufaktı ama ferah bir yerdi. Annem genelde burada takılır, bir şeylerle uğraşırdı.

Tüm saray çevresini dolaşmama rağmen onu bulamadım. Etrafta koşturdum, seslendim ve onu aradım. Yoktu. Annemi bir türlü bulamıyordum.

Saraydan tamamen çıktım ve hızlıca koşmaya başladım. Düzlük alanlara kadar koştum. Annemle benim ağacımın altına geldim. Son umudum burasıydı. Bu ağacın altına geldiğim ilk seferde bana onu bulamazsam hep burada olacağını, buranın ona rahat hissettirdiğini söylerdi.

Annem bu krallık için çok merhametli bir kadındı. Her kötü olayda üzülür, gözyaşı dökerdi. Çoğu zaman bu aksiyonlu hayatın onu yorduğunu, ben tahtı devraldığımda rahatlayacağı için şimdiden heyecanlandığını söylerdi.

Şu ana kadar bir karıncayı bile incitmemiş annem, burada gördüğüm her soyludan farklıydı. Onlar barbardı, kimseye acımazlardı.

Gittikçe bozulan havaya aldırış etmeden ağacın etrafını turladım. Annem yoktu.

Yokluğum fark edileceğinden geri dönmeye karar verdim. Ana saraya gidip orada annemi arayacaktım.

Geldiğim yolu koşarak geri döndüm ve saraya vardım. Ana saraya gitmek için köprüden geçerken küçük sarayın tamamen boş olduğunu gördüm. Bir problem vardı.

Ana saraya ulaştığımda kapıya dizilmiş hizmetlileri gördüm. Kesinlikle bir problem vardı.

Hepsi başları aşağıya eğik şekilde ellerini önde kavuşturmuş şekilde duruyorlardı. Ben geldiğimde bile kimseden selam almadım.

Koşarak saraya girdim ve babamın olduğu yere doğru ilerlemeye başladım.

Kapısının önüne geldiğimde anneme hizmet eden hizmetlilerin kapıda ağladığını gördüm. Neler olduğunu sordum, kimse cevaplamadı.

İçeri girmek istedim, izin veren olmadı.

Kollarından kurtulup içeriye girdiğimde annemin yatakta uzanmış soluk yüzünü gördüm. Daha dün sağlıklıydı, imkansızdı. Yanı başında elinden tutmuş babam doktora bir yolu olup olmadığını soruyordu. Neyin bir yolu vardı?

Dağılmış üzerimi düzelttim ve eğilerek babama selam verdim. Sonrasında geldim ve annemin yanına geçtim. Elinden tuttum.

"Anne? Ne oldu sana? Hastalandın mı? Bakayım mı sana?"

Elleri çok soğuktu.

"Baba? Annemin elleri...neden bu kadar soğuk? Anne? Uyansana?"

"Majesteleri artık uyanamaz prensim." dedi odanın yanında bulunan hizmetlilerden biri. Sonrasında akan gözyaşlarını sildi.

"Neden uyanamaz? Ne saçmalıyorsunuz siz? Baba? Ne diyor bu hizmetliler? Anne? Bana şaka yapıyorsun, değil mi? Çalışmalardan kaçtığımı biliyorsun. Bana ceza vermek için oyun yapıyorsunuz, değil mi?"

Titreyen sesimi saklayamıyordum, bariz bir şekilde korkuyordum çünkü bedeninin solukluğu ve ellerinin soğukluğu bana olayı yeterince açıklıyordu.

Babama döndüğümde ise hiçbir ifade yoktu yüzünde. Tek yaptığı annemin elini okşamaktı. Onu izlediğimi fark ettiğinde bana doğru döndü.

"Heeseung. Odana dön. Buraya gelme."

Sonrasında hizmetkarlara seslendi. Beni götürmeleri için onları çağırdı. Bağırışlarım ve gözyaşlarımı görmezden gelerek odadan çıkarılmamı istedi.

Sorduğum hiçbir soruya yanıt almadan, odadan apar topar uzaklaştırıldım.

_________________________________________

suprizz