တည်မိုးအေးချမ်းမှာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေမေ့ပစ်လိုက်ဖို့သာတွေးလိုက်တော့တယ်။
ထပ်တွေးနေရင် သူပိုစိတ်တိုရတာပဲရှိမှာ။
အားလုံးကိုမေ့ပစ်ပြီး ပုံမှန်လုပ်နေကျအတိုင်းစာလုပ်ရန် စာကြည့်စားပွဲနားထိုင်လိုက်တယ်။ Laptopအဖုံးမှာကပ်ထားတဲ့ stickerကသူ့ကိုပြောင်ပြနေသလို။
တကယ်ပဲပြောင်ပြနေတာ။ ကာတွန်းပုံစံ မြေခွေးလေးကမျက်လုံးမှိတ်ပြီးလျှာထုတ်ပြနေတဲ့ပုံ။
သူဘာလို့ဒီstickerကို ဝယ်လာမိတာလဲ။
မြင်လိုက်ရင် မချိုမချဉ်မျက်နှာနဲ့ကောင်ကို ကျောင်းတစ်ဖက်လမ်းကူးရင်းတွေ့ရင်ကို သူ့မှာမလုံမလဲတွေဖြစ်ခဲ့ရတာ။
ညီသာဝင်းထိန်ရဲ့လွယ်အိတ်မှာ သူ့လိုပဲ Murakami Flower ကိုတပ်ထားတာမြင်တော့ သူတကယ်ရင်ခုန်ခဲ့တာ။ သူနဲ့ဆင်တူပစ္စည်းကိုပါ ဝယ်တပ်ထားတဲ့သူ။ ပိုပြီးသိလာလေလေ ပိုနက်ရှိုင်းလာတဲ့စိတ်ရင်းတွေ...ပုလင်းပေါ်ကစာသားတွေက ပိုပြီးအသက်ဝင်လာလေလေ ဖြစ်ခဲ့တာ။
တီ တီ တီ
သူ့အတွေးတွေက ဖုန်းရဲ့တုန်ခါသံကြောင့် ပြတ်တောက်သွားတယ်။
ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းရည်လွင်ဆီက။ ညဘက်၉နာရီကျော်ရင် အရေးကြီးကိစ္စမှမဟုတ်ရင် ဖုန်းမဆက်ဖို့ ပြောထားတာမို့ အခုတစ်ခေါက်က အရေးကြီးကိစ္စဖြစ်လောက်မယ်။
သူကိုင်လိုက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့ အော်သံကို စူးခနဲကြားလိုက်ရတယ်။
"ညီသာဝင်းထိန် တကယ်ကိုမကောင်းတဲ့ကောင်ပဲ ! "
ကြားလိုက်ရတာက အခုလတ်တလော သူ့စိတ်ထဲမှာချဥ်စူးစူးနေရာယူထားတဲ့ သကောင့်သားရဲ့နာမည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"မြတ်သူကိုဆဲနေတယ် နင်လိုင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်အုံး တကယ်မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်တာ"
နှင်းရည်လွင်အသံမှာ တော်တော်ကိုဆွဲဖြဲချင်နေတဲ့အငွေ့အသက်တွေ ပါနေတယ်။
"မြတ်သူကိုဆဲရအောင် မြတ်သူကဘာလုပ်လိုက်လို့လဲ"
"မြတ်သူက မှားတာမှမဟုတ်တာ။ အဲညီသာဝင်းထိန်သက်သက် လူပါးဝတာ... တကယ်ကြည့်မရပါဘူးဆိုနေမှ"
