In mijn eerste school had ik een relatie met een meisje, alleen werd ik daardoor niet echt geaccepteerd, toen ben ik heel hard gekeerd en in mezelf gekropen. Als mensen me nu zien als arrogant, wat boeit het nog?
Ik besloot gewoon te gaan slapen en verder te zien wat er nog gebeurt, alles op zijn tijd ofzo.
Pov Caro:
Het was 6u30 toen mijn wekker afging, dit was het stomste geluid van de dag toch wel. Met veel tegenzin maakte ik me klaar voor school en ging ik nog vlug ontbijten met Karel en Titin voor ik vertrok.
Eenmaal op school ging ik meteen richting de kleedkamers, vandaag starten we met LO. Ik kwam de kleedkamers binnen en zette mijn spullen neer. In hoorde in de verte wat stemmen van een groepje meisjes dat is vast Merel en haar groep, ik kwam totaal niet overeen met hen. Ik dacht dat hun commentaar zou minderen nu Camille weg naar Japan is maar het is vooral Merel die het zo onverdraagzaam maakt. De kleedkamerdeur ging open en ja hoor heel de groep kwam binnen, het enigste wat ik kreeg was een scheve blik. Ook Emma en al de rest kwamen binnen. Eens op het veld werden we in groepen verdeeld voor wat opdrachten, ik moest met Merel werken, toen Merel dit hoorde was het enigste wat ze zei, 'vergeet het dat ik met die trol samenwerk'. Ik brak.. ik excuseerde me aan de leerkracht en liep weg, naar de andere kant van het veld en zette mij daar even neer. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder, ik schrok.
Pov Emma:
Merel haar opmerking ging er zwaar over. Ik gaf Merel een smerige blik en ging dan als enige achter Caro aan. 1 ding vraag ik me af, waarom ga ik achter haar aan? Waren het niet Yemi en Maria die haar vrienden waren? Waar zijn ze als Caro hen dan nodig heeft dan.. ik liep richting Caro.
Ik kwam bij Caro toe en legde men hand op haar schouders. Toen ik haar aanraakte voelde ik dat ze schrok, maar een warm gevoel stroomde door men lichaam. Ze keek me met tranen in haar ogen aan, ze leek wel wat opgeluchter toen ze zag dat ik het was. Ik vond het pijnlijk haar zo verdrietig te zien. Ik ging naast haar zitten en zei 'gaat het een beetje', een antwoord kreeg ik niet terug, ze keek verdrietig naar de grond. Ik zou het niet snel doen maar ik deed het toch, ik trok haar iets dichter bij me en nam haar in men armen. Tranen vloeiden over haar wangen. 'Sins ik hier op school zit krijg ik constant commentaar over men lichaam en zo, ik kan dit gewoon niet meer aan Emma..', men hart brak van Caro haar woorden. Ik gaf Caro een stevige knuffel.
