Unicode
ရင်ခုန်စွာနဲ့ စောင့်နေရတဲ့မဂ်လာဦးည ။
သတိုးသားဝတ်အစုံအဖြူရောင်လေးကိုဝတ်ကာ ကုတင် အစွန်းလေးမှာ ခြေချပြီးထိုင်နေတဲ့ ထယ်ယောင်း ။
အပြင်ကတံခါးခေါက်သံကြား၍ ထယ်ယောင်းတံခါး ထဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
"သခင်လေး.... သခင်ကြီးကဒီနေ့ကိစ္စရှိလို့ အိမ်ပြန်မလာဖြစ်ဘူးလို့ ပြောခိုင်းလိုက်ပါတယ်။
အိမ်တော်ထိန်းရဲ့ စကားကြားတော့ ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်အံ့သြသွားသည်။
ဒီနေ့က သူတို့ရဲ့ မဂ်လာဦးညလေ ၊ မဖြစ်သင့်ဘူးမှတ်လား။
"ဒီနေ့က ကျွန်တော်တို့ မဂ်လာဦးညလေ သူက ဘာလို့ ပြန်မလာရတာလဲ... "
"သခင်ကြီးက အလုပ်များတယ် သခင်လေးရဲ့ အခုလည်း ကုမ္ပဏီမှာအရေးကြီး ကိစ္စပေါ်လာလို့မသွားမဖြစ်လို့သွားရတာပါ....သခင်လေးကိုလည်းပြောခိုင်းလိုက်တယ် စိတ်မဆိုးပါနဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေပြီးတာနဲ့ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်တဲ့..."
ထယ်ယောင်းမှာတော့ အိမ်တော်ထိန်းပြောတဲ့စကားကိုနားမဝင်တော့၊ စိတ်တိုတာပဲ သိတော့သည်။
ဟုတ်တယ်လေ မဂ်လာဦးညဘာဆိုနေမှ သူကပေါ်မလာပဲ လူကြုံနဲ့စကားပါးခိုင်းရတယ်လို့ ဖြစ်သင့်လား ၊ အမှန်ဆို ဘယ်လောက်ပဲ အလုပ်ရှိရှိ မဂ်လာဦးညမှာတော့ အခုလို မလုပ်သင့်ဘူးလေ....။
"ခင်ဗျားတို့ သခင်ကြီးကိုပြောလိုက် ပြန်လာချင်လာ မလာချင်နေလို့ ကျွန်တော်ကတော့ အိပ်ပြီ...."
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် အိမ်တော်ထိန်းကို ထိုသို့ပြောပြီး အခန်းတံခါးကိုစောင့်ပိတ်လိုက်သည်။
ဒေါသကြီးတဲ့ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် သတိုးသားဝတ်စုံတွေပါချွတ်၍ လွှတ်ပြစ်ကာ အကုန်ဖွထားတော့သည်။
မနက်မိုးလင်းတော့ ထယ်ယောင်းတော်တော်နဲ့ မထသေး ....။
ဂျောင်ဂုတစ်ယောက် အခန်းတံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းမြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။
ပွနေတဲ့ အဝတ်အစားတွေကိုတစ်ခုချင်းစီကောက်သိမ်းကာ ထယ်ယောင်းအိပ်နေတဲ့နား သွား၍ ထယ်ယောင်းရဲ့ ဆံပင်တွေကိုလက်နဲ့သပ်၍ နိုးလိုက်သည်။
YOU ARE READING
𝗠𝘆 𝗟𝗶𝘁𝘁𝗹𝗲 𝗕𝗮𝗯𝗯𝘆
Fanfiction!ကလေးတော်တော်ဆိုးတာပဲကွာ ကိုယ့်အပေါ်အရမ်းအနိုင်ယူတာပဲ.... ကလေးအနိုင်ယူချင်လည်းယူပါကလေးရယ် ကလေးမို့ ကိုယ်အလျော့ပေးပါ့မယ်....!
