Cancer |•Minsung•|

Senden hoşlanıyorum...

*Jisung'un anlatımıyla*
Tüm akşamı Minho'da geçirdikten sonra gece 2'de eve gelmiştim.Annem uyuduğu için farketmemişti.

Bir kaç saat uyku ile okul yolunda ilerliyordum.Aniden arkamdan koşarak gelen Felix'i gördüğümde yavaşça durdum.

Yüzünde endişeli bir ifade vardı.

Jisung
-İyi misin lix?

Felix
-Jis. Arkana bakmadan hızlı adımlarla yürü.

Jisung
-Tamam ama neden?

Felix
-Seojun arkamızda.

Jisung
-Ne işi var onun peşimizde?

Felix
-Yoldan beri takip ediyor beni yolumu değiştirdim senin bu saatte buradan geçtiğini bildiğim için.

Jisung
-İyi yapmışsın,sakin ol.

Felix
-Jis ben çok korkuyorum.

Jisung
-Sorun yok lix. Bir daha sana dokunmalarına izin vermeyeceğim.

Felix'in sakinleşmesi için koluna girdim ve hafiften kendime yaklaştırdım.

Jisung
-Şimdi derin nefes al ve adımlarını yavaştan hızlandır.

Felix
-Jisung.korkuyorum..

Jisung
-Felix beni dinle. Bir daha bir şey yapamazlar tamam mı? Bu sefer seni koruyacağım.

Felix kolumu sıkıyordu.Bende en az onun kadar gerilmiştim.

Neyse ki kısa bir süre içinde okula varmayı başarmıştık.Kapının önüne geldiğimiz de Felix'i Hyunjin'in yanına bırakıp tek başıma devam ediyordum.

*Hyunjin'in anlatımıyla*
Felix nefes nefese kalmış ve gerilmiş gibiydi.

Hyunjin
-Sen iyi misin Felix?

Felix
-Evet.

Değildi.Son kaç aydır hiç kendinde değildi.Sosyalleşmeyi bırakmıştı.Sadece Jisung ile konuşuyordu bir de arada benimle.

Kolumu omzuna atıp onu kendime çektim ve yukarı çıktık.

*Felix'in anlatımıyla*
Benim yüzünden Jisung'un da başı dertteydi. O gün o partiye gitmeseydim hiç biri olmayacaktı.

Hyunjin ile yukarı çıktığımızda hâlâ korkudan titriyordum. Sıkıca Hyunjin'e sarılıp kafamı göğüsüne gömmüştüm. Ellerini saçıma götürmüştü.

Hyunjin
-Neyden korktun bu kadar? Biri seni rahatsız mı ediyor?

Konuşmaya cesaretim olmasa da kafamı sallayabilmiştim.

Hyunjin
-Sakin ol tamam mı? Bu ne zamandır böyle?

Felix
- 4-5 aydır böyle.

Hafiften de olsa bir şeyler diyebilmiştim.

Hyunjin
-Neden şikayet etmiyoruz? Peşini bırakırlar.

Hyunjin'e sarılırken kollarımı ayırmamış sadece kafamı kaldırıp dolmuş gözlerim ile ona bakmıştım.

Felix
-Hayır,lütfen söyleme.Yalvarırım.

Hyunjin
-Tamam.Endişelenme söylemeyiz ama neden?

Felix
-Beni dinle,lütfen.

Tekrardan kafamı göğsüne koyduktan sonra nefesim dengelenmiş gibiydi. Rahatlamıştım. İçimi bir huzur kaplamıştı. Her seferinde beni sakinleştirmeyi başarıyordu.

Hyunjin
-Bir hafta sonra proje sınıflarına göre ayrılıyoruz.

Felix
-Evet. Umarım aynı sınıfta oluruz.