The Red One - Draco Malfoy Classic Fanfiction Series

Farklı

Ah, Merhaba ben Evelyn. Birkaç adet beyin yoksunu teyzem,kuzenim,eniştem ; ve birbirimizden nerdeyse her yönde farklı olduğum ikizim Harry ile yaşıyorum. Ailemiz biz daha ufacık bir bebek iken trafik kazasında ölmüş. Bizde şans eseri hayattaymışız. Rry ile bana her zaman kötü davranırlar. Ama ya anneme benzediğimden ya da domuza benzeyen kuzenim bana 6 yaşından beri takıntılı aşık olduğundan dolayı Rry'den biraz daha iyi  davranırlar bana. İyi davranmalarından kastımın onu dövüp beni öptüklerini sanmayın. Örneğin, o bulaşık yıkıyorsa ben onun yıkadığı kurularım ya da ona 1 kaşık yemek veriliyorsa bana 2 kaşık verilir. O kadarda iyi değiller anlayacağınız.

Biraz önce bahsettiğim bana takıntılı aşık olan kuzenim gerçekten takıntılı. Bir keresinde beni öpmeye çalışmıştı. Rry'de bunu görüp onu hiç ellerini kullanmadan -daha doğrusu hiçbir organını- onu boğmuştu ve bunun sonucundada bir hafta boyunca yemek cezası almıştı. Aslında bi' bakımdan almadı çünkü ben yemeğime verilen ''2 kaşığın'' birisini ona ayırıyordum ve teyzemler fark etmeden ona götürüyordum. Ne kadar onunla farklı olsakta o benim kardeşim oda benim yerimde olsa aynısını yapardı.

Farklılıklarımız pek fiziksel değil aslında. O kahverengi saçlı benimki ise daha çok kahverengiye ithaf eden bir kızıl saç. Gözlerimiz ise aynı yeşil. Hatta çoğu fiziksel özelliklerimiz bile aynı. ''Ee ne sizin farkınız? Normal ikizsiniz işte.'' diyebilirsiniz. Demiştim farklı yanlarımız fiziksel değil ama kişisel farklılıklarımız yazsam A La Recherche Du Temps Perdu -en uzun roman- olurdu.Bu yüzden ilerki bölümlerde bu farklılıklara sık sık raslayacağınız için yazmak yerine size bırakıyorum.

~ ~

Petunia Teyze merdiven altındaki dolabın kapısına vurmaya başladı.Tek bir şey geveliyordu ağzında.

-Hadi ama uyanın hadi! Sizi mi bekleyeceğiz burda!

Harry uyanmıştı odaya giren minik bir ışık ile.

-Lyn uyan hadi sabah oldu.

-Dursley'lerin evinden çıkıncaya kadar bana uyumama izin ver Rry.

Dışardan başka birinin ama tanıdık birinin sesi duyuldu. Bu Vernon Enişte'nin sesiydi.

-Maalesef hanımefendi. Teklifiniz reddedildi. Çünkü ben sizinle bir hayat yaşamak zorundaysam sizde öylesiniz.

Ben onun taklidini yapıyordum ve Harry buna çok güldü bende öyle. Biz tam gülüşürken dolabın yukarısından tozlar dökülmeye başlıyordu. Meğersek Dudley merdivende zıplıyormuş?!

-Hadi ama Lyn ve kül kedisi uyanın! Hayvanat bahçesine gidiyoruz!!

-Şuan bulunduğumuz ortam yeterince hayvanat bahçesi bence. Birde gitmeye ne gerek var acaba?

dedim sadece Rry'nin duyabileceği bir sesle.

Mecburen artık odadan çıkmak zorundaydık. İlk önce Harry çıktı kıyafetimi değişebilmem için. Gerçi çok seçeneğim yoktu zaten. Üstüme Petunia Teyzenin gençliğinden kalma ''oversize'' bir tişört ve eşofman geçirdim ve çıktım. Ardımdan Harry girdi üstünü değişmeye oda Dudley'den kalma ''oversize+oversize'' bir tişört ve eşofman geçirmişti. Salona girdiğimizde Dudley hediyeLERini sayıyordu. Düşünün sayacağı kadar çok hediye geldi ona..

-36...37... NE 37 Mİ DİĞER SENE 38'Dİ!!!!

diye zırlamaya başladı Dudley.

- Oh, Benim ıtıcık,pıtıcığım ağlama bugün dışarı gideceğiz ve sana geçen senekinden daha fazla hediye alacağız. Oldu mu ballı turtam?

Bravo, Petunia Teyze harika bir performanstı doğrusu. Dudley'in susması için daha fazla hediye öylemi? Vay be!

Ben bunları düşünürken ve sosis kızartırken Rry ile göz göze geldik ve fark ettirmeden sırıtıyorduk. Teyzem'in Dudley'e övgülerine..

Kahvaltıdan sonra arabaya bindiler. Ama biz dışarıda Vernon Enişte'nin hiçbir şeyi mahvetmememiz konusunda bize uzun bir nutuk çekişini dinliyorduk. Sonra bizde arabaya binip hayvanat bahçesine doğru yol aldık.

Dudley için çikolatalı dondurma aldılar ama satıcı bizimde ne istediğimizi sorunca mecburen bize de ucuzundan 2 tane limonlu dondurma aldılar. Tabi ki hiçbir şeyi mahvetmeme nutku pek işe yaramadı gibi. Rry bir Kobra yılanı ile KONUŞUYORDU - nasıl yaptığını bende bilmiyorum- ve Dudley bunu görünce tilki görmüş tavşan edasıyla cama yapıştı. Cama yapışmasıyla Rry'nin yere yığılıp camın yok olması bir oldu. Ben Harry'i yerden kaldırırken Dudley'in boğulma ve haykırış sesini duyduk. (Boğulmuyordu boğulamazdı da çünkü su diz aşağısındaydı.) Tabi biz Rry'le bunu görünce ikimizde gülmekten yere yığıldık. Bunu gören Vernon enişte eve gelince bize 1 hafta yemek cezası verdi. Yani ne Harry beni kurtarabilirdi ne de ben Harry'i.

Evet, yemek cezası kötüydü ama bu hafta içinde aldığım en iyi haber benim oradaki gülüşüm yüzünden Dudley'in bana küsmesi. İşte bu zafer kadar gurur verici bir şeydi. En azından Dudley'in benden birazda olsa uzaklaşmasını sağlamıştım.