ရင္မွာသီေသာႀကိဳး( ရင်မှာသီသောကြိုး )

ရင်မှာသီသောကြိုး (အပိုင်း ၁၀)

''ဟာ..ဒီကောင်..ည ၁၁ နာရီရှိနေပြီ အခုထိပြန်မလာသေးဘူး...ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ..''

တိမ်လွှာမိုး...ရင်ထဲ၌ ဘီလူးဆိုင်းတီသလို အုံးအုံးကြွလာ၍..မခံစားနိုင်လောက်အောင် သူ ဂယက် ထနေတော့သည်။...
သူညီကို ထိုင်ခံပေါ် စောင့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတာကိုတောင် သူမသိလိုက်မပါချေ။...မနက်ရောက်တော့ သူမျက်လုံးလေးကို အသာယာ ပွတ်ကာ.....သူအိပ်ယာနိုးမှန်သူသိသွားပုံရ၏...

''ငါအိပ်ပျော်သွားတာလား.....မိုး..မိုးမခ ပြန်ရောက်ပြီလား....''

သူအပြေးအိမ်ပေါ်ထက်သို တက်သွားလေသည်...မိုးမခ အခန်းတံခါးကို သူဖွင့်ကြည့်ရာ..မနေ့ကအတိုင်လေးသာရှိနေသည့် ကုတင်း။
သူတံခါးပြန် ပိတ်ပြီး...အောက်သို့သာပြန်ဆင်းလားသည်။....

''ညီလေးရာမင်းဘယ်တွေသွားနေတာလဲ...ငါစိတ်ပူလို့သေတော့မယ်....''

''ကိုကြီးတိမ်လွာ...ကိုကြီးရေ...''

သူလှေခါးပေါ်မှာ ငူငူငိုင်ငိုင် ထိုင်နေစဥ်..အောက်ထက် တံခါးဝမှ အသံတစ်ခုကြားတော့ သူအပြေးလေးအောက်ထက်သို့ဆင်းသွားသည်။သူကိုခေါ်သည်မှာ တစ်ခြားသူမဟုတ်....လွင်ဦသာဖြစ်သည်။....

''လွင်ဦး...ဘာကိစ္စလဲ...မိုးမခမရှိဘူး.....''

''မဟုတ်ဘူး ကိုကြီး...မိုးမခ အလောင်းကို.. ဟိုးဘက် ကန်ကြီးနားမှာတွေ့လို့ ကိုကြီးကိုလာပြောတာ...''

''ဘာ..........''

သူရင်တွေကွဲရပါပြီ....အလောင်းတဲ့...ဒါဆိုသူ့ညီလေး သေပြီပေါ့.....သူတွေးတွေဆဆနဲ့...မျက်ရည်များပင်မကျနိုင်။ကြက်သေ ငှက်သေ..သေသွားသည့်ပမာ...ရပ်တန့်သွားသည်။...

''ကိုကြီး ငိုချင်ရင်...ငိုချလိုက်လေ....တောင်မထားပါနဲ့....ကိုကြီးတိမ်လွှာ.....''

လွင်ဦးက ဘေးနားမှ...နေ၍ တိမ်လွာ သတိမမေ့သွားအောင် သတိပေးနေခြင်းပင်။....ထိုအချိန် သူမျက်လုံးမှ...မျက်ရည်များဆီကျနေ၍...သူပြန်သုတ်ကာ....။

''ငါ့ကို ငါညီဆီလိုက်ပို့ပေး.....''

ထိုသို့ပြောပြီးတော့ လွင်ဦးလဲ...တိမ်လွှာမိုးအား...လွင်ဥိးက သူကားပေါ်တက်ခိုင်းပြီ မိုးမခ အလောင်းရှိရာသို့ခေါ်သွားလေသည်။......
သူရောက်ရှိခဲ့ပြီ...မိုးမခအလောင်းသည်...ခြုံထဲ၌ မှောက်ရပ်သားလေးရှိနေ၍...သူညီလေးကိုကြည့်ကာ...ရင်ထဲ၌ မချိမဆန့်ခံစားနေရကာ...သူအံကို တင်းတင်းကြိတ်ကာ...သူညီလေးအားပွေ့ဖတ်၍...သူငိုချမိလိုက်သည်.....။