Çocukluğuna dair hatırladığı tek şey; annesinin babası tarafından amansızcasına katledilmesi olan Kamelya Can, o andan itibaren sadece yalnızlığa sahip olduğunu öğrenir. Soğuk yetimhane duvarlarının ardında güzel bir gelecek yoktur, küçük pencereler...
herkese iyi okumalar. umarım bölümü seversiniz!!! bence en kilit noktadaki bölümlerden biridir bu bölüm
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçimde bir öfke var.
Sebebini hiç öğrenemeyeceğim bir öfke.
Niye sürekli karşılaştığımı bilmediğim durumlara karşı hissettiğim tek duygu bu.
Ne zaman geçeceğini bilemeyeceğim bir şey.
Her acısına, bize karşı yaptığı her kötülüğe katlandığımız bu hayattan nefret etmemizin nedeni de bu muydu? Sürekli aksiliklerin kol gezdiği hayatlara sahiptik ve bu işin en tuhaf yanı bu aksiliklerin ne zaman geçeceğini bilmeden aynı şeyleri defalarca kez yaşayacağımızdı. Daha kötüsü her zaman en kötüsü olacağını bilmek ve her zaman da buna razı gelmemizdi. Artık kendimi böyle durumların içine atmak istemiyordum, kendimi bu durumlardan kurtarmak istiyordum.
"Sedat Bey'in haberini yayınlamadan önce yazdığın şeyleri mutlaka bize göstermelisin. Sakın kendi başına bir şeyler yapmaya kalkışma, mahkemeyle falan uğraşamam bu yaşımda." Ahmet Bey yine kendi haline konuşmaya devam ederken ona dikkat etmeden dışarıyı izliyordum. "Bak ne diyeceğim, seninle iyi bir başlangıç yapmadık ama gerçekten kötü bir insan değilim ben. O bana söylediğin sahte soruşturma işi için yeterli açıklamam var, o adam haddini çok aşmıştı bana karşı."
Gülerek ona doğru baktım. "Siz de, biraz da ben haddimi aşayım, dediniz herhalde? Adamın elindeki arsayı resmen çalmışsınız, Ahmet Bey. Neyse bu konu hakkında sizi yargılamayacağım, eğer bu konularda konuşmaya devam edersek hakkınızda öğrenmek istemeyeceğim şeyler çıkacağından korkuyorum."
Dediklerimi umursamadan konuşmasına, "Biz seninle çok iyi bir ekip olacağız. Bak görürsün herkes bizden konuşacak." diye devam etti.
Bu iletişimini garip bulmuştum, muhtemelen bende iyi bir izlenim yaratmak istiyordu. Yine de üzerinde çok durmadım. "Umarım hakkımızda iyi şeyler konuşurlar."
"İyi şey konuşmayanların da üstesinden geliriz biz." Gençler gibi göz kırparak bana baktığında hafifçe gülümsedim. Hakkında çok garip bilgiler okusam da bana olan bu tavrı beni eğlendiriyordu. Özünde iyi bir insandı aslında ama bunu göstermek onda çok nadir gelişiyordu anlaşılan.
"Ahmet Bey?" diye ismini seslendirdiğimde meraklı bir halde bana baktı. Gözlerini yoldan ayırmamaya çalışsa da dikkati bendeydi. "Sedat Bey'in CD hakkında söylediklerini haberimde geçirmemem gerekiyor, değil mi? Yani insanların ilgisini bu haberin çekeceğini düşündüğüm için bu haberin üzerinde daha fazla durmak istiyorum."
O konu benim için kilit noktaydı. Eğer haberde yer vermeme izin verseydiler, hakkında daha fazla şey araştırma fırsatı elde ederdim. Zaten araştıracaktım bu konuyu ama her şeyin kendi yeri vardı, kendi görünen tarafı, onların bilmesi gereken bir taraf. Hayatım boyunca izin almaktan hoşlanan birisi değildim ama bu işin de bir durma noktası olmalıydı.
