SORU İŞARETİ ⤷yarı texting (SORU AVCISI 1)

04, öklid çocuk

Merhaba ballarım✨
Duyuruyu saymazsak bölüm 2900 kelime oldu, belki size az gelebilir ama kendimle gurur duyuyorum ⋆𐙚₊˚⊹♡

SORU İŞARETİ 04:
öklid çocuk.

❦

Bende kesinlikle bir sorun vardı.

Mezuna kalıp konuları unutmadan hemen çalışmaya başlamıştım ve çalışmaya başlayalı neredeyse 8 ay oluyordu, konu olarak çok iyi ilerlemiş ve kendimi aşmıştım. Bu durumun bana depar attırması gerekiyordu ama tam tersine geriye gidiyordum sanki, oturduğum masanın başında hiç elime kalem almamışım gibi boş boş oturup işlemleri siliyordum sadece.

"Of!" Silgiyi bir kenara fırlatıp -istemediğiniz bir alan seçip 3 yıldır o alanın derslerine çalışıyor ve mezun yılındaysanız hayat gerçekten çekilmez ve sıkıcı oluyordu-
çaprazımda kalan pencereye kaçamak bir bakış attım, küçük bir şehrin işlek caddelerinden birisinde oturuyorduk, buna rağmen kafamı dağıtabileceğim bir yer yoktu, yakın arkadaşım da üniversite için başka şehre gitmişti -tek başımaydım.

Buradayım, herkes gitti ben buradayım.

Aslı Hoca'dan bir yeni mesaj!

SORU AVCILARI 2024

Aslı Hoca: Denemelerinizi analiz etmeyi unutmayın, hepiniz mezunsunuz biliyorum sürekli söylediğim için göze batıyor ama analiz çok önemli. Geçen yıl yaptığınız hataları tekrar yapmayın canlarım, programınız bitince özelden atarsınız.

"Analiz yapmayı hala bilmiyorum," kendimi kendime şikayet etmeye başladım. "İnanamıyorum ya, mal mıyım ben? Mezuna kaldım bir de!"

Eskiden böyle değildim.

Her sınıfta öğretmenin gözdesi bir öğrenci vardır. Ben o öğrenciydim işte. Her sorulana cevap verir, sorular sorarak kendimi bir şekilde belli ederdim -beni başka türlü kimse fark etmezdi zaten, tatlı bir çocuk değildim, yeteneğim olan bir alan yoktu, sporla da hiç uğraşmamıştım; ister istemez "Keşke," diyordum "Keşke ailem beni zorla kurslara falan gönderseydi."

En azından eğitim hayatımın ilk 5 yılında öğretmen gözdesi olan gıcık öğrenci rolünü çok güzel oynamıştım. Sonrasında ise ortaokula geçtiğimde gözlerimi açan acı bir gerçekle karşılaşıp yere çakılmıştım: Doğuştan zeki olanlar, her zaman öndedir. Sizin ne kadar çabaladığınız asla önemli değildi, doğuştan zeki olanlarla karşılaştırıldığınızda en iyi olduğunuzu düşündüğünüz şeylerde en iyi bile değil iyinin yanına bile yaklaşamıyordunuz.

Küçük Buse bunu anladığında uçmayı hayal edip de kendine yaptığı kanatlar yanmış ve kül olmuştu. O günden sonra bir daha uçmayı hayal etmedim, o küllerin başında ağlayıp hayallerimi yaşayan insanlara sövdüm sadece. Ellerimdeki küller rüzgarla uçup savruldular, hiç ulaşamam dediğim gökyüzünün rüzgarına karıştılar ve ben bunu asla görmedim. Her şeyin farkında olan ben sadece kendimi fark etmedim. Şimdi de bunun cezasını çekiyorum.

Masadan kalkıp kendimi yatağa attığımda neredeyse on üç saattir cevap beklediğim konuşmaya girdim, soru atacaktım ama adını bir türlü öğrenemediğim beyefendinin keyfini bekliyordum. Aslında soru çözüm uygulamasına girip video izler ve soruyu anlardım ama inadım inattı, o çocuk çözecekti. Beynimde kurduğum senaryolara kanıp konuşmayı ilerletmek istemiyormuşum, amacım bu değilmiş gibi davranıyordum.

Büyük ihtimalle o mesajdan sonra uyumuş, gün içerisinde kurs ya da dershane derken bana cevap yazmayı unutmuştu bu yüzden mesajım ve ben ortada kalmıştık yine de ona kızamıyordum, konuştuğu kişiyi
tanımıyordu-hayatımın ne kadar sıradan olduğunu, ona soru atarken heyecanlandığımı bile bilmiyordu.