KURDA MÜHÜRLÜ

~AÇILMAYAN TELEFONLAR~

Sabah saat 11 gibi kalkmıştım. Dün gerçekten yorucu bir gündü, ve ben yorgunluğumu uyuyarak çok iyi bir şekilde atmıştım. Kendimi aşırı enerjik hissediyordum. Yatağımdan kalkarak odayı kurcalamaya başladım. Çift kişilik bir yatak, yanında küçük bir komidin ve tam karşısında iki kapaklı bir giysi dolabı.
Giysi dolabı demişken.

Hii benim çantam neredeydi, en son arabadan inerken Marcos almıştı. Tam kapıdan çıkacakken,fark etmediğim sallanan sandalyenin üzerinde olduğunu gördüm.Ve sallanan sandalye. Bu şey mutluluk oranımı iki katına çıkarmıştı.
Sallanan sandalyeyi incelemeyi bırakarak, dolaba yöneldim ve kıyafetlerimi tek tek yerleştirmeye başladım. Sonra ise çantamdan telefonumu çıkardım. Tüm gün nasıl olurda unuturdum onu çantamda. Telefonum benim hayatım.

Bir anda aklıma gelen şey ile hızla telefonumu açtım. Annem ve babam beni aramış olabilirdi.
Ama telefonumda ne bir arama ne de bir mesaj vardı. E belki de akıllarına gelmedi taziye nedeni ile. Ben arıyayım onları. Önce babamı aradım.

Aradığınız kişiye şu an ulaşılamıyor.

Buda ne? Hızla annemi ardım bu sefer.

Aradığınız kişiye şu an ulaşılamıyor.

Ama nasıl olur, ya başlarına bişey geldi ise? Ne yapardım ben onlarsız.Korku ile aşağı indim. Mutfaktan sesler geliyordu. Hemen mutfağa girdim, Marcos kahvaltı hazırlıyordu. Tam bana dönerek.

"Günaydın uykucu bebek."
Dediği an, korku ve tedirginlik ile.

"Annemlere ulaşamıyorum!"

"Başlarına bişey gelmiş olmasın!" Demiştim. Marcos ise rahat hareketler ile yanıma yaklaşarak bileğimden tuttu, ve beni masaya oturttu.

"Sakin ol. Bişey olmamıştır, telefonları falan kapalıdır." Dedi.

"Ya olduysa? İkisininde mi telefonu kapalı olacak."

" Vera, öncelikle sakin ol. Daha önce hiç uçağa bindin mi?"

Başımı hayır anlamında salladım.

"İnsanlar uçağa bindiklerinde telefonlarını uçak moduna alırlar biliyorsundur. Değil mi?"
Bu sefer evet anlamında salladım başımı.

"İşte annen ve baban aceleden telefonlarını uçak modunada unutmuş olabilir." Sözleri içimi bir nebze dahi olsa rahatlattı. Evet insanlık hâli sonuçta, olabilirdi. Zaten evden giderkende durumları pekte iyi değildi ama, bunlar içimdeki korkuyu yok etmemişti.

"Hadi yemek ye, sonra da kartopu oynamaya çıkalım." Kartopunu duyduğum an içimi büyük bir heyecan kapladı. Hızla önüme dönerek yemek yemeye başladım. Bu sırada Marcos ta yanıma oturdu ama, o yemek yemek yerine sadece beni izliyordu. Ben yine hayvan gibi saldırmıştım. Utanç ile geri çekilerek konuştum.

"Sen neden yemiyorsun?"

"Ben tokum, sen ye." Demişti, sözleri ile anladığımı belirten sesler çıkardım ve yemeğime geri döndüm. Ama bakışlarının üzerimde olduğunu hissetmek beni kasıyordu. Yani utanıyordum. Niye böyle tepemde durup beni izliyordu ki. Çok garip bir insandı. Bir anda aklıma düşen şey ile tekrar ona döndüm.

"Sen dün o kurtları nasıl göndere bildin?"
Dediğim ile arkasına yaslanarak konuşmaya başladı.

"Meslek sırrı diyelim." Nasıl mesleği neydi ki?

"Sen ne iş yapıyorsun? Veteriner misin?"

"Hayır veteriner değilim ama zamanı geldiğinde sana detaylıca anlatıcağım." Neydi yani bu. Ne demeye çalışıyordu. Onu boş vererek tekrar tabağıma döndüm.

Kısa süre içinde tabağımı bitirmiştim. Marcos ise ben tabağımı bitirene kadar beni izlemişti.
Neden bunu yaptı bilmiyorum ama beni utandırmıştı. Düşünsenize bir yabancı sizi yemek yerken izliyor ve siz bu yabancının evindesiniz.

"Marcosun oturduğu sandalyeden kalkması ile, bende ayaklandım ve masayı beraber toplamaya başladık. Ben tam bulaşıklara girişecekken, kolumdan tutarak durdurdu beni.

"Bırak sonra yıkarız. Şimdi dışarı çıkalım."

Heyecan ile onu onaylayarak yukarı çıktım. Hemen montumu, atkımı ve beremi giyerek tekrar indim aşağı. Marcosta montunu giymiş botlarını ayağına geçiriyordu. Bende hemen kapının yanına koşarak giydim botlarımı. Marcosu beklemeden açtım kapıyı ve attım kendimi kara.

________________________________

Selam bebekler, sizce bölümleri kısa mı yapıyorum?

Ve lütfen okuyup geçmeyin, hikaye ye destek olabilmek için oy vermeyi unutmayın.

Yazım yanlışım varsa affedin💞