OĞUZ

1.Bölüm

08/06/2008 TEKİRDAĞ

Gözlerimi ovuşturarak yataktan doğruldum. Bugün o büyük gündü. Yks sonuçları açıklanacaktı. Üç sene boyunca gözümü kör ettiğim çalışmamın karşılığını alacaktım. Saat 07.30'du belki de çoktan açıklanmıştı. Dün gece 03.00'e kadar dayanmıştım olurda gece açıklanır diye, sabırsızlıkla yatağımdan kalktım, çalışma masamın üzerindeki diz üstü bilgisayarımı elime alarak yatağıma geçtim. Yatakta bağdaş kurarak bilgisayarımı açılmasını bekledim.

"Aybüke, sonuçlar açıklanmış kızım. Vallahi bütün mahallede bakmış bir biz kalmışız." Annem heyecanla yanıma gelerek hemen oturdu. Ellerim ağzımda sitenin yüklenmesini bekliyordum. Annemde saçlarımı okşuyor aynı zamanda gözlerini kocaman açmış ekrana bakıyordu.

"Kız içim şişti yarım saattir neden açılmadı bu melet!" Şakasız yarım saat hareket etmeden ekranı izliyorduk.

"Ben bir çaya bakayım" annem yanımda kalkarak kapıya yöneldi. Kapıyı açtığı sıradı site açıldı.

"ANNE!" sitenin açılmasıyla çığlığı basmam bir oldu. Annem koşarak yanıma geldi. Bir krandaki sınav sonucuma bakıyor bir anneme bakıyordum.

"Oldu mu bu sefer oldu degil mi?" Anneme kocaman sarılarak ağlamaya başladım. "Ankara Hukuk fakültesi anneee! Oldu anne oldu yaptım."

Annem daha sıkı sarıldı. Benimle birlikte ağladı. Hayalini kurduğum, kurduğumuz şeyler yavas yavaş gerçekleşiyordu.

"Avukat mı olacaksın sen şimdi" birbirimizden ayrıldık. Gözlerimiz buluştu. Yaşlar süzüldü, elimle gözyaşlarını sildim. "Annem benim canım benim"

"AYBÜKE NE OLDU KAZANDIN MI!" abimin bir anda odaya dalmasıyla annemle romantik anımız bölündü.
"Hayvan herif kapımı kıracaksın. Evden göndermeye de ne meraklıymışsın he"

"Seni varyaa" beni kucakladıgı gibi etrafında dönmeye başladı. "Ankara abi Ankaraaa!" Gülüşlerimiz birbirine karıştı. Abim bi anda durum anneme baktı. Annem içli içli ağlıyordu. "İkinizde yoksunuz ben ne yapacağım simdi sizsiz" abimle birbirimize baktık kısa bir süre, beni kulacıgından indirdi annemin yanına oturdu.

"Annem ben seni bırakır mıyım burada hiç, beninle gelirsin Ankara biraz soğuktur. Tekirdağ'a benzemez ama alışırız artık." Diyerek bende annemin ayaklarının ucuna çöktüm.

"Evet annem, sende gidersin Aybüke'ye değişiklik olur. Bende Hakkari'de olacağım. Arada gelirim yanınıza sen gönlünü ferah tut." Abim, annemi ve beni kolları arasına alarak saçlarımızı okşadı.

"Babanız bugünleri görebilseydi sizinle gurur duyardı yavrularım."

Günümüz*

Ben Aybüke Bozdağ. Abim ve annemle yaşıyorum. Babam 1999 yılında Kuzey ırak'ta görevdeyken teröristler tarafindan  şehit edildi. Daha beş yaşımdaydım. Babamın öğrettiği marşlarla büyüdüm.

Ben Aybüke Bozdağ. Akif Bozdağ ve Gül Bozdağ'ın küçük kızı, abim  Gökhan Bozdağ'ın küçük kardeşiydim. Ben babasının yüzünü,sesini zamanla unutmak istemeyipte unutan o kızdım.

Vatanım uğruna kaybettiğim babamın gururuydum. Ben Türk evladıydım.

Beş yıldır toplasam on gün anca görebilmişizdir abimi. Üniversitemi bitirmiş artık resmen bir avukattım. Annemin yoğun isteği üzerine Hakkari'ye abimin yanına gidiyorduk.  abimin "burası tehlikeli gelmeyin oturun mis gibi Ankara'da" demesine rağmen annemi asla durduramamıştım. Abim Gökhan, özel kuvvetlerde askerdi. Babamın izinden gitmeyi seçmişti. Uçaktan inmiş havaalanında abimin gelmesini bekliyorduk.