DIARY OF A NAIVE GIRL highlights the not-so-fun roller coaster story of Augustine Leonora De Vera, as she starts to unravel the truth about her life as time goes by and as she grows up seeing things in a wider perspective ripping her naiveness apart...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
C H A P T E R 7: BLESSING IN DISGUISE
×××✓×××✓×××✓×××✓×××✓×××✓××
HOW I wish I could feel this everyday; I wish I could feel the freshness of the air everyday as it touches my skin now, I wish I could hear this calmness of the sea everyday as I hear every waves right now, I wish my life will be as peaceful as the ocean right now.
Questions about my life won't escape in my head since I was still at my naive stage... well, I can't say that I'm not naive anymore but... I'm not as naive as before.
Yes, I don't have any problems in terms of my friends, my school, my academic, or whatever, but this problem between me and my parents is killing me everytime.
I don't want to hate Mommy, but I can't erase the hate. Ano bang gusto niyang gawin ko? Ang gawin ang mga bagay na ayaw ko para lang sa pera? I don't want to risk everything including my preferences para lang sa not-so-sure na ikabubuti namin.
Even if I join pageantry, it won't still benefit me, it won't still stop the questions running in my head, it won't still bring my Daddy back home, dahil kahit kung anong gawin ko, ayaw niyang pabalikin si Daddy sa bahay dahil sarili niya lang ang iniisip niya at ang relasyon niya kay Daddy, hindi niya iniisip ang iisipin at mararamdaman ko habang nakikitang wala si Daddy sa bahay.
Iba sa feeling ang makitang kulang kayo sa bahay at wala kang idea kung saan at sino ang kulang sa feeling na alam mo na nga kung sino ang kulang, nakilala mo na ang kulang, nakita mo na ang kulang, bumalik na nga sa inyo ang kulang, pero may tao sa loob na ayaw punan ang kulang.
"I hate you!!" wala akong pakialam kung ilang beses ko nang nasabi na I hate her, pero 'yun lang ang tangi kong masabi at magawa lalo na't alam kong si Mommy ang kalaban ko dito.
I'm fighting the urge na hindi na siya kilalanin dahil sa mga ginagawa niya sa akin.
"You want tissue?" agad akong nabalik sa realidad nang biglang may nagsalita sa tabi ko, even without looking, I can feel that he's standing beside me and handing me something... a tissue I think since 'yun 'yung offer niya.
"Who ever are you just leave me alone, or kung nakakadistorbo ako sa inyo, just ignore me." To think na public place itong dalampasigan at nagsisisigaw ako dito at mukhang tangang iyak ng iyak.
"Come on, Augustine, ilang taon na tayong hindi nagkita tapos ipagtatabuyan mo pa ako?"
He knows me?
"Sino ka ba?" Agad akong lumingon sa kaniya, pero hindi ko maaninag ang mukha niya dahil napuno na ng mga luha ang mga mata ko.
"Ipahid mo muna 'tong tissue sa mga mata mo para makita mo ako ng maayos," saad niya at mas inabot sa akin ang tissue.
I did nothing but to do what he said. I was trained to obey.
"S-sorry but... sino ka ba talaga?" I already wiped my tears and nakikita ko na ang mukha niya, pero walang pangalang lumabas sa isip ko na nakikilala ko siya.
But he looks familiar though.
"Isa sa mga kaklase mo noong elementary, Karl... Karl Jhusen."
Owww.... now I recognized him.
"Oh sorry, ang rami na talagang bumabagabag sa isip ko ngayon kaya nahirapan akong kilalanin ka, Karl. By the way, kumusta ang buhay?" I asked.
Pati ako ay nagulat sa sarili ko dahil ang bilis magbago ng ugali ko, kanina galit na nalulungkot, ngayon ang bibo na ng boses ko. Like.... mood swi— can't be.
Don't let someone knows your in pain, I guess?
"Okay naman, patuloy pa ding nahihirapan sa school lalo na at pahirap ng pahirap ang mga subjects pagdating ng high school," sabi niya at tinabihan ako sa pagkaka-upo. "How about you?"
"Mess... 'yan 'yung right word to describe my life now."
Actually marami pa: Mess, trash, doubt, questions, trouble, pain, disgrace, at baka maubusan pa ako ng mga depressing words para lang masabi ang buhay ko.
"Still didn't saw your Daddy?"
I was stunned by that.
"Oh, sorry, hindi ko na dapat tinanong 'yan. By the way, hindi ko inaakala na makikita kita dito dahil ilang ta—"
"Nakilala ko na siya, but someone is pushing him away from me."
"Sorry again, I should have been more careful sa mga tanong ko."
"It's okay, maganda nga dahil for the first time for how many years, someone checked how am I doing."
"I guess you are really in pain right now, lalo na at hindi ko inaasahang we will meet again in this kind of scenario. Alam mo, I am happy to see you again sa loob ng ilang taon na lumipas, and I just want to say na if kailangan mo man ng mapagsasabihan ng mga problema mo na handang makinig sa'yo, nandito lang ako, okay? I know it is weird na ganito 'yung meet up again natin unlike sa iba pa nating kaklase noon, pero I am willing to help you as your friend, pero hindi ko sure kung tinuturing mo ba akong friend." I burst into laughter as he said that.
"Mapag-uusapan," biro ko.
What the freak? for the first time, someone brought laughter to me, na merong isang taong kayang patawanin ako after I cried and cried and cried.
He was a blessing in disguise.
"Karl, thank you... thank you dahil even we just met again ay natulungan mo na akong pansamantalang pahilumin ang sarili ko na kanina pa napuno ng poot at galit. I'm thankful na dumating ka ngayon dahil baka ano nang pinagsisigaw at pinagbabato ko ngayon dito dahil sa nararamdaman ko."
"Masaya akong makatulong sa'yo, Augustine, and again, willing akong makinig sa mga problema mo anytime na kailangan mo ako. Just call my name and I'll be there," pati siya ay natawa din sa sinabi niya.
"I know it might be weird to say this pero.... can I ask if I can hug you right n—"
Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko pero agad na niyang niyakap ang sarili ko; it was a very warm hug from him.
And tears started to burst out of my eyes again, but now... it's because of joy and satisfaction.
Thank you for healing my wounds today, Karl. I didn't expected it but I'm glad you came.
×××✓×××✓×××✓×××✓×××✓×××✓××
Follow me on my socials; Facebook: Rhon Justine Samodal Instagram: @rvboligrafo
×××✓×××✓×××✓×××✓×××✓×××✓××
Join the official hashtag blast online: #DramaofaNaiveGirl
And, share your inspiring stories online with a hashtag; #What'smyDrama and get the chance to be recognized and win something.
