Alive

Chapter 37

No, no it can't be....

"J..Jackson nakagat k..ka??" Pautal utal Kong pagtatanong.

"Bat di mo sinabi..., Theo kumuha ka ng Isang antidote baka magamot pa natin siya!!" Dagdag sabay punas ng luha.

Dahil sa pagsigaw ko ay mas na trigger Ang mga lurkers sa labas ng room, at ginagawa nila Ang lahat para makapasok, Wala nakong pake sa paligid ko at iniisip ko kung paano ko gagamutin si Jackson.

Hinawakan ni Jackson Ang kamay ko sabay sabing; "Jade.. it's too late gumagana lang Ang antidote sa taong Hindi infected, sa situation ko Ngayon Hindi na gagana Yan, it's hopeless..." Saad Niya habang pinipigilang hindi umiyak.

"No no magagamot ka pa, makakalabas Tayo ng Buhay Dito!" Pasigaw Kong pamimilit.

Then I saw Theo inject the antidote to his arm, Anong nangyayari, Sabi ko pahingi Ako ng antidote Hindi siya yung gagamit.

"Wag Kang magagalit Kay Theo Jade I asked him a Favor na iligtas ka dahil alam Kong mangyayari na'to sa akin, di ko sinabing nakagat Ako kanina para di ka mag-alala" saad ni Jackson Hanggang sa kumuha na siya ng tuluyan.

Then suddenly nakaramdam Ako ng kirot sa braso ko at nakita Kong tinurukan na Ako ni Theo ng antidote.

"Wala na tayong time, nakita ko na sa malayuan Ang mga smart lurker na may hawak na fire extinguisher balak nilang sirain yung salamin, di na Tayo ligtas Dito kailangan na nating umalis" Theo said.

"T..Theo.., can you make me a Promise paki ingatan si Jade"
Jackson request habang dumudugo na Ang ilong Niya.

"Please Jackson!, maybe we can do something else!" Pamimilit ko dahil di ko matanggap ang nangyayari.

"Jade, Theo will take care of you... Alam Kong... Mahal niyo pa Ang isat isa, salamat sa panandaliang pagmamahal sakin" saad ni Jackson at pinilit ngumiti kahit nasasaktan na siya.

"No Jackson please wag mo namang Gawin sakin to" pagmamakaawa ko.

Hanggang sa narinig ko nang nabasah Ang salamin at nagsipasukan Ang mga lurkers sa loob pero dahil sa antidote ay naging immune kami at di kami nilalapitan ng mga lurkers kahit Ano lang ingat Ang Gawin namin, halos kaladkarin nako ni Theo palayo dahil ayaw Kong iwan si Jackson.

Halos di nako makahinga ng nakikita Kong pinagkukumpulan na si Jackson ng mga letseng lurkers at wala akong ibang magawa kundi umiyak nanaman.

Unti unti ay bumalik Ako sa wisyo ko pero di paren makapaniwala na Wala na si Jackson, di ko man lang siya nayakap, di man lang Ako nakapag paalam ng maayos sa kanya wala akong kwenta.

Malapit na kaming makapunta sa rooftop nang biglang may humatak sa paa ko pababa na nagdahilan ng pagbagsak ko, pagtingin ko ay Ang mga smart lurkers, naging mas aggressive sila at lumakas, halos mapupunit na Ang paa at kamay ko kakahatak ni Theo kasabay ng mga Lurkers.

"Theo! Get down now!" Sigaw ni papa.

Then isa-isa silang binaril ni papa sa ulo at isa isa din silang bumagsak sa lapag, agad naman akong tinayo ni Theo at hinawakan na Niya Ang kamay ko Habang tumatakbo paakyat kung nasan si papa. Agad ko namang niyakap si papa at nagpasalamat sa kanya.

"Nasan si Jackson bat di niyo na siya Kasama??" Tanong ni papa.

"W..Wala na siya pa..., nakagat pala siya at huli na Ang lahat ng nalaman ko..." I said while hugging my father tightly.

Hindi Ren makapaniwala Ang iba sa narinig nila pero Yun Ang katotohanan, Theo hugged me para I comfort and somehow gumaan Ang pakiramdam ko, Ang red flag ko... Di deserve ni Jackson Ang katulad ko minahal ko siya dahil siya yung nandyan sa akin pero alam ko sa sarili ko na minahal ko den katulad ng pagmamahal Niya sa akin sadyang sadlit lang tumagal yung feelings nayon Kaya nakaka guilty.

"I will keep my promise para naden sa ikakagaan ng loob ni Jackson, habang nahuli ka kanina ay nagusap na kami ni Jackson about sa bagay nato and at first ay Hindi ko Ren magawa pero kailangan eh..." Saad ni Theo habang yakap Ako.

Wala nakong masabi sa nangyayari as long as Wala nang mawala ay magiging okay Ako... Siguro, at Hindi sa kalayuan nay nakakita na kami ng helicopter papunta sa direction namin Kaya mas tumaas Ang pag asa Kong wala nang mamatay pa sa mahal ko sa Buhay.