"Evin burası mı?"
"Evet, burası. Teşekkür ederim." diyerek arabadan indi Arven.
Ne kadar istemese de Altay onu evine bırakmıştı.
Hastanedeki sohbetlerinin üstüne de başka bir şey konuşmamışlardı.
Ama Altay içten içe çok merak ediyordu Arveni. Bu hâle nasıl geldiğini merak ediyordu.
Sorularının cevaplarını almak için ilk fırsatı eline geçmişti bile.
Geldikleri apartman eskiydi, pek iç açıcı görünmüyordu. Belli ki durumları yoktu.
Arvenin peşinden kendi de indi. Apartmana girmek üzere olan siyah saçlının hemen arkasında biterken çatlak duvarlara takıldı gözü.
Arven ise arkasını dönüp Altaya soran gözlerle bakıyordu ki Altay bunu görmezden gelmeye çalışıp etrafı inceliyordu.
"Neden geldin?"
"Eve girdiğinden emin olacağım."
"Ya da sadece ailemle yaşayıp yaşamadığımı merak ediyorsun?"
Arvenin yine nokta atışı tespit yapmasıyla Altay neredeyse bir büyücü olduğuna inanacaktı.
"Nasıl bilebiliyorsun?"
"Çok belli ediyorsun, içindeki direkt olarak dışına yansıyor."
"Yine de bir cevap değil bu. Özel bir yetenek."
"Ya da sadece tecrübe." diyerek omuz silkti Arven.
"Söyleyecek misin?"
"Çok fazla dahil oluyorsun hayatıma Altay."
"Yardım etmek istiyorum."
"Ben de yardımını istemiyorum diyorum."
"Bu sefer de ben tespit yapayım o zaman ; yardımı istemiyor değilsin korkuyorsun. Yüzüstü bırakılmaktan korkuyorsun, karşılığında bir şey isteyeceğimi sanıyorsun."
Bu sefer de Arven bakışlarını kaçırmış, Altay'ın her bir kelimesine kadar haklı olduğu cümleleri duymamak istemişti.
"Ailem yok. Küçükken onları bir kazada kaybettim." dedi Altay'ın gözlerinin içine bakarken.
"Ben bilmiyordum, özür dilerim."
"Özür dileyeceksen ne diye soruyorsun?"
Arvenin tavrı ve cümleleri her seferinde Altayı şaşırtmayı başarıyordu.
"Bak Altay, ben yardım istemiyorum tamam mı? Sadece bir an önce ölüp gitmek istiyorum. Beni kendine dert edinme. Buraya kadar geldiğin için de teşekkür ederim ama şimdi git ve kendi hayatına devam et." diyerek apartmana girdi ve kapıyı Altayın üzerine kapadı.
Neye uğradığını şaşıran Altaysa öylece kapıya bakarak kaldı.
Yandaki zillere baktığında üçüncü katta 5. dairede oturduğunu öğrendi adı yazdığı için Arvenin.
Daha sonra da arabasına bindi ve son kez binaya bakarak uzaklaştı oradan.
Şimdi gidiyor olabilirdi ama kesinlikle peşini bırakmayacaktı bu siyah saçlı kadının.
Evine doğru yol alırken menajerini aradı ve arabasına bağladı.
"Alo, Burak."
"Evet Altay?"
"Şu çarptığım kız, evinin adresini yollayacağım sana. Onun hakkında bilgilere ulaşabilir misin?"
"Ajanstan bir arkadaşım vardı, ona sorabilirim. Ama adı ve soyadı lazım."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Thanks To The Rain | Altay Bayındır
Fanfiction"O gece yağan yağmura teşekkür ederim, bizi tanıştırdığı için." Bu hikayedeki kişi ve kurumların gerçekle bir ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür. Görseller benzetme için kullanılmıştır.
