KARANLIĞA DÜĞÜMLÜ KADER

Bölüm 6

Hoşgeldiniz güzellerim yeni bölüme
Başlamadan oy vermeyi ve satır aralarına yorum bırakmayı unutmayın sizleri seviyorum 🤍

İyi okumalarr🤍🤍🤍

~~~~~

AİLE

Sevgi bazen küçük bir tebessümde bazense bir annenin
kollarındadır...

...

Günlerdir evi ele geçiren kasvet, hala hüküm sürüyordu. Sadece bir fal annemi neden bu kadar huzursuz etmişti hiç bilmiyorum.

Haftanın son günü olmasının mutluluğuyla 07.05 alarmına uyanıp tekrar kapattım ve sıcacık misler gibi yatağımdaki derin uykuma geri döndüm.

07.17 Alarmın da huysuzca kapatıp bir sağa bir sola döndüm. Kalkmak zorunda olmanın verdiği iğrençlikle yumuşak ve sıcak yatağımı terk etmek zorunda kaldım.

Ve rutinim haline gelen sıkıcı aşamaları geçip, hazır olduğumda aşağı indim.

Güllü abla'nın hazırladığı sandwich'i alıp arabaya bindim. Yolda bir elimde sandwich bir elimde telefonla hızlı bir kahvaltı yapıp okula vardığımda ergen insanların bakışları hala üzerimde geziniyordu.

Onları umursamıyordum tabiki. Asıl umurumda olan şey bugün çocukların ortadan kayboluşunun onuncu günü olmasıydı. Ve attığım mesaj hala tek tikte kalmıştı.

On gün boyunca telefonlarını açmamış olmaları imkansızdı.
Ya temelli gittilerse?
İşte bu soru aklıma geldiğinde kalbimde bir sızı hissettim.

Hayatımda bir rolleri varmış gibi geliyordu. Sanki tamamlanmamış bir yolculuğumuz vardı onlarla.

Yarın büyük gündü. Annem benim adıma vereceği parti için istediğim arkadaşımı çağırabileceğimi söylese de hiç arkadaşım olmadığı için bu mümkün değildi.

Manolya ile her karşılaşışımda bir bahane bulup kaçıyordum. Ve bunu yapmaya devam etmeye niyetliydim.

Hala yüzleşmeye hazır değildim. İki gün önce kantinde Denizle karşılaşmıştık. Uzaktan selam verdiğini gördüğüm gibi yine kaçmıştım.

Biliyorum çok saçma ama o hissettiğim kalp çarpıntısı ve titreme tarifsiz bir işkenceydi.

Annem akşam için çok güzel bir elbise tasarlatacağını söylemişti. Ve bu gün o elbiseyi görecektim.

Özellikle istediğim iki şey vardı. Birincisi abartılı olmaması, ikincisi renkli olmaması.

Annem de bu isteğimi saygıyla karşıladığı için beğenmeme ihtimalim az gibi geliyordu.

Gün boyunca yerimden kalkmamış, sadece hocaların girip çıkmasını izlemiştim.

Son ders hoca gelmediğinden telefonumla ilgilendim. Ta ki yanıma oturan kız dikatimi çekene kadar.

Kahve küt saçlarını kulağının arkasına atıp yeşil gözleriyle beni süzdükten sonra "Yarın partin varmış." Dedi.

Sanki saçmalıklara alışmıştım bu yüzden tek düz bir sesle "Evet." Dedim. İfadesiz suratı bir robotu andırıyordu.

"Ailem de davetli. Benim gelmemi zorunlu kıldılar. Bende sıkıcı biri olup olmadığını görmeye geldim."

Burnu havada ve bilmiş tavrı insanı sinir ediyordu. "Tahmininden daha sıkıcıyım." Dedim uzaklaşması için.