KARANLIĞA DÜĞÜMLÜ KADER

Bölüm 3

OKUL' UN İLK GÜNÜ

Bazı yaralar kabuk tutar, bazıları iyileşir ama öyle yaralar vardır ki ne iyileşir ne de kabuk tutar, her an kanamaya hazırdır...

...

5 yaşımda terk edildim. İlk okula, ilk başladığım gün okula beni bırakan bi annem yoktu, çünkü o uzaklara gitmişti. Benim için dev bir ayıcık almaya gitmişti. Çünkü en yakın arkadaşım Elif'in kocaman pembe bir ayısı vardı ve ben o dev ayıcığı çok kıskanır saatlerce ağlardım.

Sekiz yaşımda okuma yazmayı öğrenmiştim. Sınıfımda ilk öğrenen bendim çünkü anneme mektup yazacaktım.

Bana o dev ayıcığı almak için gittiği o yerde telefon yokmuş çünkü, babam öyle demişti o yüzden konuşamıyor muşum annemle.

Arkadaşlarım dalga geçerlerdi sadece dev ayıcıkların olduğu bir yer yokmuş öyle söylerlerdi.

Tabi ben onlara inanmazdım çünkü onların annesi orayı bilmiyordu ki sadece benim annem biliyordu orayı.

Bende okuma yazmayı öğrendiğimde babamla beraber bir mektup yazdım ona.

Annem'e

Anne ben kızın iris seni çok özledim ayıcığımı buldun mu? Elif'in ayıcığı yırtılmış biliyomusun. Annesi ona yeni bi ayıcık almış ama rengi beyaz benim ayıcığım pembe dimi. Ama onun annesi hemen geldi anne sen ne zaman geleceksin? Pembe yoksa başka renk alabilirsin bişey olmaz onu da severim ben. Seni çok özledim çabuk gel olur mu?

Babamla beraber simlerle süslediğim üzerine de annemle kendimi ve pembe dev ayıcığımı çizdiğim zarfın içine koyduk kocamanda bir öpücük koyduğumda hazırdı mektubum.

Aradan birkaç hafta geçtiğinde yatağımın yanında kocaman pembe bir ayıcık vardı. O kadar mutlu olmuştum ki.

Ama ayıcığım geldiği için değildi annem geldiği içindi bu mutluluk.

Koşarak gittim salona. Babamı gördüğümde yanına gittim "Annem nerde Annem nerde?" Diye sordum sevinçten yerimde zıp zıp zıplıyordum.

Küçücük boyumla eşitlenmek için dizlerinin üzerine çöktü babam. Ellerini omuzlarıma koydu ve "Ayıcığını beğendin mi?" Dedi.

Tekrar sordum.

"Annem nerede baba."

Derin bir nefes aldı. "Annen sana çok güzel bir ayıcık almış artık seninde büyük ve güzel bir ayıcığın var."

Umutlarımın yok olduğu ve büyüdüğüm an o andı işte anlamıştım diğer çocukların doğru söylediğini.

Annem gitmişti ve bidaha gelmeyecekti.

Ama böyle olmadı yokluğuna her alıştığımda tekrar hatırlattı kendini. Ne tamamen gitti nede tamamen geldi.

***

Sabahın köründe çalan ve beni bir kaç saatlik uykumdan uyandıran alarmı uyanmanın verdiği sinirle kapatıp etrafıma baktım.

Gece odaya gidesim gelmediği için salonda oturmuştum saat 4 civarı uykuya dalmıştım. Ama şuan dün Uraz'ların kurduğu odamda uyandım.