KARANLIĞA DÜĞÜMLÜ KADER

Bölüm 1

YENİ HAYATA BAŞLANGIÇ

Her başlangıç sonunu da beraberinde getirir. Benim başlangıçım benim sonumu getirecekti.

...

Evde tek olduğum yeni bir günde, yine kendime koyduğum çayın dumanı bir yanda dururken, uyku halimi üzerimden atamamıştım. Dün gece yine sabahlamıştım. Uyku düzenimi yerinde hiç oturtamamıştım. İnsanlar günü yarılamışken ben daha yeni kahvaltı yapacaktım. Evdeki sessizliği bozan telefonumun sesini takip ederek ulaştım.

BABAMM ARIYOR...

Normalde asla aramazdı. Görevde olmalıydı. İçime büyük bir kuşku düştü. Ya ona birşey olduysa, fikrini aklımdan atmak ve gerçeği öğrenmek için telefonu açtım.     Babamın sesindeki endişeyi fark ettiğim an kaşlarım çatıldı, kalbim dile geldi, biliyordu kötü birşey vardı. Aceleyle konuştu babam. "Eve geliyorum çabuk saklan."

Kalbim elimin altında hızlı hızlı çırpınmaya başladı korku yüreğimi yerinden sökmek ister gibi elleri arasında tutarken göz yaşlarına izin vermedim. Cesaretimi toparlamaya çalıştım. "Ne oluyor baba birşey mi oldu?"

"Askeriyeye terör saldırısı olmuş, bazı komutanlarımızın evlerine de baskınlar yapılmış, ben geliyorum. Sen çabuk sığınağa in. " Nefes nefese kalmıştı ve onunda korktuğu çok açıktı. "Tamam iniyorum baba çabuk gel."

Kendimi bildim bileli bu olayların içinde yaşadım. Bu ihtimal hep vardı, fakat şuan yaşamak, ihtimallerden farklıydı. Evime sırf beni öldürmek için gelecek soysuzlar vardı. İntikam peşindelerdi. Büyük bir operasyonun ardından çoğu öldürülmüş, silah yerlerine el konulmuştu.

Koşarak evimizdeki gizli sığınağa indim ve kapıları kilitleyip babamın gelmesini bekledim.

Askeriye ile evin arası pek fazla değildi her an gelebilirdi. Bir kaç dakika sonra araba sesleri geldi, babamın olduğunu düşünüp tam çıkacaktım ki, kapının kırılma sesini duyup, saklanmaya ve bildiğim tün duaları okumaya başladım.

Öyle korkmuştum ki nefes dahi almadan sessizce saklandım. Telefonumu çıkarıp babama haber verdim.

SİZ: Baba eve girdiler, sesler geliyor çok korkuyorum çabuk gel lütfen.

BABAMM: Sakın çıkma İris! duydun mu kızım. Sakın ses çıkartma hemen geliyoruz.

Babamın sözünü tutmaktan başka çarem yoktu. Evin her köşesinden bir sürü ayak sesleri geliyordu. İki kişinin konuşmasını duydum. " Hiç kimse yok ev boş."

Oldukça genç bir sesti. Daha sonra sert ve yaşlı bir ses "Sofra kurulu kör müsünüz? Birileri sesimizi duyup kaçmış olmalı, o kimse bulacaksınız! Anladınız mı!"

Bu konuşmaları duyduğumda, beni bulma olasılıkların oldukça fazla olduğunu fark ettim. Sığınakta ki silahlardan birini alıp sessiz olmayı umarken tetiği çekip, beklemeye koyuldum.

Babama öğrenmek için yalvardığım, ama pekte benlik olmayan silah elimdeydi. Kullanmak istemiyordum elbette ama ölmekte istemiyordum. En azından bu yaşımda.