Gökyüzü'nün İçinde 1 - Karanlık Zihinler (TAMAMLANDI)

30. BÖLÜM - ŞİFASI OLMAYAN ACI (FİNAL)

🎼// Adamlar : Acının İlacı.

Bu şarkıyı birkaç hafta önce ilk defa dinledim. Hani olur ya şarkıyı ilk dinlediğinde tam sindiremezsin. İşte ben de sindirememiştim. Şimdi sindirdim ve dinlediğimde sanki bütün öyküyü bana yeniden anlatıyor gibi geliyor.

Koyduğum hiçbir şarkı boşuna değil. Her birini özenle seçip bölümlere koyuyorum. Hepsinin bende bir anlamı var. Bu şarkıyı da son bölüme ithafen koyuyorum. Hazır bütün sırlar da açıklanmışken şarkının sözleri Diana'yı özetliyor gibi.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutma sevgili bunu okuyanım. Buraya kadar bana eşlik ettiğin için çok teşekkür ederim. Seviliyorsun❤️

.
.
.

"A-Arya..."

"Nasıl?" diye mırıldandı kendi kendine. Kaşlarını çatmış şok içinde yere bakıyordu. Başını kaldırıp bana dikti. "Neden, Diana?"

Bunu ona nasıl açıklayacaktım bilmiyordum. Gözlerinin içine bakıp tam olarak ne düşündüğünü anlamaya çalıştım. Tıpkı benim gibi o da hayal kırıklıkları içindeydi. Ben hatırlamadığım bir geçmişte ihanete uğrayandım, o hatırladığı bir şimdide yalnız bırakılan... Ve hangimiz haklıydık, işte o bilinmezdi.

Derin bir nefes aldım. "Her şeyi biliyorum, Arya," dedim sımsıkı yumduğum gözlerimi açıp ona dikerek. "Bana ne yaptığını, Davin'in arkamdan ne işler çevirdiğini... Hepsini biliyorum."

"Bunu sana o mu anlattı?" dedi küçümser bir ifadeyle ve kafasıyla Rigel'in çıktığı kapıyı işaret ederek. Başımı onu onaylarcasına salladım. Tükürürcesine güldü. "Daha zeki olduğunu sanırdım," dedi.

İçimde bir şeyler daha kırıldı.

"Neden yaptınız?" diye sordum onun aksine daha sakin bir tonda.

Sorumu hiçe saydı. "Diana ne zamandan beri bir başkasının sözleri üzerine birbirimizi kırmaya başladık?" Sözleri bir bıçak gibi keskin ve deliciydi.

"Arya beni zehirledin! Ve bunu Rigel istediği için değil, kendi kendine yaptın!" diye çıkıştım. Ama haklıydı. Bir başkasının sözüne aldanıp birbirimize düşmemeyi yıllar önce yetimhanedeyken öğrenmiştik. Öyle sanıyorduk yani.

Bağlı olduğu sandalyede debelendi. "Hatırlamadığın şeyler için bana bağırma!" diye yükseldi o da bana.

"Ama bir defasında hatırlamıştım," dedim başımı dik tutarak. Öz'e ilk geldiğimizde ikimiz de aynı sahneyi hatırlamıştık: Beni acı çekerken izlemiş, yardım bile etmemişti.

Kaşlarını çattı. Hayal kırıklığı öyle bir raddeye gelmişti ki istemsizce ağzı açılmıştı. Sertçe nefes verdi. "Sana..." dedi ve o esnada Nora mırıldanmaya başladı. Ona bakıp tekrar bana döndü. "Yarı baygın haldeyken bile size her şeyi hatırladığımı söylemeye çalışıyordum. Evet seni zehirledim, Diana. Ama bunu sebepsiz yere yapmadım."

Nora bağırışlarımızla beraber gözlerini açtı. Ara sıra hala elektrik veriliyormuş gibi titriyordu. Bir gözü kapalıydı, açamıyor gibiydi.

Arya'nın sözleri üzerine daha fazla köpürdüm. "Beni zehirlemenin ne gibi bir sebebi olabilir ki?" diye bağırdım avazım çıktığı kadar. "Kendi başına böyle bir karar verecek kadar ne yapmış olabilirim?"

Nora mırıldandı. "Neler oluyor?" İnilti gibi çıkan sesini ikimiz de görmezden geldik.

Arya inanamamış gibi gülerek havaya bakıp yeniden bana döndü. "Eğer masumsan, neden ben her şeyi hatırlıyorken sen hala hiçbir şey hatırlamıyorsun? Neden hatıralarının sana getireceği yükten kaçıyorsun?" dedi dimdik gözlerime bakarak ve buz gibi konuşarak. "Çünkü masum değilsin, Diana. Ne sen, ne ben, ne Rigel ne de diğerleri. Hiçbirimiz masum değiliz çünkü bütün bu yaşanılanlar senin suçun sen iğrenç birisisin."