heart cutlet | hannigram.

13

"özel dedektif will graham ve doktor hannibal lecter araştırma ekibimiz ve dekanlarımız tarafından gelen yoğun talep üzerine sırasıyla fbi profil uzmanı ve adli psikyatrist mevkilerine yükseltilmiştir. cinayet soruşturmalarında da diğer herkesin yanında görev alacaklardır."

ofisteki herkesten heyecanlı bir alkış ve tezahürat tufanı koparken başımı hafifçe eğip kaldırmış ve az ötemde patlatılan şampanya şişesinden gergince gözlerimi kaçırmıştım. kibarca gülümseyerek bir an önce bu ufak kutlamanın sona ermesini dilemiştim sessizce. zaten buraya ilk asistan olarak gelişimde bu faslı çoktan geçmemiş miydik, neden her ufak gelişmede kutlama yaptığımızı anlayamıyordum...

yanımda jack tarafından kendisine bir rozet takılmakta olan hannibal ve bizleri izleyenlerin arasında yüzünde destekleyici bir tebessüm ile bizi alkışlayan alan vardı. ona hızlı bir bakış atarak gülümsemesine karşılık verebilmek için elimden geleni yaptım ama bu kalabalık ve gürültü bana ateşim çıkıyormuş gibi hissettiriyordu. elimle pantolonumun cebinde durmakta olan sigara paketini yoklamıştım kimseye çaktırmadan. sanki bana bir çeşit destek olmasını istiyor gibiydim ya da içmenin beni rahatlattığına inanıyordum ancak aslına bakıldığında pek bir yardımı olduğu yoktu. belki de günün birinde bırakırdım, kim bilir ?

ofisin ortasında durduğumuz pozisyonumuzun tam arkamızda arşiv dosyası üzerinden günlerdir gizlice takip ettiğim soruşturmanın ipucu panosu ve cinayetler ile ilgili şu ana kadar toplanan tüm bilgiler asılı duruyordu. içten içe artık en sonunda soruşturmayla alakalı çalışmalarımı gizli tutma gibi bir gereksinime sahip olmayacağımdan dolayı seviniyordum, ne de olsa artık bu işin bir parçasıydım.

yakama asılı olanın yanı sıra elimde de tuttuğum ceplik fbi rozetine bakarak kısa bir anlığına dalıp gittim, kendi ismimi bu rozetin üzerinde görmeyeli uzun zaman olmuştu. sanırım artık akademide yapmakta olduğum öğretmenliğe resmi olarak ara veriyor ve yeniden ekipte profil analizi işine dönüyordum. bu karardan pişman değildim, binlerce insanın hayatının kurtarılmasına yardımcı olabilirdim ve bunu buradakiler de gayet iyi biliyordu. bana, becerime ihtiyaç duyduklarını ve yardımımla bu ekibi daha da ileriye götürebileceklerini biliyorlardı. işte bu yüzden ilk elemeleri geçebilecek kadar "dengeli" olmamama rağmen buradaydım. kendi kendime hafifçe gülümseyerek rozeti tek elimle kapadım, başımı yan tarafa çevirdiğimde çoktan bana bakmakta olan hannibal ile göz göze gelmiştim.

boynuzları vardı.

bakışlarını kendiminkiler ile buluşturduktan ve kibar gülümsemesine karşılık olarak sessizce yeniden önüme dönerken etrafımdaki sesler titrek bir ifade ile uğuldamış, rozetim cebimdeki yerini bulurken kısa bir anlığına yutkunuşumla boynumun altında hareket eden adem elması bana fiziksel bir huzursuzluk vermişti. bütün bunlara rağmen yüzümden düşmemiş olan gülümseme sanki artık hiçbir şeyin aynı olmadığını bana söylerken ben ise sadece karnımın ne kadar fazla acıktığını düşünebiliyordum.

-

"pekala beyler, önünüzde gördüğünüz uzun bir süredir medyadan uzak tuttuğumuz cinayet mahallerinden çekilmiş görüntüler. uğraştığımız katil veya katillerin bir çeşit dini tarikat ya da siyasi örgüt ile iş birliği içerisinde olabileceğini düşünüyoruz."

oturduğumuz uzun, beyaz ve tahtadan yapılmış bir masanın içerisine yerleştirilmiş ince bir cam plakanın üzerindeki polaroid görüntüleri inceledim. hepsi plakanın üzerine bantlanmış ve siyah, keçeli bir kalemle altlarına tarih ve isimler not düşülmüştü. önümüzde o kadar fazla görüntü vardı ki ellerimle masadan destek alarak sandalyemi geriye doğru sürüklemek ve hepsine bu yolla bakmak zorunda kalmıştım. bu manzaraya bakarken ne hissedeceğimi bilemiyordum, burada o arşiv dosyasında gördüğümden daha fazla cinayet olduğundan kesinlikle emindim, bu nasıl mümkün olabilirdi ?