werkt dit wel? Ft bankzitters// Matthy

1 ✈️

20 juni, dinsdag, 5:00

Het is vijf uur 's ochtends als mijn wekker gaat. Het schelle geluid snijdt door de stilte heen en trekt me bruut uit een oppervlakkige slaap. Ik open mijn ogen en staar naar het plafond. De werkelijkheid slaat me meteen in mijn gezicht. De reis waar ik vandaag aan begin, is geen avontuur, geen concerttournee, maar een reis vol verdriet. Over een paar uur zit ik in een vliegtuig naar Amerika, op weg naar de begrafenis van mijn moeder.

Een brok vormt zich in mijn keel, maar ik dwing mezelf om op te staan. Mijn lijf voelt zwaar, alsof elke beweging kracht kost die ik niet meer heb. Ik trek voorzichtig de deken van me af, mijn voeten raken de koude vloer, en ik probeer stil te zijn. Tess ligt naast me, opgekruld als een klein katje. Haar rustige ademhaling is bijna geruststellend. Ze had erop gestaan dat ik vannacht bij haar bleef. "Je moet niet alleen zijn." had ze gezegd. Dus ben ik naar haar huis gekomen, de plek die sinds een paar jaar haar thuis is in Nederland.

Langzaam schuif ik het gordijn een stukje opzij. De lucht buiten is nog inktzwart, op een enkele ster na die schuchter aan de hemel flikkert. Ik knipper even met mijn ogen en veeg met de rug van mijn hand een verdwaalde traan weg. Vannacht heb ik nauwelijks geslapen. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Beelden van mijn moeder die lachend door het huis in Antwerpen liep, onze wandelingen langs de Schelde, haar warme stem die altijd vol liefde klonk als ze mijn naam zei.

Ik schud mijn hoofd. Focus, Maxime.

Met een diepe zucht sta ik op en loop naar de badkamer. Het licht is fel, veel te fel voor dit vroege uur. Ik knijp mijn ogen dicht, draai de kraan open en spat koud water op mijn gezicht. De spiegel weerspiegelt een bleke, vermoeide versie van mezelf terug. Mijn ogen zijn rood en opgezwollen. Je zou niet denken dat ik gisteren nog op het podium stond, mijn fans toezingend alsof niets me kon breken. Maar niets is minder waar.

Ik trek snel mijn kleren aan — een simpele zwarte broek en een grijze trui. Geen make-up vandaag. Wat zou het uitmaken? Geen enkele poederlaag kan het verdriet verbergen dat zich als een schaduw om me heen hangt. Ik strik mijn veters en pak de laatste spullen bij elkaar. De rugzak staat al klaar, propvol met essentials die Tess en ik de vorige avond haastig hebben ingepakt. Ik hoor een zacht gerommel achter me.

"Je bent al op." klinkt een slaperige stem. Tess zit rechtop in bed, haar haren wild in de war, ogen nog halfdicht. "Heb je iets nodig?" "Nee, het gaat wel." antwoord ik schor. "Maar bedankt." Ze knikt, gooit de dekens van zich af en rekt zich uit. Binnen enkele seconden is ze wakker en alert. Dat is Tess — altijd klaar om er te zijn, ongeacht het tijdstip. Ze werpt een blik op de tijd, haar mondhoeken trekken even naar beneden. "We moeten over een uur vertrekken."

Ik knik zwijgend en loop naar de kleine keukenhoek. Tess volgt me, haar blote voeten maken geen geluid op het laminaat. Terwijl ik de koffiemachine aanzet, begint Tess met het smeren van broodjes. Geen van ons zegt iets. Wat valt er ook te zeggen? Ik heb de woorden niet, en zij respecteert die stilte.

We gaan tegenover elkaar aan de tafel zitten. Ik staar naar mijn kop koffie, de damp kringelt langzaam omhoog. Tess schuift een bord met een broodje naar me toe en ik pak het op, maar mijn eetlust is ver te zoeken. De lucht in de  keuken voelt ineens beklemmend aan.

"Je hoeft het niet op te eten." zegt Tess zachtjes. "Maar probeer tenminste een paar happen. Je hebt energie nodig." Ik knik en neem een kleine hap. De smaak is flauw, maar ik dwing mezelf door te kauwen en slik het door. Tess volgt elke beweging met een bezorgde blik, haar ogen vol medeleven. Ik wil haar zeggen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, maar dat zou een leugen zijn. Want ik weet zelf niet eens hoe ik de komende dagen door ga komen.

"Morgen... de begrafenis." zeg ik uiteindelijk, bijna fluisterend. Het woord 'begrafenis' voelt ruw in mijn mond. Alsof het niet klopt. Alsof ik het niet zou moeten zeggen. Maar het is de realiteit. Morgen neem ik afscheid van de vrouw die me alles geleerd heeft, die er altijd voor me was, zelfs toen ze ver weg in Amerika woonde. Zelfs toen ik haar niet kon vasthouden, kon ik haar voelen.