werkt dit wel? Ft bankzitters// Matthy

13✈️

1 augustus, dinsdag, 5:00

De zon is nog nergens te bekennen als de wekker plotseling door de kamer schalt. Het is vijf uur in de ochtend, en ik weet meteen: dit wordt een lange dag. Naast me wrijft Matthy in zijn ogen en draait zich naar me toe. Hij glimlacht slaperig en drukt een zoen op mijn voorhoofd. "Goedemorgen, Max." fluistert hij.

Ik kreun zachtjes, trek het deken verder over mijn hoofd en mompel iets onverstaanbaars. Ochtenden zijn nooit mijn ding geweest, en al helemaal niet ochtenden om vijf uur.

Matthy lacht zachtjes om mijn duidelijk gebrek aan enthousiasme. Hij schuift zichzelf langzaam uit bed en begint zich klaar te maken voor de vlucht. "Het is echt tijd om op te staan, hoor." zegt hij met zijn zachte stem, maar ik draai me nog eens om en trek het kussen onder mijn hoofd.

"Vijf minuten." zucht ik, mijn gezicht diep in het kussen verstopt.

Terwijl Matthy zich verder aankleedt, hoor ik hoe hij zijn koffer inpakt en uiteindelijk de kamer verlaat om wat spullen beneden te pakken. Het duurt niet lang voordat hij weer terugkomt en zich over me heen buigt. Hij drukt een kus op mijn wang en fluistert: "Het is echt jouw beurt nu, slaapkop. We moeten gaan."

Ik open één oog, geef hem een slaperige blik en kreun weer. Matthy grijnst. Hij vindt het maar al te leuk om te zien hoe ik worstel met opstaan. Uiteindelijk schuif ik mezelf met tegenzin uit bed, terwijl Matthy grinnikt en de kamer uitloopt om me wat privacy te geven.

Ik slof naar de badkamer en doe snel een simpele outfit aan: een comfortabele jeans, een wit T-shirt en sneakers. Met mijn haar dat nog in de war zit van het slapen, gooi ik het in een hoge staart. Ik besluit wat lichte make-up op te doen om mezelf toch nog een beetje fris te voelen, en binnen een paar minuten ben ik klaar. Als ik terug de slaapkamer in loop, zie ik Matthy de laatste spullen in zijn koffer stoppen.

"Je ziet er veel te energiek uit voor dit tijdstip." mompel ik plagend, terwijl ik mijn koffer van de grond pak.

Matthy lacht en rolt met zijn ogen. "Je bedoelt: ik zie er wakker uit, in tegenstelling tot jou."

Ik grijns. "Precies."

We lopen samen naar beneden, waar Raoul en Robbie al in de keuken zitten, koffie aan het drinken. "Goedemorgen, slaapkoppen." roept Raoul met een brede grijns.

"Goedemorgen." zeg ik met een gaap terwijl ik me op een stoel laat zakken.

"Waar is Koen?" vraag ik, hoewel ik het antwoord eigenlijk al weet. Die heeft zichzelf vast weer eens verslapen.

"Koen is... nog steeds in dromenland." zegt Robbie met een lachje.

Raoul rolt zijn ogen. "Typisch Koen. We moeten binnen een uur op de luchthaven zijn, en hij ligt nog lekker te ronken."

"Hebben we tijd voor koffie?" vraag ik, maar mijn ogen glinsteren al. Een plan begint zich langzaam in mijn hoofd te vormen. "Of zullen we eerst Koen wakker maken? Op... een grappige manier?"

Raoul en Robbie kijken me nieuwsgierig aan. "Vertel," zegt Raoul.

Ik leg mijn idee uit, en al snel knikken ze enthousiast. Dit gaat leuk worden.

Samen sluipen we naar boven, waar de deur van Koen's kamer nog dicht is. Het enige geluid is zijn luide gesnurk dat door de deur heen komt. We kijken elkaar even grijnzend aan. Ik tik zachtjes op de deur, maar hij beweegt niet. Dan stap ik naar binnen en begin zachtjes tegen de rand van zijn bed te tikken. Nog steeds geen reactie.

"Oké, jongens," fluister ik. "Het is tijd."

Ik pak mijn telefoon en zet een absurd luid alarmgeluid aan, het soort waar je normaal van schrikt als je niet wakker wilt worden. Terwijl ik het geluid afspeel, grijpen Raoul en Robbie ieder een kussen van Koen's bed en beginnen ze hem zachtjes te slaan – maar niet te hard, gewoon genoeg om hem wakker te maken.