werkt dit wel? Ft bankzitters// Matthy

6🎤

7 juli, vrijdag, 6:00

Mijn ogen vliegen open zodra het geluid van mijn wekker door de kamer galmt. Ik reik er slaperig naar en druk het vervelende gepiep snel uit. De rode cijfers geven zes uur aan. Waarom had ik ook alweer zo vroeg een wekker gezet? Dan herinner ik me het weer: vandaag ga ik naar Nederland. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik mag weer optreden, oefenen en—Tess weer zien. Ik heb haar al weken niet gezien en ik mis mijn beste vriendin.

Met een beetje tegenzin gooi ik de dekens van me af en stap uit bed. De ochtendkou doet me rillen, maar ik negeer het en loop richting mijn kast. Ik trek een comfortabele maar leuke outfit aan — een simpele zwarte jeans, een witte tshirt en witte sneakers. Daarna pak ik mijn tas met mijn spullen, werp een korte blik op de klok, en loop richting de keuken voor een snel ontbijt. Het yoghurtje dat ik uit de koelkast haal, eet ik staand op, leunend tegen het aanrecht. Mijn gedachten dwalen al snel af naar de afgelopen weken.

Matthy

Sinds die avond in New York zijn we bijna elke dag in contact geweest. Appjes, telefoontjes, soms zelfs urenlange gesprekken 's avonds. Het voelt zo makkelijk, zo vertrouwd. Alsof hij altijd in mijn leven is geweest. Elke keer als zijn naam op mijn scherm verschijnt, krijg ik een kleine adrenalinekick. Hij heeft iets speciaals, iets dat me nieuwsgierig maakt en me constant doet verlangen naar meer. En ik weet dat ik voorzichtig moet zijn, maar... het is gewoon te leuk.

Ik schud glimlachend mijn hoofd en spoel mijn kommetje af. Tijd om te gaan. Een paar minuten later zit ik in mijn auto en begin ik aan mijn rit richting Rotterdam. Het is anderhalf uur rijden, misschien iets langer met de files op dit uur. Ik zet mijn favoriete afspeellijst aan en zing zachtjes mee terwijl ik over de snelweg zoef. De eerste half uur gaat het vlot, maar dan, zoals verwacht, kom ik terecht in de file vlakbij de grens.

"Natuurlijk," mompel ik tegen mezelf terwijl ik mijn voet van het gas haal en mijn auto stilzet. De rij voor me is eindeloos. Ik leun achterover in mijn stoel, blaas een lok haar uit mijn gezicht en besluit gewoon te genieten van de muziek. Maar voordat ik een volgende nummer kan opzetten, begint mijn telefoon te trillen.

Ik grijp mijn telefoon van de passagiersstoel en zie dat het Matthy is. Verrast neem ik meteen op.

"Hey, goedemorgen!" groet ik hem vrolijk. "Wat doe jij zo vroeg op?"

Aan de andere kant hoor ik zijn bekende lach, die diepe, warme klank die altijd een glimlach op mijn gezicht tovert. "Ik kon niet meer slapen. En ik wist dat jij al een uur wakker was."

Ik grinnik en rol met mijn ogen, ook al kan hij dat natuurlijk niet zien. "Stalker." plaag ik hem zachtjes. "Alleen een beetje, hoor." zegt hij speels. "Nee, ik dacht gewoon... ik bel je even. Gewoon, omdat het kan. Waar ben je nu?"

Ik werp een blik op de langzaam kruipende rij auto's voor me. "Bij de grens," antwoord ik. "Maar ik sta in de file. Het gaat traag, echt traag."

"Hmm." Hij klinkt nadenkend. "En wanneer denk je in Rotterdam aan te komen?"  Ik zucht en schat de afstand. "Rond negen, misschien half negen, als ik geluk heb."

"Oké, dan heb ik nog genoeg tijd."  "Genoeg tijd voor wat?" vraag ik nieuwsgierig, mijn wenkbrauwen gefronst. "Waar heb je het over?"

Hij lacht, een beetje mysterieus. "Heeft Tess niks gezegd?" "Wat had Tess moeten zeggen?" Mijn nieuwsgierigheid groeit nu. Wat is hij van plan?

"Ze had je moeten vertellen dat je vandaag niet bij haar kan slapen." "Wat?!" Ik schiet recht in mijn stoel. "Hoe bedoel je, niet bij haar slapen? Waar dan?"

Matthy's stem klinkt plagerig, maar ik hoor ook een vleugje voorzichtigheid, alsof hij niet zeker weet hoe ik zal reageren. "Tess is vandaag in Amsterdam voor een afspraak. Ze komt pas morgenochtend terug. Ze had gevraagd of je dan maar... bij ons wil blijven slapen."