werkt dit wel? Ft bankzitters// Matthy

4💐

~vervolg

9:00

Pov Matthy:

De harde piep van Raoul's wekker dringt door mijn slaap heen en trekt me langzaam uit een droom die ik me niet meer kan herinneren. Het geluid voelt scherp, alsof het de stilte van de ochtend met geweld openbreekt. Raoul zucht en draait zich om, zijn hand tastend naar het apparaat om het uit te zetten. Ik voel de lichte trilling van zijn beweging door het bed.

Ik blijf even liggen, mijn ogen halfopen, en staar naar het plafond. De kamer is gevuld met het zachte geruis van Koen die zijn kleding aan het uitzoeken is, terwijl Raoul zich uitstrekt en met zijn gebruikelijke traagheid opstaat. Alles gebeurt in slow motion. De dag voelt anders. Er hangt iets zwaars in de lucht.

Het duurt niet lang voordat ik mezelf ook uit bed sleep en mijn kleding bij elkaar zoek. Ik kleed me rustig aan, mijn gedachten zijn al ergens anders. Maxime. Vandaag is de begrafenis van haar moeder. Alleen dat besef maakt mijn ademhaling wat dieper, zwaarder. Ik ken Maxime nog niet heel lang, maar toch... het voelt alsof ik de pijn die ze doormaakt aanvoel. De leegte, het verdriet, het verlies.

Wanneer ik klaar ben met aankleden, zak ik weer op mijn bed neer. Mijn handen rusten in mijn schoot, en mijn gedachten blijven ronddraaien als een wervelwind. Wat geef je iemand op zo'n dag? Ik ben nooit echt goed geweest met dat soort dingen. Iemand troost bieden... wat zeg je tegen iemand die een ouder verliest?

"Raoul," begin ik voorzichtig terwijl ik naar hem opkijk. Hij trekt net zijn trui aan en kijkt vragend naar me.

"Wat geef je eigenlijk aan iemand bij een begrafenis? Ik bedoel... iets om te laten zien dat je meeleeft." Het voelt alsof de woorden zwaar op mijn tong liggen, alsof ik iets zeg wat niet uit mijn mond hoort te komen.

Raoul fronst even en denkt na. "Bloemen." zegt hij na een korte stilte. "Een mooi boeket bloemen is altijd een goed idee. Het hoeft niet ingewikkeld te zijn, gewoon een gebaar." Ik knik langzaam, en het lijkt alsof er een last van mijn schouders valt. "Dat is een goed idee. Misschien kunnen we straks even langs een bloemenwinkel?"

Raoul en Koen knikken bijna tegelijkertijd. "Natuurlijk, geen probleem," zegt Koen terwijl hij zijn schoenen aantrekt. Maar terwijl zij zich klaarmaken voor het ontbijt, blijven mijn gedachten vastzitten bij Maxime. Hoe zou het met haar gaan? Ze moet door zoveel heen gaan op dit moment, en toch blijft ze altijd sterk. Misschien is dat waarom ze zo bijzonder is. Ze lijkt een muur van kracht om zich heen te hebben, maar ik vraag me af wat daarachter zit. Hoe voelt ze zich echt, diep vanbinnen?

En dan... er is die andere vraag die door mijn hoofd spookt, een vraag die ik eigenlijk niet durf te stellen: Is ze wel geïnteresseerd in iemand zoals ik? Maxime is een fucking superster. Ze kan letterlijk iedereen krijgen die ze wil. Wat zou ze zien in iemand zoals ik? Zou ze ooit verliefd kunnen worden op een gewone jongen, iemand die een leven heeft dat zo anders is dan dat van haar? 

Ik voel een hand op mijn schouder. Raoul kijkt me vragend aan. "Je zit vast in je hoofd, man. Ben je klaar om naar het ontbijt te gaan?" Ik schud mijn hoofd, alsof ik daarmee de gedachten kan verdrijven. "Ja, ik ben klaar."

We lopen met z'n drieën naar beneden, de gang door, richting de ontbijtzaal. Milo en Robbie zitten al aan een tafel, hun gezichten opgewekt en vrolijk, zoals altijd. Maar in mijn hoofd blijft het zwaar, alsof er een wolk van zorgen boven me hangt.

Tijdens het ontbijt praat ik nauwelijks. Mijn gedachten blijven bij Maxime, bij hoe zwaar deze dag voor haar moet zijn. Ik zie haar steeds weer voor me: haar ogen vol verdriet, haar schouders licht gebogen onder de last van alles wat ze voelt. De jongens praten over van alles en nog wat, maar ik hoor het nauwelijks.