werkt dit wel? Ft bankzitters// Matthy

2🗽

~vervolg

~lang hoofdstuk 

pov Maxime:

De rij voor het boarden lijkt eindeloos, maar Tess en ik staan eindelijk klaar om het vliegtuig in te gaan. De gate is gevuld met een mix van slaperige reizigers, opgewonden vakantiegangers en een enkele zakenreiziger die met een frons op z'n gezicht zijn telefoon checkt. Tess tikt met haar voet ongeduldig op de grond en kijkt me even verontschuldigend aan.

"Sorry, maar dit is altijd het ergste deel van reizen voor mij." zegt ze zachtjes. Ik glimlach begrijpend en geef haar een zachte por. "Het komt goed. Straks kunnen we eindelijk gaan zitten en dan kunnen we relaxen. Tenminste, jij wel." Tess trekt een pruillip. "Ja, sorry dat ik niet naast je kan zitten. Het was echt onmogelijk om nog een plek naast elkaar te vinden. Bedankt, last minute vluchten."

Ik wuif haar opmerking weg. "Geen zorgen. We zien elkaar wel weer bij het uitstappen." Wanneer we eindelijk de rij zijn doorgekomen en het vliegtuig instappen, valt het me op hoe dicht op elkaar de stoelen staan. Tess heeft gelijk; we hadden weinig keuze, en zij zit een paar rijen voor me. Ze werpt me nog een bemoedigende glimlach toe voordat ze naar haar stoel loopt en ik doorloop naar mijn eigen plek bij het raam.

Ik zucht en leg mijn handbagage boven me in het bagagevak, waarna ik me in de smalle stoel wurm. Ik heb het gevoel dat ik mezelf vast moet klemmen in een ruimte die eigenlijk te klein is voor een lange vlucht. Maar goed, ik heb wel een raam, wat betekent dat ik in ieder geval een beetje van het uitzicht kan genieten, ook al is dat straks vooral wolken of donkerte.

Net wanneer ik me begin af te vragen wie er naast me komt zitten, hoor ik een stem die me bekend voorkomt. "Ik geloof dat deze plek van mij is." zegt een jongen met een glimlach in zijn stem. Ik kijk op en mijn ogen worden groot. "Matthy!" roep ik verbaasd uit.

Hij knikt lachend. "Yep, dat ben ik." Hij wijst naar de stoel naast me en flitst me een brede glimlach toe. "Lijkt erop dat je de komende acht uur met mij opgescheept zit." Ik schud mijn hoofd met een glimlach en probeer mijn hartslag onder controle te krijgen. "Ik denk dat ik dat nog net wel kan overleven." grinnik ik.

Hij lacht zachtjes, terwijl hij zijn tas opbergt en naast me komt zitten. "Nou, ik hoop het maar. Anders heb ik een heel lange vlucht voor de boeg." We lachen samen, en de spanning die ik eerder voelde smelt langzaam weg. Het voelt bijna absurd hoe natuurlijk het is om met hem te praten, ondanks dat we elkaar pas een paar uur geleden ontmoet hebben. De stewardessen beginnen met de veiligheidsinstructies, en zodra de motoren beginnen te brommen, kijk ik opzij naar Matthy. Zijn gezicht is ontspannen terwijl hij naar buiten kijkt, en ik vraag me af of hij echt zo rustig is, of dat hij net zoals ik voelt hoe vreemd en onverwacht dit moment is.

"Dus..." begin ik, mijn stem een beetje zachter dan normaal, "wat zijn de plannen voor jullie roadtrip? Hebben jullie al een hele route uitgestippeld?" Hij draait zijn hoofd naar me toe, zijn blauwe ogen zijn levendig. "We hebben een ruwe route, maar het is niet heel strikt. We willen wat grote steden zien — New York, Miami, en natuurlijk Los Angeles — maar we gaan ook naar kleinere plaatsen om de 'echte' Amerika-ervaring te krijgen. En veel spontane stops maken, je kent het wel. Het gaat vooral om de vrijheid."

We praten over zijn plannen in Amerika. Uiteindelijk valt er een stilte tussen ons. Een comfortabele stilte. De stewardess kondigt aan dat we mogen opstijgen, en ik leun achterover terwijl het vliegtuig van de grond komt. Een paar minuten later, als we eindelijk op kruishoogte zijn, draai ik me weer naar hem.

"En wat doe jij? Als je niet bezig bent met roadtrips of praten met vreemden op luchthavens?" Hij lacht. "Ik maak video's met vrienden, een beetje zoals je al hoorde. We doen van alles — challenges, vlogs, en soms iets serieuzere projecten. Maar het draait altijd om plezier. Gewoon proberen mensen te vermaken en een glimlach op hun gezicht te toveren."