werkt dit wel? Ft bankzitters// Matthy

8🎶

8 juli, zaterdag, 9:56

Ik word wakker door een zacht geluid en voel het bed lichtjes bewegen. Mijn ogen fladderen open, en ik zie Matthy voorzichtig naast me op het matras glijden. Hij blijft even stil zitten, alsof hij bang is dat elke beweging me volledig uit mijn slaap zal halen. Ik glimlach slaperig, hoewel mijn ogen nog maar half open zijn.

"Sorry." fluistert hij met een verontschuldigende glimlach. "Ik wilde je niet wakker maken."

Het warme, zachte gevoel van zijn stem laat mijn hart sneller slaan. Ik rek me uit en wrijf in mijn ogen, nog steeds half verstrengeld in de deken. "Het is oké." mompel ik met een klein glimlachje. Ik probeer mezelf rechtop te duwen, maar mijn lichaam voelt nog zwaar van de slaap. Toch zit ik na een paar seconden overeind, met mijn rug tegen het hoofdbord van zijn bed geleund.

Matthy zit ernaast, zijn blik gefixeerd op mij. Onze ogen ontmoeten elkaar, en we glimlachen allebei even. Het is het soort glimlach dat alles en niets tegelijkertijd zegt, en de zachte spanning in de kamer doet mijn huid tintelen.

Uiteindelijk, na wat voelt als een eeuwigheid van alleen maar naar elkaar kijken, zucht ik en trek mezelf langzaam uit bed. "Ik ga me maar eens klaarmaken voor de dag," zeg ik, terwijl ik mijn tas van de grond pak en mijn kleren tevoorschijn haal.

"Is goed." knikt Matthy. Hij kijkt me even na, en ik kan zijn blik voelen terwijl ik richting de badkamer loop. Een beetje nerveus sla ik de deur achter me dicht en leun even tegen de wastafel. Wat is er toch met hem...? En met mezelf? Waarom voelt alles plotseling zo intens?

Ik probeer de gedachten uit mijn hoofd te zetten en begin me om te kleden in een comfortabele maar leuke outfit: een lichte spijkerbroek met een simpele witte top. Terwijl ik mijn haren in een losse staart doe, hoor ik ineens Matthy's stem door de deur.

"Maxime?" Hij klinkt een beetje verlegen, alsof hij niet zeker weet of hij me moet storen. "Je hebt een berichtje van Tess."

"Oh?" roep ik terug. "Kun je kijken wat ze schrijft? De code is vier-vier-drie-vijf." Ik glimlach om de ironie van het delen van mijn telefooncode. Normaal zou ik dat nooit doen, maar bij Matthy voelt het niet verkeerd.

Het blijft even stil aan de andere kant van de deur terwijl hij mijn telefoon ontgrendelt. Ik hoor het zachte tikken van zijn vingers op het scherm. "Ze zegt dat ze nog een extra dag in Amsterdam blijft," antwoordt hij uiteindelijk.

Ik frons en kijk naar mijn spiegelbeeld, mijn ogen iets breder van verbazing. "Wat? Nog een dag?" Ik vloek zachtjes en wrijf over mijn voorhoofd. Ik dacht dat ze vandaag terug zou zijn. "Kun je sturen dat ik dan wel een hotel boek of zo? Voor een nachtje?" vraag ik na een moment van stilte. Ergens klinkt mijn stem gefrustreerd, maar ik wil niet dat het overkomt alsof ik boos ben.

Er valt weer een stilte, en ik hoor de deur naar de badkamer opengaan. Matthy komt de deuropening in staan, zijn schouder leunend tegen de deurpost. Hij kijkt me aan met een ontspannen glimlach, alsof hij zich nergens zorgen over maakt. "Of..." begint hij, zijn stem langzaam en zorgvuldig. "Je kunt hier nog een nachtje blijven. Ik weet zeker dat de jongens het niet erg vinden. En ik natuurlijk ook niet."

Ik voel mijn hart sneller slaan en kijk hem aan, zoekend naar een spoor van twijfel in zijn ogen. "Weet je het zeker?" vraag ik, terwijl ik mijn tanden over mijn onderlip haal. "Ik wil niet in de weg lopen, Matt..."

Hij schudt vastberaden zijn hoofd en stapt iets dichter naar me toe, zijn blik vast op de mijne. "Je loopt echt niet in de weg. Geloof me, we vinden het allemaal juist leuk dat je hier bent." Zijn ogen glinsteren ondeugend. "En ik... ik vind het fijn om nog wat meer tijd met je door te brengen."