Amiyàne | SeyFer

1.Bölüm "Vaveyla"

Aylardan Ağustos Hava sıcak ama hafif bir esinti var. Balkonda oturup kitap okumalık bir gün. "Kalkta yardım et" diye seslendi halam. Bu evde bana rahat yoktu sanırım. "Tamam hala" -diye cevap verdim.

Ben Seyran Şanlı. 19 yaşımdayım. Doğma büyüme Antepliyim. Halamla yaşıyorum. Annem ve babamı sorarsanız, yok. Doğduğumdan beri halamla yaşıyorum. Halamı çok seviyorum. Evet belki sevgisini çok belli etmez ama beni çok sevdiğini biliyorum.

Genelde evde olurum. Çok takılacak arkadaşım olmadığı içindir belkide. Buralarda kızlar öyle sokakta çok dolanmaz. Halamda zaten çok salmaz beni. Ama ben üniversite okumak için İstanbula gitmekte kararlıyım. Halam zaten üniversite okumak istediğimi çok iyi biliyor. Benim kararımı değiştirmeyeceğimide. O yüzden desteklemekten başka çaresi yok.

"Beni burada bir başıma bırakıp gidicin yani ?"- dedi Halam. "Hala sende gel benimle. Ben sana gelme demiyorum ki"- dedim. "Ben heç bir yere gidemem. Bu konakta doğdum, büyüdüm. Bu konaktan ancak cenazem çıkar"- diye sitem etti Halam.

"Ama hala ben cenazem burdan çıksın istemiyorum. Sonsuza kadar 4 duvar arasında yaşayamam. Lütfen anla beni"- diye duygu sömürüsü yaptım. "Zaten 4 sene hala. Tatillerdede gelirim yanına hiç merak etme". Halam ikna olmuştu.

"Orada bir başına ne yapıcın kızım. Benim aklım sende kalır".

"Hala yurtta kalacağım. Sadece benim sanki şehir dışından gelen"- dedim.

"Olmaz öyle. Sen hele bi dur. Ben bir çaresini bulucam"- dedi Halam. Sonunda ikna etmiştim onu. Akşam olduğunda halam geldi.

"Seyran kızım. Ben şu Korhanları bir aradım. Rica ettim. Yeğenim İstanbula okumaya gelici dedim. Onlarda başımızın üstünde yeri var dedi. İstanbula gidicin ama onlarda kalicin. Başka türlü gitmene müsade edemem"- dedi Halam. Kararı kesindi. Mecburen kabul etmek zorunda kaldım. İsimlerini nadiren duyardım. Zengin bir aile olduklarını biliyordum sadece.

Ben yurtta kalmak istiyordum. Belki bu sayede sosyelleşirdim, arkadaş bulurdum kendime. Ama yapacak bir şey yoktu. Halamın teklifini kabul ettim. Normalde insanlar evinde yaşayacağı aileyi bir araştırır değil mi?. Ben araştırmadım mesela. Kimlerdir falan hiç oralı olmadım.

1 Hafta geçti. Bavulum falan herşeyim hazırdı. Tabi halam eli boş göndermezdi beni. Harcamam için para ve kredi kartı verdi. Canım Hattuç halam benimm. Halamla sıkıca vedalaştım. Gitmeyi ne kadar istesemde Halamdan ayrıldığım için çok üzülüyordum ama yapacak bir şey yoktu.

Uçakla yolculuk 2 saat falan sürdü. İstanbula vardım sonunda. İlk kez kalabalık bir şehire gelmiştim. Doğduğumdan beri Antepten çıkmadım desem kimse inanmaz. En merak ettiğim şeylerden biride Boğaz köprüsüydü. Korhanlar bana araba göndermişlerdi. Tahminen benimle aynı yaşlarda olduğunu düşündüğüm ,adı Yusuf olan genç şöför valizlerimi arabaya yerleştirdi. Yolculuk boyunca konuşmadı. Sanırım konuşmaması için tembihlemişlerdi.

"Selam"- dedim nazik bir şekilde. "Selam"- dedi benimle aynı tonda. "Seyran ben. Senin adın ne?" - dedim. Ben çok konuşkan birisi değilim. Ama birileriyle konuşmam gerekiyordu tabi çünkü kimseyi tanımıyordum. "Yusuf bende efendim"- dedi. Sanki zorla konuşturuyordum.

"Memnun oldum Yusuf. Kaç yaşındasın?"- diye sordum nazik bir şekilde. "22 Yaşındayım Seyran hanım"- diye cevap verdi. "Bana hanım demessen çok memnun olurum Yusuf"- dedim. İlk kez biri bana hanım diyordu. Bunun sefasını sürmem gerekirken kendi kendime triplere giriyordum. "Kusura bakmayın Seyran hanım. Size herkesin içinde isminizle seslenemem"- dedi Yusuf.

"Şuan herkesin içinde değiliz ki. Ayrıca ben buraya daha yeni geldim ve resmi konuşulunca çok gergin oluyorum. Anlayışla karşılarsan sevinirim"- diye nazik bir istekte bulundum.