Zgniłe płatki róży

Wspomnienia, które będą z nami

Było już po północy. Niebo wydawało się być jak morze - nieskazitelne, pełne tajemnic. Księżyc świecił w pełni, oświetlając przy tym pobliskie mieszkania. W jednym z nich można było zobaczyć słabo palące się światło. To światło pochodziło z ekranu, trzymające przez dziewczynę na łóżku, opatulonej w koc. Przeglądała ona zdjęcia robione razem z jej przyjaciółką. Jak biegły razem w deszczu, przez pusty park, trzymając się za ręce. Jak biegły przez plaże, w środku dnia, spiesząc się na autobus. Jak piły wspólnie swój ulubiony napój w kawiarni. I ostatnie - jak przytulały się do siebie.

Po policzku dziewczyny spłynęła łza. Wspomnienia ją bolały, choć wydarzyło się to raptem tydzień temu. Straciła ją. Straciła jedyną przyjaciółkę z powodu swoich uczuć, które nie dawały jej spokoju. Jej serce nie przestawało bić szybciej, kiedy spotykały się. Nie mogła przestać patrzeć się w jej błękitne jak ocean oczy. Wpatrywała się w nią jak w idealny obraz. Wszystko było idealne, aż do feralnego momentu.

Odsunęła od siebie telefon, wpatrując się w pusta ścianę pokoju. Oczy mimowolnie zeszkliła się, a po głowie chodziła tylko jedna myśl - dlaczego?

- Mogłam nic nie mówić, a uczucia z czasem by przeszły. - szepnęła, opierając głowę o zimną ścianę. - Teraz byłaby tu ze mną.

Zamknęła oczy, wracając do chwili, w której ich przyjaźń się popsuła. Przed jej oczami pojawił się obraz siedzących razem na murku dziewczyn, w świetle księżyca. Na zegarkach dochodziła dziesiąta wieczorem. Dziewczyny siedziały blisko siebie, stykając się ramionami.

- To o czym chciałaś pogadać? - zapytała, odwracając głowę w jej stronę. Przyjaciółka zacisnęła palce na murku, spuszczając głowę.

- Pamiętasz, jak właśnie tu sie poznałyśmy? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, podnosząc lekko głowę przed siebie.

- Oczywiście, byłam wtedy nowa w szkole. Pewnego dnia spacerowałam w parku, kiedy usłyszałam dźwięk muzyki. Moje nogi mimowolnie pobiegły do źródła - zaśmiała sie cicho. - wtedy zobaczyłam ciebie, śpiewająca na całe gardło, a obok ciebie głośnik. Nie obchodzili cię ludzie, patrzący sie na ciebie jak na dziwaka. Cieszyła cię muzyka, śpiewałaś całym serce, po tym ja dołączyłam, i razem zaczęłyśmy śpiewać.

- Dokładnie - przytaknęła. Czuła, że do jej oczu docierają łzy. Doskonale pamietała tą sytuacje, jak obca dziewczyna dołącza sie do śpiewania. Miała piękny głos, jak i wygląd. Jej blond włosy rozwiewał włosy, przy najmniejszym podmuch. Jej uśmiech był ósmym cudem świata, a śmiech był jeszcze piękniejszy. Z czasem dziewczyny poznały się bliżej, i zostały przyjaciółkami. Później okazało się, że będą chodzić razem do szkoły, jak i do klasy.

- Więc przejdziesz do setna czy będziemy wspominać?

- Oh, tak. - zestresowała się. Jak miała to ująć w słowa? Jej przyjaciółka podobała jej się. To dobrze? Czy dobrze robiła, mówiąc o swoich uczuciach? - Jesteś naprawdę piękną dziewczyną, wiesz?

- Tak, wiem.

- I bardzo cię lubię - te słowa wywołały u niej rumieńce, sama nie wiedziała dlaczego. Przy niej czuła się bezpiecznie. Przy niej czuła, że wszystko jest możliwe, nawet polecenie w kosmos. Przy niej traciła poczucie czasu, wszystko zdawało się być powolne. - I obiecałyśmy sobie, że będziemy do końca świata na zawsze, pamiętasz?

- Ivy...

- Dobra! - krzyknęła, podnosząc ręce do góry. - Podobasz mi się. - po tych słowach zakryła twarz dłońmi. Nie umiała spojrzeć jej w oczy, albowiem nigdy nie mówiła otwarcie o swoich uczuciach. Wszystko kryło się w niej, i obiecała sobie, że tak zostanie. Jednak uczucia były silniejsze. Musiały opuścić ukrycie i wyjść na świat dzienny. Całymi dniami myślała o tym dniu, obmyślała szczegółowy plan, co do słowa. Jednak, kiedy ten dzień nadszedł - w jej głowie pojawiła się pustka. Przy każdym spotkaniu, jej uczucia nasilały się. Stawały się coraz większe, i większe. Nie umiała ich stłumić, były jak wielki misiek, zajmujący polowe jej pokoju. Zdecydowanie za dużo.

Usłyszała obok siebie głośne westchnienie. Niepewnie wyłoniła głowę zza dłoni, i spojrzała w jej stronę. Dziewczyna patrzyła przed siebie, opierając sie rękoma o murek, jak wcześniej ona to robiła. Postanowiła zrobić to samo, i jeszcze raz zobaczyć to miejsce. Po bokach mieściły sie latarnie, a na środku było pusto. Nie było żadnej fontanny, ani skateparku. Było tak pusto, ale to dobrze. Przynajmniej mogły podziwiać księżyc pośród miliony gwiazd.

- Przykro mi, ale nie możemy być razem.

Tych słów najbardziej się bała. Jej świat właśnie runął. Miała to przed oczami, wszystko się wali. Każda jej cząstka umiera.

- Rozumiem, - mruknęła, z powrotem opuszczając głowę w dół. - ale nadal będziemy się przyjaźnić?

- Sama nie wiem, daj mi czas, może później ci napisze, ale teraz muszę już iść. - po tych słowach wstała z murku, i odwróciła się w jej stronę. - Lubie cię, ale nigdy cię nie kochałam. - po czym odeszła w stronę swojego domu. Dziewczyna odwróciła głowę w jej stronę, po chwili zeskoczyła z murku i pobiegła w jej stronę. Ostatni raz złapała jej rękę, po czym podniosła wzrok na nią. Jej przyjaciółka odwróciła się w jej stronę, patrząc jej w oczy z bólem.

- Przepraszam... - szepnęła, nadal trzymając jej rękę. - Nie zostawiaj mnie, ja mam tylko ciebie... - załkała, spuszczając głowę.

- Ja też mam tylko ciebie, ale też swoje życie - po tych słowach spojrzała jej w oczy. Nigdy nie spodziewała się usłyszeć takich słów od niej. - Dam ci później znać, a teraz daj mi odejść. - pozwoliła jej odejść. Puściła ją, po czym zobaczyła, jak odwraca się do niej tyłem, bez słowa kierując się w stronę domu.

- Do zobaczenia... - szepnęła, obejmując się rękoma, pozwalając łzą spłynąć swobodnie po policzkach. Po chwili nikogo już nie było, została sama. Jej niegdyś miłość życia odeszła, a ona została sama. - I po co ci było mówić o uczuciach? - szepnęła do siebie, kiedy poczuła na sobie krople deszczu. Zaczął padać deszcz. Podeszła w stronę murku, spoglądając na pobliskie kwiaty. Róże, bratki pięknie rozkwitały, widać było, że ktoś o nie dba. Podeszła do roślinek, i zerwała jedną róże. Złapała w obydwie ręce, lekko kłując się w palce. Usiadła z powrotem na murku, wąchając piękny kwiat. W pewnym momencie jeden płatek opadł na ziemie, zostawiajac przy tym małą szparę u góry.

Serce dziewczyny ścisnęło się. Poczuła ból, nie tylko dlatego, że właśnie najprawdopodobniej straciła przyjaciółkę - ale też poczuła, jak kwiat działa na jej uczucia. Przyłożyła kwiat bliżej klatki piersiowej, i ścisnęła je. Deszcze z każda chwilą stawał się coraz większe, ale to nie było ważne. Jej serce, jej dusza rozpadała się jak ten kwiat.

Była delikatna jak on.