Ik vertelde Caro over mijn gevoelens. Ze keek me geschrokken aan en ze werd een beetje bleek. Ze zei geen woord en ik wist dat dat geen goed teken was, ik weet wel dat ze nog samen is met Vince he, maar ik vond dat ik het haar echt moest zeggen. Na een stilte, die nog steeds duurde, wist ik dat het echt een slecht idee was om dit te zeggen. "Laat maar, vergeet wat ik gezegd heb..." zeg ik en ik ga weer uit het kleedhokje.
Ik hang mijn outfit voor de proclamatie terug aan de kapstok en ik loop het atelier buiten, ik wist nog niet naar waar, maar gewoon weg is genoeg. Ik zet mijn koptelefoon op en begin te wandelen, ik passeer voorbij het huis van Caro en ga daar binnen met de huissleutel die ik heb gekregen, daar staan ook al mijn spullen. Ik loop meteen naar boven en ga op het bed liggen. Ik heb echt geen zin meer in afstuderen nu. Ik schaam me dood tegenover Caro, en wat als ze het gaat zeggen tegen de rest? Dan weten ze het ook meteen en dan ga ik me nog meer schamen.
Ik lig al een lange tijd op het bed en af en toen rolt er een traan over m'n wang. Ik besluit om terug recht te staan en ik ga naar de badkamer. Ik hoef me eigenlijk niet klaar te maken, want ik ga toch niet naar die proclamatie, maar ik ga toch in de douche staan met mega harde muziek op. Dat is de enige manier waardoor ik even alles kan vergeten en kan ontspannen.
Ik ga terug uit de douche, ik droog me af en doe terug m'n kleren aan, ik voel me al een stuk rustiger. Ik ga weer uit de badkamer en loop terug richting de kamer. Met mijn harde muziek nog aan ga ik de kamer binnen en er zit iemand op het bed, het is Caro...
