The CEO's Wife

Chapter 12

Chapter 12

Awkward

It's Sunday the next day kaya lalo tuloy awkward dahil nasa bahay lang kami pareho ni Castiel at walang ibang gagawin, unlike when we're at work and we're doing something that can distract us from this awkward situation.

Something really happened to us last night. My body was still sore when I woke up this morning so I know that it's true. Na nagyari talaga iyong kagabi.

Naunahan pa ako ng gising ni Castiel. Because usually it's me who gets up early at gigisingin ko na lang siya para pumasok na kami sa trabaho.

And now I woke up later than him. Ayos lang naman din dahil Sunday pa naman ngayon. At pagkagising ko ay may isang tangkay pa ng rosas na nasa may bedside table ang nakita ko.

Kinuha ko ito at inamoy pa sandali, bago ako natauhan at bumangon na rin sa kama.

My head was still a bit like in a haze from what happened last night. But I can't stay like this. I have to get up now. At nagugutom na rin ako.

Siguro ay nakakagutom rin iyong ginawa namin ni Castiel kagabi...

Because usually ay hindi pa naman ako talagang nagugutom nang ganito kaaga.

I shook my head with the thoughts I'm having early in the morning.

Naligo muna ako at nagbihis bago ako nagdesisyong bumaba, pero hindi ko pa man naaabot ang pintuan ay kusa na itong bumukas at nakita ko si Castiel na pumasok at may dala nang tray ng pagkain na mukhang para sa akin...

"Oh. Good morning!" Mukhang nagulat din siya na makita akong malapit na sa pintuan. "You're awake..."

Tumango naman ako at umatras na lang.

"I brought you breakfast in bed..." He said, sounding a bit unsure...

"Sina Manang lang ang nagluto nito. But I asked them to prepare this breakfast for you." Castiel said.

"Uh, okay..." I guess, dito na lang ako kakain sa kwarto ngayon...

"Ikaw, uh, kumain ka na ba?"

Tumango naman siya sa akin. "Tapos na. Kanina sa baba sa kitchen habang nagluluto pa sina Manang. So that when they're done I can immediately bring this food to you."

Tumango na lang din ako sa sinabi niya. At tinuon ko na ang atensyon sa pagkain. Pero muli ko rin siyang tiningnan at nagpasalamat ako sa kaniya. "Thank you."

And Castiel gave me a one bright smile.

Umiwas na rin ako ng tingin pagkatapos at tinuon na lang ang atensyon ko sa pagkain.

May small balcony kami sa kwarto namin kaya naman naisipan ko na doon na lang din kumain ng breakfast. At sinamahan pa ako roon ni Castiel.

And it was still awkward.

"Do you have other plans for today?" He asked me while I eat.

Nag-angat naman ako ng tingin sa kaniya at umiling. "Wala naman..." It's Sunday after all. Pero naisipan ko rin na magsimba. "Maybe go to church..." I said.

Ngumiti naman agad sa akin si Castiel. "Right! Let's go to church together today and attend the mass." He said.

At tumango na lang din ako sa sinabi niya.

Back in Cebu we also go to church and attended mass every Sunday. Because the Madam was also a bit more of a religious woman. Kaya siguro ay nasanay na lang din ako na nagsisimba kami palagi tuwing linggo. It was as well said that the people of Cebu were also quite religious.